องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 59

ฉินเหยียนสั่งให้องครักษ์ย้ายเก้าอี้ไปที่กลางลานที่ทำการและนั่งลงบนเก้าอี้อย่างสบายๆ

เขาไขว้ขาและเปิดพัดดัง 'พรึบ' และมองไปที่เจ้าพนักงานของหงหลูซื่อที่ถูกควบคุมตัวอยู่ด้วยสีหน้าขี้เล่นพลางเอ่ยปากว่า

"ชาวจ้าวสารภาพแล้ว ข้ารู้แล้วว่าในบรรดาพวกเจ้ามีไม่น้อยที่ถูกอาณาจักรจ้าวของพวกเขาติดสินบนสมรู้ร่วมคิดกันอย่างลับๆเก็บงำเจตนาอันชั่วร้าย"

"ข้าเกลียดไส้ศึกที่สุด เจ้าพ่อครัวนั่นมีจุดจบอย่างไรพวกเจ้าก็เห็นแล้ว"

ทันทีที่เอ่ยคำพูดนี้ออกมาหลายคนกลัวจนตัวสั่น และหลบสายตาด้วยเกรงว่าพวกเขาจะเป็นรายต่อไปที่ต้องทนทุกข์ทรมาน

ความเคลื่อนไหวที่เล็กน้อยเหล่านี้ไม่รอดไปจากสายตาของฉินเหยียน ทว่าเขาก็มิได้เปิดโปงในทันทีพลางกล่าวต่อว่า

"ทว่าเห็นแก่ที่พวกเจ้าล้วนเป็นประชาชนของอาณาจักรต้าฉิน ข้าก็จะให้โอกาสพวกเจ้าสักหนึ่งครั้ง ขอเพียงพวกเจ้าสารภาพออกมาตามตรง พูดความจริงออกมา ข้าก็จะไว้ชีวิตพวกเจ้าและถือว่าเรื่องเหล่านี้ไม่ได้เกิดขึ้นมาก่อน"

"ทว่าหากพวกเจ้าไม่สารภาพออกมาเองและให้ข้าเป็นคนตรวจพบ เช่นนั้นก็จะมิง่ายดายเพียงแค่ลงมีดหนึ่งครั้งแล้ว"

"พวกเจ้ารู้ไหมว่าทัณฑ์เลาะกระดูกคืออะไร? ก็คือการเอามีดเล็กที่มีความยาวสองสามนิ้วเฉือนเนื้อออกทีละชิ้น ขั้นแรกให้เฉือนหน้าอกและหน้าท้องออก จากนั้นจึงตัดมือและเท้า แล้วจึงตัดศีรษะและใบหน้า!"

ยิ่งฉินเหยียนพูดมากเท่าใดสีหน้าของเขาก็ยิ่งดุร้ายและโหดร้ายมากขึ้นเท่านั้น

"เฉือนทั้งหมดสามพันหกร้อยเล่ม ระหว่างนั้นจะเห็นมีดเล็กๆเฉือนอยู่บนร่าง จนเห็นกระดูกสีขาว เจ็บปวดทรมานจนตาย นั่นจึงจะน่าสนใจ!"

ในบรรดาผู้ที่ถูกควบคุมไม่มีผู้ใดที่ไม่รู้สึกหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง ร่างกายของพวกเขาสั่นเทา และเหงื่อเย็นๆบนศีรษะก็หยดลงมาอาบแก้ม

ผู้ที่ขี้ขลาดบางคนตกใจมากจนฉี่รดกางเกงทันทีและยืนตกตะลึงราวกับว่าสูญเสียวิญญาณไป

มิมีผู้ใดทนต่อการสอบสวนที่ทำลายกำลังใจของผู้คนเยี่ยงนี้ของฉินเหยียนได้

ในหงหลูซื่อ ผู้ที่มีการติดต่อกับอาณาจักรจ้าวมิกล้าปิดบังสิ่งใด พวกเขาล้วนคุกเข่าลงและร้องขอความเมตตา

องครักษ์ลากพวกเขาไปยังเบื้องหน้าของฉินเหยียนทีละคน และเล่าข้อตกลงระหว่างตนกับอาณาจักรจ้าวออกมา

ชายอ้วนเตี้ยกล่าวอย่างตะกุกตะกักว่า

"อ๋องเหยียนโปรดไว้ชีวิตด้วย ข้าถูกเงินครอบงำ อาณาจักรจ้าวให้ข้าห้าสิบตำลึงเงินเพื่อให้ข้าส่งจดหมายทุกวันในช่วงเวลาโฉ่ว เพียงแค่ส่งจดหมายเท่านั้น อย่างอื่นข้ามิได้ทำอะไรทั้งสิ้น!"

ฉินเหยียนหรี่ตาลงเล็กน้อยและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

"ส่งไปที่ใด?"

ชายอ้วนเตี้ยตอบตามความจริงว่า

"ส่งไปยังหออี๋หงที่อยู่ทางทิศตะวันออกของเมือง!"

ฉินเหยียนพยักหน้า

"ยังมีอีกไหม?"

ชายอ้วนเตี้ยส่ายศีรษะระรัวแล้วยืนยันว่า

"ไม่มีแล้วขอรับใต้เท้า! หากมิใช่เพราะที่บ้านมีมารดาชราที่ป่วยหนักกำลังรอเงินรักษาชีวิต ข้าจะไม่ทำเรื่องเช่นนี้เด็ดขาด ใต้เท้าโปรดพิจารณาด้วย!"

