องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 503

เสียงพูดจาเยาะเย้ยดังขึ้น

หลิวเชียนเชียนระงับความโกรธในใจ ทำให้จิตใจของนางมั่นคง พุ่งเป้าไปที่ชายที่หยิ่งผยองและยิ้มเยาะเย้ย นางพูดกับตัวเองเบาๆ

“เล็งให้เป็นแนวเดียวกันและเหนี่ยวไก!”

“ปัง”

มีเสียงดังปัง ชายที่แข็งแกร่งและหัวเราะเยาะเย้ยเมื่อเสี้ยววินาทีที่แล้ว ถูกยิงที่หัว สมองกระจายต่อหน้าทุกคน

เหตุการณ์ที่พลิกผันอย่างรวดเร็ว ทำให้ทุกคนในห้องตัวสั่นด้วยความกลัว

หลิวเชียนเชียนหัวหน้าไปพูดกับเฝิงเหรินเจี๋ยอย่างเย็นชาว่า

“เจ้าพูดอีกครั้งสิ ว่าเจ้าจะทำอะไรกับข้า?”

เฝิงเหรินเจี๋ยรู้สึกหวาดกลัวในทันที เขาไม่คาดคิดว่าของเล่นนี้จะทำให้สมองคนระเบิดได้โดยไม่เหลือร่างกายที่สมบูรณ์

เขาตกใจมากจนฉี่ราด ยกมือขอความเมตตาด้วยเสียงสั่นเครือ

“ผะ ผู้ดูแลหลิว ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ข้านั้นมีตาหามีแววไม่ เป็นความผิดของข้าเอง คิดเสียแค่ว่าข้าแค่หยอกล้อเจ้าเล่นแค่เล็กน้อย”

ในขณะนี้หลิวเชียนเชียนมองเฝิงเหรินเจี๋ยอย่างดูถูก พูดเสียงเย็นเยียบ

“เจ้าอยากรังแกข้า คิดว่าข้าเป็นผู้ดูแลหอหม่านฮวา แล้วจะอ่อนแอย่างนั้นหรือ!”

ทันทีที่พูดจบ องครักษ์เงาก็วิ่งเข้ามาจากทุกทิศทาง ชักดาบออกมาเพื่อควบคุมทุกคน

“อย่าขยับ!”

บรรดาชายร่างใหญ่ต่างพากันหวาดกลัวการยิงปืนไฟของหลิวเชียนเชียนเมื่อครู่ ตอนนี้ชายชุดดำต่างรีบิ่งออกมาควบคุมเขา พวกเขาแทบไม่มีแรงต้านทานด้วยซ้ำ ยอมหมอบลงกับพื้นด้วยความตื่นตระหนก

สถานการณ์กลับตาลปัตร หลิวเชียนเชียนไม่เกรงใจอีกต่อไปและพูดอย่างเด็ดขาดว่า

“หอหม่านฮวาของข้าเป็นหอที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้านี้ ข้าเคยเห็นคนมาแล้วทุกประเภท!”

เฟืงเหรินเจี๋ยหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เขาคิดว่าหลิวเชียนเชียนเป็นเพียงนักแสดงและหาเงินจากผู้หญิง เขาไม่คิดว่านางจะมีความสามารถมากเช่นนี้ อีกทั้งยังมีคนคอบปกป้อง ครั้งนี้นางดูโหดเหี้ยมขึ้นมาจริงๆ

เขาก้มคำนับซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“แม่นางหลิว ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย!”

หลิวเชียนเชียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ข้าแค่อยากรู้ว่าเจ้าจะพร้อมเดินเรือเมื่อใด?”

เฝิงเหรินเจี๋ยชูสามนิ้วแล้วพูดออกมาอย่างลองเชิงว่า

“สามวัน ข้าจะเตรียมพร้อมให้ท่านภายในสามวัน!”

หลิวเชียนเชียนมีสีหน้าเข้มขึ้น พุดอย่างไม่พอใจ

“กี่วันหรือ?”

เฝิงเหรินเจี๋ยขมวดคิ้ว

“สองวัน! ข้าจะเตรียมเรือให้ท่านภายในสองวัน!”

หลิวเชียนเชียนยังไม่พอใจกับคำตอบนี้ นางจ่อปืนไฟไปที่หน้าผากแน่นแล้วพูดว่า

หญิงรับใช้เอาผ้าคลุมตัวจ้าวจือหย่าอย่างระมัดระวัง คลุมตั้งแต่หัวจรดเท้า

องครักษ์เงาพาตัวนางขึ้นรถม้าอย่างระมัดระวัง

ทุกคนพร้อมแล้ว และรีบออกจากหมู่บ้านไปยังท่าเรือทันที

“นายหญิงหลิว ทุกคนมาที่สะพานแล้วขอรับ”

“เข้าใจแล้ว”

หลิวเชียนเชียนตอบกลับและเห็นเฝิงเหรินเจี๋ยวิ่งเหยาะๆ มาไม่ไกล

เขาวิ่งหอบมาหานาง โดยชี้ไปที่เรือลำหนึ่งที่ท่าเรือและพูดว่า

“ผู้ดูแลหลิว เวลากระชั้นชิดมาก ข้าทำได้แค่หาเรือบรรทุกสินค้ามราให้เจ้าหนึ่งลำเท่านั้น นอกจากสินค้าแล้ว สามารถขึ้นไปได้แค่สามคน ไม่มีทางอื่นแล้ว”

หลิวเชียนเชียนมาที่ด้านข้างของเรือ มองขึ้นมองลงและสั่งว่า

“จัดการ ขนของออกให้หมด!”

“ขอรับ!”

องครักษ์เงาขึ้นเรือทันที โยนสินค้าทั้งหมดลงแม่น้ำ

การกระทำที่ไม่คาดคิดนี้ทำให้เฝิงเหรินเจี๋ยเบิกตากว้าง พยายามอย่างหนักเพื่อหยุดพวกเขา

“โยนไม่ได้ นั่นเป็นของที่ต้องส่งไป โยนทิ้งไม่ได้นะ!”