องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 504

เมื่อเห็นว่าองครักษ์เงายังไม่หยุด เฝิงเหรินเจี๋ยจึงหันหน้าไปขอร้องหลิวเชียนเชียน

“แม่นางหลิว! ถ้าโยนของพวกนี้ลงน้ำ ข้าจะอธิบายลูกค้าข้าอย่างไรเล่า!”

หลิวเชียนเชียนพูดออกมาอย่างไม่แยแสว่า

“เจ้าคำนวณค่าใช้จ่ายทั้งหมดมา ข้าจะชดเชยให้เจ้าสองเท่า”

“นี่...”

เฟินเหรินเจี๋ยรู้ว่าหลิวเชียนเชียนไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน แต่เขาไม่คาดคิดว่านางจะใจกว้างเช่นนี้ ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

หลิวเชียนเชียนถามเบาๆ

“มีปัญหาอะไรอีกไหม?”

เฝิงเหรินเจี๋ยไม่มีอะไรจะพูด ใครบ้างที่จะยอมแพ้เรื่องเงิน เขารีบส่ายหัวแล้วพูดว่า

“ไม่มี ไม่มีปัญหา!”

ไม่นาน องครักษ์เงาเข้ามารายงาน

“รายงานผู้ดูแลหลิว บนเรือไม่มีของแล้วขอรับ แต่สามารถให้คนนั่งลงไปได้แค่สิบคนเท่านั้น”

หลิวเชียนเชียนขมวดคิ้วเล็กน้อย นางทำงานหนักเกือบทั้งคืนเพื่อเรือลำนี้ มองไปที่เฝิงเหรินเจี๋ยด้วยสายตาเย็นชา

เฝิงเหรินเจี๋ยรีบประจบประแจง รีบสาบานทันที

“ผู้ดูแลหลิว หัวของข้าอยู่ในมือท่านแล้ว ข้าไม่กล่าเล่นตุกติกกับท่านหรอก นี่คือเรือลำที่เร็วที่สุดเท่าที่ข้าจะหามาได้แล้ว”

ดูเหมือนว่าเฝิงเหรินเจี๋ยจะไม่ได้โกหกจริงๆ ตอนนี้สงครามตึงเครียด การขนส่งไม่ว่าทางบกหรือทางเรือไม่ใช่เรื่องที่จะจัดการได้ง่าย

หลิวเชียนเชียนพิจาณาอย่างรอบคอบแล้วตัดสินใจว่า

“นั่งแค่สิบคนก็ถือยังพอไหว ให้บรรดานายท่านขึ้นไปเสียก่อน”

“ขอรับ”

องครักษ์เงารีบรับคำสั่ง และลงไปจัดการทันที

ไม่นาน จะเห็นผู้หญิงกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ข้างเรือ

องครักษ์เงาพาขึ้นเรืออย่างรวดเร็ว

หลิวเชียนเชียนสั่งให้สมาชิกผู้หญิงสี่คน และองครักษ์สี่คนขึ้นเรือ นางพลันนึกขึ้นมาได้ว่าลมในฤดูใบไม้ร่วงทำให้กระแสน้ำไหลเชี่ยว หากพี่จือหย่าโดนลมปะทะ จะต้องมีคนคอยดูแล

นางรีบหันไปทางหมอซีแล้วพูดว่า

“หมอซี ขึ้นเรือไปด้วยกันเถิด ข้าจะได้สบายใจที่ช่วยดูแลพี่สาวและหลานสาวให้ข้า”

หมอซียกมือขึ้นขอบคุณโดยไม่ลังเล

“เช่นนั้นข้าขอไม่ปฏิเสธขอรับ”

พูดจบก็รีบสาวเท้าเดินขึ้นเรือไป

หลังจากนั้นหลิวเชียนเชียนพลันออกคำสั่ง

“คนอื่นเดินเท้าไป ดูลาดเลาแล้วค่อยออกเดินทาง คอยฟังสัญญาณขากข้า”ฎ

“ขอรับ!”

องครักษ์เงาต่างประสานมือทำความเคารพ จากนั้นแยกย้ายหายไปในป่า

หลิวเชียนเชียนหันหลังกลับแล้วก้าวขึ้นเรือไป

เฝิงเหรินเจี๋ยคุกเข่าลงที่ชายฝั่งและพูดอย่างเคารพ

“เดินทางปลอยภัย ผู้ดูแลหลิว!”

หลิวเชียนเชียนไม่แม้แต่จะสนใจมองเขาด้วยซ้ำ ออกคำสั่งทันที

“แค่พวกเจ้ามาแจ้งข้า ข้าไม่มีทางคัดค้านอยู่แล้ว เช่นนั้นดำเนินการตามนี้ได้เลย”

ต้าหย่งยกมือแสดงความเคารพ

“ขอรับ!”

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน องค์ชายใหญ่ฉินชงเปิดประตูเดินเข้ามา

เขาเดินไปหาฉินเหยียน เทน้ำดื่มหมดภายในอึกเดียว

หลังจากดื่มเสร็จแล้ว เขามองฉินเหยียนด้วยสายตาขุ่นเคืองและบ่นว่า

“น้องสิบสี่ เจ้าบอกข้าเสียว่านี่มันเรื่องอันใด!”

ฉินเหยียนเอ่ยปากถาม

“เป็นอะไรหรือพี่ใหญ่?”

ฉินชงพูดออกมาอย่างเปิดเผย

“พวกเราเป็นทหารใช่หรือไม่ ในเมื่อเป็นทหาร ก็ต้องอนุญาตให้พวกเรามีส่วนร่วมในสนามรบสิ”

“ตอนนี้ไท่ฟู่ก็ถูกจับแล้ว เจ้าเองก็ตกลงร่วมมือกับอู๋ซานกุ่ย อาณาจักรฉินและอาณาจักรจ้าวพักการรบ ตอนนี้ไม่มีสงครามให้สู้แล้ว”

“แต่ทหารที่อยู่ภายใต้บังคับบัญชาของข้า ต่างตื่นเต้นกับสิ่งที่เจ้าพูดเมื่อสองวันก่อนมาก ที่เจ้าพูดว่าพวกเขาทุกคนต้องสร้างความสำเร็จ”

“ตอนนี้สงครามจบลงแล้ว เจ้าพวกนั้นเอาแต่นั่งเล่นไปวันๆ ถามข้าว่าเมื่อไหรจะได้สู้รบ บอกข้าหน่อยเถิดว่าข้าควรตอบเจาพวกนั้นไปอย่างไรดี?”

ฉินเหยียนสามารถเดาได้จากสีหน้าของพี่ใหญ่ได้ตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในห้อง เมือ่ได้ยินเขาบ่นเสียงดัง ก็รู้ได้ทันทีว่าพี่ใหญ่นั้นกำลังกระวนกระวาย

ในขณะที่ฟังเรื่องราวทั้งหมดของฉินชงแล้ว ฉินเหยียนมองไปที่เอกสารและข้อเสนอต่างๆ บนโต๊ะ หยิบออกมา และมอบให้องค์ชายใหญ่

“คิดอยากแสดงความสามารถในสนามรบหรือ พี่ใหญ่เอาเอกสารพวกนี้ไปเถิด แล้วไปกระจายงานด้วยตนเอง”