องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 560

ฮ่องเต้ฉินเปิดรายงานไปมาเพื่อดูรายละเอียด ในสาส์นกราบทูลมีการระบุเอาไว้อย่างชัดเจนโดยไม่ขาดตกบกพร่องเลยสักอย่าง เขารู้สึกดีใจและตกตะลึงอย่างมาก ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกขนลุก

นับตั้งแต่การกวาดซื้อเสบียงของชาวเมืองอาณาจักรจ้าวด้วยราคาสูงด้วยกลยุทธ์ทางการค้า ต่อมาก็ส่งไส้ศึกหญิงไปสร้างหอหม่านฮวาเพื่อทำลายแต่ละชนชั้นของอาณาจักรจ้าว สุดท้ายก็ใช้กลยุทธ์หญิงสาว กลยุทธ์ทำให้แตกคอกัน โคจรกัน แผนซ้อนแผนต่อฮ่องเต้อาณาจักรจ้าว ทำให้ไม่อาจรับมือได้เลย

สุดท้ายก็ทำให้ทหารกบฏอู๋ซานกุ่ยถูกสังหารโดนยาพิษ ดินแดนอาณาจักรจ้าวถูกเปลี่ยนเจ้าของ กลายเป็นดินแดนของอาณาจักรฉินไปโดยสิ้นเชิง

แต่มีอยู่จุดหนึ่งที่ทำให้ฮ่องเต้ฉินรู้สึกเสียดายมาก เขาถอนหายใจพูดว่า

“เฮ้อน่าเสียดายจริงๆ หญิงสาวที่สร้างผลงานยิ่งใหญ่แก่อาณาจักรฉินผู้นี้เลือกที่จะตายตัวตาย หากนางยังมีชีวิตอยู่ ข้าจะต้องพบนางสักครั้งให้ได้”

“บัดนี้ข้าก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดเจ้าจึงต่อต้านความคิดเห็นทั้งหมดและสนับสนุนการมีส่วนร่วมของผู้หญิงทางการเมือง แค่ผลงานของหญิงสาวผู้นี้ ข้าก็สามารถแต่งตั้งให้นางเป็นอัครมหาเสนาบดีได้แล้ว แต่น่าเสียดายที่นางอายุสั้น สุดท้ายก็เป็นเหยื่อของความรัก”

ฉินเหยียนเองก็เคยรู้สึกเสียใจเพราะเรื่องนี้ แต่เมื่อมาคิดดูแล้ว ทั้งสองจากโลกที่วุ่นวายนี้ไปโดยได้เคียงข้างกันที่เส้นทางน้ำพุใต้ธรณีแทน ก็ถือว่าได้อยู่ด้วยกันแล้ว

ฉินเหยียนอธิบายว่า “ท่านพ่อพ่ะย่ะค่ะ อาณาจักรจ้าวเป็นของอาณาจักรฉินแล้ว ท่านคงอารมณ์ดีขึ้นแล้วสินะ”

ฮ่องเต้ฉินรู้สึกเสียดายไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มแย้มพูดว่า “ข่าวดีที่เจ้านำมาให้ทำให้ข้ารู้สึกสบายใจขึ้นเยอะจริงๆ มา เจ้าเปิดเหล้าที่นำมาแล้วดื่มกับข้าเสียหน่อย”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินเหยียนรีบเทเหล้าให้ท่านพ่อ ทั้งสองนั่งตรงข้ามกันแล้วพูดคุยกัน

ฮ่องเต้ฉินจิบเหล้าแล้วพูดว่า “อำนาจยิ่งใหญ่ความรับผิดชอบก็ยิ่งมาก เจ้าคือฮ่องเต้ที่สวรรค์มอบให้อาณาจักรฉิน ข้าขอถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าจะยินยอมสืบทอดบัลลังก์ของข้ารึไม่?”

ฉินเหยียนปฏิเสธไปโดยที่ไม่ไตร่ตรองเลย “ลูกไม่อยากจะสืบทอดบัลลังก์จริงๆพ่ะย่ะค่ะ”

แววตาของฮ่องเต้ฉินหม่นหมองทันที เขาพูดอย่างไม่เข้าใจว่า “พี่ๆคนอื่นๆของเจ้าล้วนยอมสังหารครอบครัว กระทำเรื่องผิดมหันต์เพื่อแย่งชิงบัลลังก์ แต่เจ้า ต่อให้ข้าจะมอบดินแดนให้แก่เจ้าเลย เจ้าก็ไม่ยอมรับไว้ นี่มันเพราะอะไรกัน หรือว่าเจ้ายังโทษข้าอยู่รึ?”

ฉินเหยียนวางจอกเหล้าลงแล้วพูดอย่างเคารพว่า “ท่านพ่อ ลูกขอพูดความจริงนะพ่ะย่ะค่ะ ตั้งแต่ลูกยังเล็กก็ชอบความอิสระ ไม่อยากจะถูกอำนาจฮ่องเต้ยึดติดเอาไว้ และไม่อยากจะติดอยู่ในพื้นที่พระราชวังเพียงอย่างเดียว”

“ดินแดนเสมือนบทเพลง ทิวทัศน์เสมือนภาพวาด โลกนั้นกว้างใหญ่จนมองไม่หมด ชีวิตนี้สั้นยิ่งนัก ลูกอยากจะท่องเที่ยวไปยังสถานที่สวยงามมากมาย อยากจะมองความสวยงามบนโลกนี้ให้ได้มากที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”