องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 502

ผู้คุ้มกันสินค้าเฝิงเหรินเจี๋ย มีหัวล้าน มีรอยแผลน่ากลัวไปทั่วร่างกาย เขามองมาด้วยสายตาอาฆาตพยาบาทในตอนที่หลิวเชียนเชียนเดินเข้าไป

ภายใต้รังสีของเขา ผู้ใต้บังคับบัญชาทุกคนต่างหวาดกลัว และชายร่างใหญ่ที่เฝ้าประตูยอมหลีกทางให้

เฝิงเหรินเจี๋ยที่ยืนอยู่ต่อหน้าหลิวเชียนเชียน ยืนเอามือไพล่หลังและถามอย่างดูถูกว่า

“รู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ใด เจ้าจะบุกเข้ามาหรือ?”

“นี่เป็นโรงอาบน้ำของผู้ชาย แม้ว่าผู้ดูแลหอหม่านฮวาจะทราบดี แต่คงจะไม่เข้าไปในห้องเดียวกับผู้ชายหรอกใช่หรือไม่?”

หลิวเชียนเชียนมองตรงไปยังเฝิงเหรินเจี๋ย และพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยดังเดิม

“แต่เข้าพบหัวหน้า ไม่จำเป็นต้องเข้าไป แค่ยืนรออยู่ที่นี่”

เฝิงเหรินเจี๋ยหัวเราะและพูดว่า

“ไม่ใช่ผู้ดูแลหอหม่านฮวาจริงๆ อย่างที่คาดการณ์เอาไว้ เป็นลูกสาวของคนในยุทธจักรนี้ต่างหาก!”

“ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ตำหนักซานเป่า ผู้ดูแลหิลวคิดอยากมาหาข้า ต้องมีเหตุแน่ พูดมาเถิด มีเหตุอันใด?”

หลิวเชียนเชียนไม่ได้พูดอ้อมค้อม

“ข้าต้องการยืมเรือเพื่อเดินทางไปอาณาจักรหลู่”

เฝิงเหรินเจี๋ยเลิกคิ้วและพูดเยาะเย้ยว่า

“ตราบใดที่ยังมีพื้นที่ที่มีน้ำ ก็จะมีพี่น้องคนคุ้มกันสินค้าของข้า เวลาปกติหากเจ้าต้องการเดินเรือข้าไม่มีปัญหา”

“แต่เจ้าเองก็รู้ดีว่า ตอนนี้สถานการณ์สงครามนั้นตึงเครียด การขนส่งทางน้ำถูกระงับ มีเรือ แต่คิดอยากจะเดินทาง แต่ราคานั้น...”

หลิวเชียนเชียนเป็นถึงผู้ดูแลหอหม่านฮวา ราคาจะแพงแค่ไหน นางไม่สนใจคำพูดของเฝิงเหรินเจี๋ยแม้แต่น้อย

“เรื่องราคาต่อรองกันได้ เจ้ากำหนดราคามาได้เลย”

เฝิงเหรินเจี๋ยยื่นมือออกมาและแสดงนิ้ว

“หนึ่งร้อยเหรียญเงิน”

หลิวเชียนเชียนตกลงทันที

“ไม่มีปัญหา”

เฟิงเหรินจี๋ยยิ้มชั่วร้าย

“ผู้ดูแลหลิว ข้าพูดนั้นหมายความว่าหนึ่งร้อยเหรียยเงินต่อคน!”

ทันใดนั้นสีหน้าของหลิวเชียนเชียนพลันแข็งทื่อ แต่เมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์ปัจจบันแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการออกจากอาณาจักรหลู่ให้เร็วที่สุด

โดยไม่เสียเวลาพูดกับเฟงิเหรินเจี๋ยอีก นางตกลง

“ไม่มีปัญหา ทั้งหมดสองพันคน”

เฟินเหรินเจี๋ยยิ้ม

“ผู้ดูแลหลิวใจดีเช่นนี้ เช่นนั้นข้าขอเพิ่มเงื่อนไขอีกหนึ่งข้อ”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขามองหลิวเชียนเชียนขึ้นลง

หลิวเชียนเชียนแสดงสีหน้าไม่พอใจ เฝิงเหรินเจี๋ยคนนี้ช่างเอาเปรียบกว่าทุกคนที่นางเคยเจอ

หากมิใช่เพราะว่าจักดการเดินทางได้แค่ทางน้ำทางเดียวเท่านั้น หลิวเชียนเชียนคงไม่มานั่งเสียเวลาเจรจากับชายคนนี้ นางถามออกไปอย่างอดทนว่า

“เจ้ามีเงื่อนไขอันใดอีก?”

ท่าทีของเฝิงเหรินเจี๋ยยิ่งชั่วร้ายมากข้น

“ผู้ดูแลหลิวช่างหล้าพูดนัก วันนี้ข้าต้องจัดการเจ้าให้พี่น้องข้าได้เห็น เพื่อให้พวกเขารู้ถึงความสามารถของข้า!”

ชายร่างใหญ่รอบตัวเริ่มโห่ร้อง ผิวปาก และหัวเราะออกมาอย่างหน้าไม่อาย

เฝิงเหรินเจี๋ยเข้ามาหาหลิวเชียนเชียนด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

ทนไม่ไหวแล้ว ทนไม่ได้อีกต่อไป!

หลิวเชียนชียนดึงปืนไฟออกมาจากเอว ปืนกระบอหนึ่งเล็งไปที่เฝิงเหรินเจี๋ย อีกกระบอกหนึ่งเล็งไปที่คนรอบข้าง

“ทุกคนถอยไป!”

ในตอนแรกทุกคนต่างพากันอึ้ง ไม่คาดคิดว่าหลิวเชียนเชียนจะมีท่าทีเช่นนี้

แต่แล้วกลับมีคนหัวเราะเยาะเย้ย

“นั่นมันของเล่นอะไรกัน ก็แค่กระบอกแข็งๆ สองกระบอก ยังจะกล้าขู่พวกข้าอีก!”

เฝิงเหรินเจี๋ยมองสิ่งที่จ่ออยู่ตรงหน้าผากเขา มีดก็ไม่ใช่ ค้อนก็ไม่ใช่ เขาเยาะเย้ยและพูดว่า

“ผู้ดูแลหลิว เจ้ากำลังพยายามทำให้คนอื่นกลัวด้วยของเล่นขี้ปะติ๋วนี้หรือ เจ้าคิดว่าคนอย่างข้า เฝิงเหรินเจี๋ยจะกลัวอย่างนั้นหรือ!”

“ฮ่าๆๆๆ...”

บรรดาลูกน้องที่อยู่รอบข้างต่างพากันหัวเราะ บางคนชี้ไปที่หลิวเชียนเชียน หัวเราะอย่างเยาะเย้ยแล้วพูดว่า

“เชื่อฟังหัวหน้าข้าเถิด หัวหน้าเฝิงข้าพวกข้าแข็งแกร่งมาก!”

“ใช่แล้ว การที่เขานอนกับเจ้าถือว่าให้เกียรติเจ้าแล้ว คนปกติหัวหน้าของข้าไม่เคยสนใจชายตามองหรอกนะ!”

คำพูดหยาบคายพวกนี้ กลับกล้าพูดออกมาอย่างไม่ละอายใจ