องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 59

ฉินเหยียนสั่งให้องครักษ์ย้ายเก้าอี้ไปที่กลางลานที่ทำการและนั่งลงบนเก้าอี้อย่างสบายๆ

เขาไขว้ขาและเปิดพัดดัง 'พรึบ' และมองไปที่เจ้าพนักงานของหงหลูซื่อที่ถูกควบคุมตัวอยู่ด้วยสีหน้าขี้เล่นพลางเอ่ยปากว่า

"ชาวจ้าวสารภาพแล้ว ข้ารู้แล้วว่าในบรรดาพวกเจ้ามีไม่น้อยที่ถูกอาณาจักรจ้าวของพวกเขาติดสินบนสมรู้ร่วมคิดกันอย่างลับๆเก็บงำเจตนาอันชั่วร้าย"

"ข้าเกลียดไส้ศึกที่สุด เจ้าพ่อครัวนั่นมีจุดจบอย่างไรพวกเจ้าก็เห็นแล้ว"

ทันทีที่เอ่ยคำพูดนี้ออกมาหลายคนกลัวจนตัวสั่น และหลบสายตาด้วยเกรงว่าพวกเขาจะเป็นรายต่อไปที่ต้องทนทุกข์ทรมาน

ความเคลื่อนไหวที่เล็กน้อยเหล่านี้ไม่รอดไปจากสายตาของฉินเหยียน ทว่าเขาก็มิได้เปิดโปงในทันทีพลางกล่าวต่อว่า

"ทว่าเห็นแก่ที่พวกเจ้าล้วนเป็นประชาชนของอาณาจักรต้าฉิน ข้าก็จะให้โอกาสพวกเจ้าสักหนึ่งครั้ง ขอเพียงพวกเจ้าสารภาพออกมาตามตรง พูดความจริงออกมา ข้าก็จะไว้ชีวิตพวกเจ้าและถือว่าเรื่องเหล่านี้ไม่ได้เกิดขึ้นมาก่อน"

"ทว่าหากพวกเจ้าไม่สารภาพออกมาเองและให้ข้าเป็นคนตรวจพบ เช่นนั้นก็จะมิง่ายดายเพียงแค่ลงมีดหนึ่งครั้งแล้ว"

"พวกเจ้ารู้ไหมว่าทัณฑ์เลาะกระดูกคืออะไร? ก็คือการเอามีดเล็กที่มีความยาวสองสามนิ้วเฉือนเนื้อออกทีละชิ้น ขั้นแรกให้เฉือนหน้าอกและหน้าท้องออก จากนั้นจึงตัดมือและเท้า แล้วจึงตัดศีรษะและใบหน้า!"

ยิ่งฉินเหยียนพูดมากเท่าใดสีหน้าของเขาก็ยิ่งดุร้ายและโหดร้ายมากขึ้นเท่านั้น

"เฉือนทั้งหมดสามพันหกร้อยเล่ม ระหว่างนั้นจะเห็นมีดเล็กๆเฉือนอยู่บนร่าง จนเห็นกระดูกสีขาว เจ็บปวดทรมานจนตาย นั่นจึงจะน่าสนใจ!"

ในบรรดาผู้ที่ถูกควบคุมไม่มีผู้ใดที่ไม่รู้สึกหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง ร่างกายของพวกเขาสั่นเทา และเหงื่อเย็นๆบนศีรษะก็หยดลงมาอาบแก้ม

ผู้ที่ขี้ขลาดบางคนตกใจมากจนฉี่รดกางเกงทันทีและยืนตกตะลึงราวกับว่าสูญเสียวิญญาณไป

มิมีผู้ใดทนต่อการสอบสวนที่ทำลายกำลังใจของผู้คนเยี่ยงนี้ของฉินเหยียนได้

ในหงหลูซื่อ ผู้ที่มีการติดต่อกับอาณาจักรจ้าวมิกล้าปิดบังสิ่งใด พวกเขาล้วนคุกเข่าลงและร้องขอความเมตตา

องครักษ์ลากพวกเขาไปยังเบื้องหน้าของฉินเหยียนทีละคน และเล่าข้อตกลงระหว่างตนกับอาณาจักรจ้าวออกมา

ชายอ้วนเตี้ยกล่าวอย่างตะกุกตะกักว่า

"อ๋องเหยียนโปรดไว้ชีวิตด้วย ข้าถูกเงินครอบงำ อาณาจักรจ้าวให้ข้าห้าสิบตำลึงเงินเพื่อให้ข้าส่งจดหมายทุกวันในช่วงเวลาโฉ่ว เพียงแค่ส่งจดหมายเท่านั้น อย่างอื่นข้ามิได้ทำอะไรทั้งสิ้น!"

ฉินเหยียนหรี่ตาลงเล็กน้อยและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

"ส่งไปที่ใด?"

ชายอ้วนเตี้ยตอบตามความจริงว่า

"ส่งไปยังหออี๋หงที่อยู่ทางทิศตะวันออกของเมือง!"

ฉินเหยียนพยักหน้า

"ยังมีอีกไหม?"

ชายอ้วนเตี้ยส่ายศีรษะระรัวแล้วยืนยันว่า

"ไม่มีแล้วขอรับใต้เท้า! หากมิใช่เพราะที่บ้านมีมารดาชราที่ป่วยหนักกำลังรอเงินรักษาชีวิต ข้าจะไม่ทำเรื่องเช่นนี้เด็ดขาด ใต้เท้าโปรดพิจารณาด้วย!"