ฉินเหยียนโบกมือเพื่อเป็นสัญญาณให้องครักษ์เปลี่ยนคน

องครักษ์รีบลากชายอ้วนเตี้ยออกไป และลากชายผอมดำเข้ามา

ชายผอมดำแม้แต่มองยังไม่กล้ามองฉินเหยียน ขาของเขาอ่อนแรงจนคุกเข่าลงไม่ได้ เขาครึ่งนั่งครึ่งนอนบนพื้นและกล่าวด้วยเสียงสั่นเทาว่า

"อ๋องเหยียนโปรดไว้ชีวิตด้วยเถิด ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยรับเงินห้าสิบตำลึงจากอาณาจักรจ้าวให้ส่งจดหมายกลับไปกลับมาที่ถนนทางตะวันตกของเมืองทุกวัน ขออ๋องเหยียนโปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วยเถิด!"

ในขณะที่พูดเขายังคงโขกศีรษะให้แก่ฉินเหยียนอย่างไม่หยุดหย่อน

ฉินเหยียนเดาว่าอาณาจักรจ้าวจะต้องมีจุดติดต่อมากกว่าหนึ่งจุด คนเหล่านี้ยังมิอาจจัดการได้ชั่วคราว หากเขาติดตามเบาะแสโดยใช้คนเหล่านี้เขาอาจจะสามารถได้เบาะแสเพิ่มเติม

เขาโบกมือเพื่อเป็นสัญญาณให้องครักษ์พาคนต่อไปเข้ามา

ชายศีรษะใหญ่ร่างเล็กคุกเข่าลงต่อหน้าฉินเหยียน และกล่าวด้วยใบหน้าของผู้บริสุทธิ์ว่า

"ใต้เท้า ข้าน้อยถูกปรักปรำ! วันนั้นทูตจากอาณาจักรจ้าวถามข้าว่าหออี๋หงอยู่ที่ใด พวกเขาต้องการไปหาความสุข ดังนั้น ข้าจึงนำสตรีอันดับหนึ่งของหออี๋หงมาแนะนำเพื่อปรนนิบัติพวกเขา พวกเขาจึงให้สิบตำลึงเงินแก่ข้า ข้ามิใช่ไส้ศึกจริงๆ ท่านใต้เท้า!"

ฉินเหยียนโบกมืออย่างจนปัญญา

"คนต่อไป!"

ทูตแห่งอาณาจักรจ้าวได้ยินผู้ที่รับสินบนเหล่านี้สารภาพออกมาจนหมดทีละคนผ่านทางหน้าต่างโดยบอกรายละเอียดทั้งหมดเกี่ยวกับเวลาและสถานที่จึงโกรธมากจนฟันกรามหลังแทบจะหัก

สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ ต่อให้ชาวฉินที่รับสินบนเหล่านี้ไม่พูด ในบรรดาฑูตแห่งอาณาจักรจ้าวของพวกเขาผู้ที่ถูกฉินเหยียนสอบปากคำเป็นคนสุดท้ายเพิ่งจะถูกโจมตีจนแตกพ่ายไปแล้ว

ทูตแห่งอาณาจักรจ้าวที่ค่อนข้างโง่เขลาผู้นั้นได้เขียนทุกสิ่งที่เขารู้ตั้งแต่เรื่องทางบ้าน เรื่องของชาติบ้านเมือง จนถึงความลับของอาณาจักรจ้าว ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเขียนออกมาจนหมดอย่างละเอียด

หลังจากสอบปากคำเป็นเวลาหนึ่งชั่วยาม หงหลูซื่อก็ถูกสอบสวนจนหมดเปลือก ผู้ที่ถูกอาณาจักรจ้าวติดสินบนทั้งหมด ต่างก็ถูกจองจำ

ใกล้จะถึงเวลาที่ควรจะต้องยุติเรื่องนี้แล้วเช่นกัน

ฉินเหยียนจึงถามทหารชั้นยอดแปดร้อยนายว่า

"ข้าต้องการจะเลือกองครักษ์ส่วนตัวสักสองสามคน พวกเจ้าสามารถแนะนำกันและกันได้โดยเลือกผู้ที่มีความสามารถ พวกเจ้าวางใจได้ว่าขอเพียงติดตามข้าด้วยความจริงใจ ข้ารับรองว่าจะมีอาหารมีสุราพาพวกเจ้ากินดีอยู่ดี!"

ทหารชั้นยอดแปดร้อยนายมองหน้ากัน พฤติกรรมของฉินเหยียนมีความกล้าหาญอย่างแท้จริง และเขาเป็นผู้นำที่พวกเขาสามารถจงรักภักดีได้

ดังนั้นบางคนก็อาสา บางคนได้รับการแนะนำจากคนอื่น และท้ายที่สุดจึงเลือกแม่ทัพใหญ่มาได้สามคน คือ ต้าซาน ต้าจ้วง และต้าหย่ง

ทั้งสามคนนี้ล้วนแข็งแกร่งกล้าหาญและเก่งในการสู้รบ ดูจากรูปลักษณ์แล้วยังเป็นคนที่ซื่อสัตย์อีกด้วย

ฉินเหยียนพยักหน้าอย่างพึงพอใจและออกคำสั่งว่า

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพวกเจ้าทั้งสามจะเป็นองครักษ์ส่วนตัวของข้า ต้าซานเจ้านำทหารชั้นยอดสามร้อยนายไปเฝ้าหงหลูซื่อ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจับตาดูคนเหล่านี้ให้ดี หากเจ้าทำได้ดีข้าจะมีรางวัลให้ หากมีคนหลบหนีไปได้ข้าจะถามหาความรับผิดชอบจากเจ้า!"

ต้าซานคุกเข่าลงข้างหนึ่งพลางประสานมือและกล่าวว่า

"ขอรับ!"

ฉินเหยียนโบกมือ

"คนอื่นๆตามข้ามา!"