องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 51

ท่าทางที่โชกเลือดไปทั้งตัวขององค์ชายสิบสี่เมื่อคืนนี้ยังติดตา เมื่อพวกเขานึกถึงก็รู้สึกเย็นสันหลัง

ขุนนางทั้งบู๊และบุ๋นต่างก็ก้มศีรษะลงทีละคนโดยพยายามหลีกเลี่ยงเขา และไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเพราะเกรงกลัวภัยพิบัติที่จะทำให้ถึงแก่ชีวิต

ฉินเหยียนเดินวางท่าใหญ่โตเข้าไปในตำหนักจินหลวน

เมื่อขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งราชสำนักเห็นเขาก็เหมือนกับหนูเห็นแมว ทุกคนต่างหดคอหลบสายตาคล้ายกับทำความผิด

เขารู้ว่าโจรเฒ่าเหล่านี้เพิ่งจะร้องเรียนเขา

ทว่าฉินเหยียนก็มิได้ใส่ใจ

เวลานี้การทำลายแผนการของอาณาจักรจ้าวจึงจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

เขาจึงกราบทูลว่า

"เสด็จพ่อ ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปีพะยะค่ะ!"

ฮ่องเต้ฉินไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อใดที่เขารู้สึกโล่งใจอย่างอธิบายไม่ถูกเมื่อเห็นเจ้าสิบสี่ ราวกับว่าในวังหลวงที่ใหญ่โตโอ่อ่านี้มีเพียงเจ้าสิบสี่เท่านั้นที่ไม่มีความปรารถนาส่วนตัวและทำเพื่อต้าฉินโดยไม่สนใจสิ่งอื่นใด

เขามีสีหน้าอ่อนลงมากเช่นกันพลางโบกมือและกล่าวว่า

"เหยียนเอ๋อร์ไม่ต้องมากพิธี เจ้ามาที่ท้องพระโรงมีเรื่องอันใดหรือ?"

ฉินเหยียนกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า

"กราบทูลเสด็จพ่อ หลังจากลูกได้ตรวจสอบแล้วพบว่าอาณาจักรจ้าวจะรวบรวมกองกำลังชั้นยอดสามล้านคนภายในหนึ่งร้อยวันเพื่อวางแผนโจมตีต้าฉินของเราพะยะค่ะ"

"ว่าอย่างไรนะ!"

ทันทีที่กล่าวคำพูดนี้ออกไป ขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งท้องพระโรงต่างก็ส่งเสียงอุทานออกมาทันที

สีหน้าของฮ่องเต้ฉินเปลี่ยนไปทันที เขารีบนั่งตัวตรงและถามอย่างจริงจังว่า

"เหยียนเอ๋อร์ ข่าวนี้เจ้าได้มาจากที่ใดหรือ? เชื่อถือได้หรือไม่?"

ฉินเหยียนกราบทูลอย่างละเอียดว่า

"ทูลเสด็จพ่อ ลูกได้รับข่าวนี้มาจากปากของจ้าวจีเอ๋อร์ องค์หญิงแห่งอาณาจักรจ้าว ข่าวนี้เชื่อถือได้อย่างแน่นอนพะยะค่ะ"

นัยน์ตาของฮ่องเต้ฉินเป็นประกาย

อาณาจักรจ้าวมีแผนการที่ดีจริงๆ พวกเขาเสียสละองค์หญิงและใช้โอกาสนี้โจมตีต้าฉิน การดีดลูกคิดรางแก้วเช่นนี้ทำได้ไม่เลวเลยจริงๆ!

หากเตรียมการป้องกันไว้ล่วงหน้า ความแข็งแกร่งของฉินและจ้าวสองอาณาจักรนี้ไม่ต่างกัน

ทว่าการศึกสงครามของสองกองทัพ ผู้ที่ทุกข์ยากที่สุดก็คือประชาชน วันเวลาแห่งความสงบสุขกว่าสิบปีของต้าฉินจะไม่มี อีกต่อไป

เมื่อคิดถึงตรงนี้ฮ่องเต้ฉินก็อดมิได้ที่จะรู้สึกขมขื่นและมิอาจตัดสินใจได้ชั่วขณะ

เหล่าขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊บางคนรีบออกมาตำหนิว่า

"ฉินและจ้าวสองอาณาจักรมีความสัมพันธ์อันดีต่อกันมาโดยตลอด หากมิใช่เพราะงานเลี้ยงเมื่อคืนที่องค์ชายสิบสี่สังหาร เหล่าทูตของอาณาจักรจ้าวจนทำให้อาณาจักรจ้าวมีข้ออ้าง ความสัมพันธ์ของทั้งสองอาณาจักรจะกลับตาลปัตรจนถึงขั้นนี้ได้อย่างไร!"

ยังมิทันที่เขาจะกล่าวจบ สายตาดุจดั่งมีดของฉินเหยียนก็จ้องมองไปที่ขุนนางผู้ซึ่งกำลังสาดโคลนใส่เขา

ขุนนางผู้นั้นสัมผัสได้เพียงลมหนาวที่พัดผ่านกระดูกสันหลังของเขาและไม่กล้ากล่าวอะไรอีก

"ดี! สมแล้วที่เป็นโอรสของข้า กล้าได้กล้าเสีย ไม่เลว!"

"เมื่อเป็นเช่นนี้ เรื่องเมื่อคืนเจ้ามีส่วนผิดจริงๆ ความผิดและความดีความชอบหักล้างกัน เช่นนั้นข้าจะลงโทษให้เจ้าทำความดีลบล้างความผิด และแต่งตั้งเจ้าเป็นชินหวางลำดับที่หนึ่ง มีชื่อว่าอ๋องเหยียน!"

"ว่าอย่างไรนะ?"

"ไม่ได้นะพะยะค่ะ ฝ่าบาท!"

"ฝ่าบาท โปรดไตร่ตรองด้วยเถิดพะยะค่ะ!"

"ขอฝ่าบาทโปรดไตร่ตรองด้วยเถิดพะยะค่ะ!"

เมื่อขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ได้ยินว่าจะแต่งตั้งองค์ชายสิบสี่เป็นชินหวาง สายตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ต้องรู้ว่าตามระบบของต้าฉิน การที่องค์ชายจะได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋องจะต้องมีคุณงามความดี

และมีระดับหนึ่งถึงสูงที่สุดคือระดับเก้า

เวลานี้องค์ชายแปดยังเป็นเพียงแค่ชินหวางระดับสาม ส่วนองค์ชายผู้มีความสามารถคนอื่นๆยังเป็นแค่ระดับหนึ่งหรือระดับสองเท่านั้น

ทันทีที่องค์ชายได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋อง นั่นก็หมายความว่าเขามีสิทธิ์ที่จะสืบทอดบัลลังก์

ความคิดของเหล่าขุนนางคือเกรงกลัวว่าองค์ชายสิบสี่จะมีสิทธิ์สืบทอดบัลลังก์ จากผลงานของเขาเมื่อวานนี้ซึ่งสามารถกำราบทุกคน ชินหวางคนอื่นๆล้วนมิใช่คู่ต่อสู้ของเขา

องค์ชายเช่นนี้จะต้องเป็นหายนะในภายภาคหน้า และเป็นปฏิปักษ์ต่อผลประโยชน์ของตระกูลของพวกเขาอย่างแน่นอน จะให้องค์ชายสิบสี่สมหวังมิได้เป็นอันขาด

มิเช่นนั้นจะเกิดหายนะไม่รู้จบ!