องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 527

เหล่าขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นต่างมองหน้ากัน องค์ชายเจ็ดฉินอวี่ก้าวขึ้นไปแล้วประสานมือคารวะว่า

“ท่านพ่อพ่ะย่ะค่ะ ลูกมีคนผู้หนึ่งจะเสนอพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ฉินถามขึ้นว่า “ผู้ใดรึ?”

ฉินอวี่เองก็ไม่อ้อมค้อม เขาพูดตรงๆว่า “พระชายาของลูกเอง จางอวิ๋นซู”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้วเหล่าขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นก็ซุบซิบกันใหญ่

ฮ่องเต้ฉินสีหน้าตึงเครียดขึ้น เจ้าเจ็ดเองก็มีความโลภก็อยู่หน่อย จึงได้ถามขึ้นว่า “เจ้ามีความเห็นแก่ตัวรึ?”

ฉินอวี่พูดจริงจังว่า “ท่านพ่อพ่ะย่ะค่ะ เลือกความสามารถอย่าเลี่ยงญาติ พระราชายาของข้าจางอวิ๋นซูนั้นได้ดูแลวิสาหกิจมานานกว่าครึ่งปี จัดการได้อย่างมีระเบียบ และสร้างรายได้ได้ตลอดมา นางมีความรู้เกี่ยวกับการจัดการเงินและเสบียงมากมาย ดังนั้นลูกจึงกล้ากราบทูลขอตำแหน่งนี้ให้ก่อนพระชายาของลูกพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อฉินอวี่อธิบายแล้วสีหน้าของฮ่องเต้ฉินก็ผ่อนคลายลง ที่จริงแล้วเรื่องที่จางอวิ๋นซูคอยจัดการดูแลวิสาหกิจฮ่องเต้ฉินเองก็เคยได้ยินมาเช่นกัน หญิงชาวเมืองที่สามารถจัดการดูแลวิสาหกิจที่ยิ่งใหญ่ได้อย่างมีระเบียบเช่นนี้ มีความสามารถที่ไม่อาจดูถูกได้จริงๆ บัดนี้ในพระราชสำนักเองก็ไม่มีใครเหมาะสมไปกว่าจางอวิ๋นซูด้วย

ดูท่าแล้วฉินเหยียนได้คำนึงถึงเหตุการณ์นี้มาก่อนแล้ว หลังจากชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสียแล้วฮ่องเต้ฉินก็ตอบกลับว่า

“ในเมื่อจงอวิ๋นซูมีความสามารถเหนือผู้อื่น เช่นนั้นข้าก็ขอแต่งตั้งให้นางเป็นรองเจ้ากรมพระคลัง ให้มาดำเนินหน้าที่นี้”

ฉินอวี่สีหน้าดีใจอย่างมาก เขาประสานมือคารวะ “ขอบพระทัยท่านพ่อพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้วฮ่องเต้ฉินก็โบกมือ “เลิกประชุมได้”

เหล่าขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นพากันคุกเข่าคำนับ “ฝ่าบาทเสด็จ ฝ่าบาทอายุยืนยาวหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปี!”

ท่ามกลางเสียงเสด็จส่งของทุกคน ฮ่องเต้ฉินนค่อยๆเดินลงมาจากบัลลังก์แล้วไปดูสถานการณ์การสอบที่กรมมหาดไทย

กรมมหาดไทยได้ให้เหล่าผู้สอบผ่านเขียนมุมมองการรับราชการของตนเองและความเชี่ยวชาญของตนเอง หลังจากตัดสินแล้วก็ได้แบ่งพวกเขาไปยังทั้งหกกรม

บางคนได้ถูกจัดไปยังพระราชสำนัก บางคนก็ถูกส่งไปที่อื่น และทุกคนก็ได้รับราชการ เมื่อฮ่องเต้ฉินเห็นรายชื่อที่เสนาบดีกรมมหาดไทยถวายให้ ก็พึงพอใจอย่างมาก เขารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้เห็นความปรารถนาในอนาคตในสายตาของเหล่าผู้ผ่านเข้าสอบ

......

ตำหนักหย่างซิน

ยุ่งมาทั้งวัน ฮ่องเต้ฉินนั่งอยู่บนบัลลังก์อย่างเหนื่อยล้า

เมื่อเห็นกล่องผ้าที่วางอยู่บนโต๊ะ ก็นึกถึงปืนพกลูกโม่ที่ฉินเหยียนถวายให้แก่เขา และจินตนาการว่าหากทหารทุกนายได้มีปืนพกลูกโม่ทุกคน เช่นนั้นเขาก็สามารถยึดครองทุกอาณาจักรได้แล้วสิ

ความคิดของเขามากขึ้นเรื่อยๆ ผู้ที่สามารถสร้างอาวุธอันประณีตเช่นนี้ได้ จะต้องเป็นคนของเขาให้ได้ จึงได้รีบเขียนพระราชโองการแล้วออกคำสั่งว่า

“รีบส่งพระราชโองการนี้ไปยังเมืองใหม่อย่างรวดเร็วที่สุด!”

......

ผ่านไปหลายวัน ณ เมืองใหม่