องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 58

ฉินเหยียนเดินไปยังห้องหมายเลขสาม

ทูตของอาณาจักรจ้าวในห้องหมายเลขสามกำลังนั่งอย่างสงบบนเก้าอี้โดยไม่สะทกสะท้านกับการมาถึงของฉินเหยียน

เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ฉินเหยียนก็แทบจะหัวเราะออกมาดังๆ เสแสร้งกับข้า เล่นกับจิตวิทยา ฝีมือเจ้ายังไม่ถึงขั้นนั้น

เขาจึงถามตามขั้นตอนว่า

"พวกเจ้าคนอื่นๆต่างก็สารภาพหมดแล้ว นี่เจ้าคิดจะให้ข้าทำเป็นมนุษย์สุกรหรือ?"

ทูตของอาณาจักรจ้าวในห้องหมายเลขสามตัวสั่นเล็กน้อย เขาแสร้งทำเป็นสงบและกล่าวว่า

"ข้าไม่รู้อะไรจริงๆ ต่อให้เจ้าสังหารข้าก็ไม่มีประโยชน์"

ฉินเหยียนเลิกคิ้ว

"โอ้ ปากแข็งนักนะ เจ้าไม่กลัวตายหรือ?"

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองว่า

"แน่นอน ข้ากลัวตาย ทว่าข้าเป็นเพียงขุนนางล็กๆของกรมพิธีการ หากข้ารู้อะไรข้าบอกไปนานแล้ว!"

ฉินเหยียนส่ายศีรษะเล็กน้อยและกล่าวว่า

"ข้าจะถือว่าเจ้าพูดเท็จ ข้าจะให้เวลาเจ้าอีกหนึ่งก้านธูป"

ฉินเหยียนลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง

ทูตแห่งอาณาจักรจ้าวในห้องหมายเลขสามรู้สึกสงสัยและไม่เข้าใจ

วินาทีต่อมา

องครักษ์ก็ตะโกนตรงทางเดินว่า

"ห้องหมายเลขสามสารภาพแล้ว มอบรางวัลทองคำหนึ่งร้อยตำลึง!"

ทูตแห่งอาณาจักรจ้าวในห้องหมายเลขสามจึงตระหนักได้ทันที

"เจ้า เจ้าพูดเหลวไหล ข้ามิได้อือ....."

มิทันรอให้เขากล่าวจบ องครักษ์ก็รีบปิดปากของเขาทันที

ฉินเหยียนกล่าวอย่างเจ้าเล่ห์ว่า

"โธ่ เจ้ายังเด็กเกินไป ฮ่าๆๆ!"

ทูตของอาณาจักรจ้าวในห้องหมายเลขสามมองไปที่ด้านหลังของฉินเหยียนขณะที่เขาเดินจากไป ปากที่ถูกปิดไว้ของเขายังคงส่งเสียงอือๆอย่างไม่หยุดหย่อน ดูเหมือนว่าเขาคงจะกำลังด่าอย่างรุนแรง

ฉินเหยียนเดินเข้าไปยังห้องหมายเลขสี่และถามว่า

"มาคุยกันสักหน่อย จงเขียนสิ่งที่เจ้ารู้ลงบนกระดาษ อาหารและสุราดีๆก็จะหามาให้เจ้า ทั้งยังมอบรางวัลทองหนึ่งร้อยตำลึงให้เจ้าด้วย!"

ฉินเหยียนกำลังทำสงครามจิตวิทยาอย่างเป็นไปตามรูปแบบโดยการทรมานจิตใจของทูตอาณาจักรจ้าวทีละนิด ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่สามารถสื่อสารกับคนของเขาเองได้ เป็นเรื่องยากที่จะแยกความจริงจากความเท็จ การใช้ประโยชน์จากช่องว่างของข้อมูลทำให้การป้องกันทางจิตวิทยาของพวกเขาพังทลายลงอย่างสมบูรณ์

ขั้นตอนที่สำคัญที่สุดในการสอบปากคำประเภทนี้อยู่ที่ทูตแห่งอาณาจักรจ้าวในห้องสุดท้าย

ห้องก่อนหน้านี้ล้วนเป็นการปูพื้นและเป็นการเดินเรื่องอย่างฉับไว

จนกระทั่งฉินเหยียนเดินมาถึงประตูของห้องสุดท้ายและกระซิบกับองครักษ์ของเขา

"ขอรับ"

ฉินเหยียนผลักประตูเข้าไป

ทุกอย่างเหมือนกับเมื่อก่อนหน้านี้

มีองครักษ์ยกเก้าอี้มาหนึ่งตัว ฉินเหยียนนั่งอยู่บนนั้นพลางไขว้ขาและกล่าวอย่างหยิ่งผยองว่า

"ผู้สมรู้ร่วมคิดของเจ้าล้วนสารภาพหมดแล้ว ดังนั้นเจ้าคงไม่ต้องให้ข้าถามแล้วกระมัง?"

หลังจากทูตแห่งอาณาจักรจ้าวประสบกับความทรมาน ปราการการป้องกันในใจของเขาก็ถูกทำลายไปได้โดยสำเร็จ

"ข้าก็ไม่รู้ว่าเจ้าต้องการจะถามอะไรเช่นกัน!"