องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 529

หมอซียิ่งพูดก็ยิ่งเศร้า เขาน้ำตาระรื่น

ไม่กี่เดือนก่อนเขายังเป็นหมอที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงอาณาจักรฉิน จู่ๆก็ถูกจับเข้าไปในรถม้าอย่างงุนงง ออกจากถิ่นที่เคยอาศัย แล้วลี้ภัยตามคนกลุ่มหนึ่งอย่างยากลำบาก

เดิมทีคิดว่าหากเด็กถึงที่แล้วหน้าที่ของเขาก็จบลงแล้ว แต่สวรรค์ไม่ยอมให้สมปรารถนา มาโดนโจรสลัดปล้นอีกครั้ง

แม้จะหนีจากความตายมาได้ แต่กลับถูกโจรสลัดจับไป เพื่อมีชีวิตรอดยังถูกบีบบังคับให้เป็นนักเล่าเรื่องอยู่หลายวัน กว่าจะหนีออกจากค่ายของโจรสลัดมาได้ มาถึงสถานที่ที่ไม่รู้จักแห่งนี้ กลับไม่มีเงินติดตัวเลย แถมยังต้องเลี้ยงเด็กทารกคนหนึ่งอีก นอกจากจะขอทานไปทั้งทางแล้ว ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ

จากแพทย์ที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งตกอับมาเป็นขอทาน หมอซีรู้สึกโศกเศร้าอย่างมาก เขาอุ้มเด็กทารกเอาไว้แล้วร้องไห้เสียงดังโดยไม่สนใจสายตาคนอื่น

แต่พอเขาร้องไห้ก็ทำให้เด็กทารกหัวเราะขึ้นมา ฉินอู๋ซวงดวงตากลมโตจ้องมองหมอซีอย่างไม่ละสายตา ปากเล็กๆ ของนางเต็มไปด้วยน้ำลายวาววับ พอยิ้มแล้วสวยงามอย่างมาก

รอยยิ้มของฉินอู๋ซวงบำบัดหมอซีได้ ปัดเป่าความหดหู่ทั้งหลายไปและรวบรวมความกล้าอีกครั้ง แม้ว่าตอนนี้จะไม่รู้ว่าแม่นางจ้าวเป็นอย่างไรแล้ว แต่พ่อแท้ๆของเด็กคนนี้เป็นคนใหญ่คนโตในอาณาจักรฉิน ไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องนำฉินอู๋ซวงไปส่งให้พ่อแท้ๆของนางให้ได้

เมื่อคิดดังนั้นแล้วหมอซีก็ไม่กล้าเสียเวลา รีบอุ้มฉินอู๋ซวงไปยังท่าเรือ เมื่อมาถึงท่าเรือแล้วก็มองเห็นเรือสินค้าที่เดินทางไปๆมาๆ เขาดีใจอย่างมาก จึงรีบไปหาผู้ดูแลท่าเรือแล้วถามขึ้นว่า

“รบกวนหน่อยขอรับ เรือที่จะไปอาณาจักรฉินเร็วๆนี้คือเมื่อไรรึขอรับ?”

“คืนนี้มีเรือที่จะไปอาณาจักรฉินเที่ยวหนึ่ง แต่ว่า เจ้ามีเงินรึไม่?”

หมอซีหาอยู่นานกลับเจอเพียงไม่กี่สิบอีแปะ จึงพูดอย่างเก้อเขินว่า

“ท่านผู้ดูล ข้าประสบความยากลำบากมา ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเหลืออยู่เท่านี้แล้ว ช่วยกรุณาด้วยเถิด หากข้าถึงอาณาจักรฉินแล้ว จะนำเงินที่เหลือทบให้ครบถ้วนเลยขอรับ!”

ผู้ดูแลท่าเรือกลอกตาแล้วปฏิเสธ “ไม่มีเงินแล้วจะขึ้นเรือทำไมกัน ไปๆๆ หลบไป อย่ากีดขวางการทำงานข้า”

ผู้ดูแลท่าเรือพูดแล้วก็จะเดินหนีไป หมอซีรีบจับแขนเสื้อของเขาแล้วขอร้องว่า

“ขอร้องละขอรับ เดิมทีข้าเป็นแพทย์ แต่เกิดเหตุการณ์ทำให้ถูกจับไปยังรังของโจรสลัด กว่าจะหนีออกมาได้ก็ลำบาก แถมยังต้องคอยพาเด็กทารกขอทานไปทั้งทางจึงจะได้เงินมาเหล่านี้มา ช่วยเมตตาด้วยเถิด ขอร้องละให้ข้าขึ้นเรือเถิด!”

หมอซีพูดอย่างจริงใจอย่างมาก แทบจะคุกเข่าลงให้ผู้ดูแลท่าเรือแล้ว

เมื่อผู้ดูแลท่าเรือได้ยินว่าหมอซีหนีออกมาจากรังของโจรสลัดก็ครุ่นคิดแล้วพูดว่า

“เจ้าคอยที่นี่ประเดี๋ยว ข้าจะไปรายงานเรื่องของเจ้าต่อผู้ดูแลสูงสุดก่อน หากเขายินยอมเจ้าก็ขึ้นเรือได้ แต่หากเขาไม่ยอม เจ้าก็หลีกไปซะ”