องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 584

ฉินเหยียนพูดต่อ

“เจ้าเกลียดข้า ข้าเข้าใจ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาสำหรับการแก้แค้นของเจ้า”

“สงครามได้สิ้นสุดแล้ว ความอดอยากแพร่กระจายอยู่ทั่วอาณาจักรจ้าว โรคระบาดมีอยู่ทุกหนแห่ง และประชาชนไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้”

“ถ้าหากเจ้าฆ่าข้าแล้ว อาณาจักรฉินต้องส่งกองทัพบุกโจมตีอาณาจักรจ้าวอีกครั้งเป็นแน่”

“ดังนั้น การตายของข้าไม่ได้ส่งผลดีต่ออาณาจักรจ้าวอย่างแน่นอน”

“ในทางกลับกัน หากข้ามีชีวิตอยู่ต่อ คอยช่วยเหลือประชาชนในอาณาจักรจ้าวต่อไป ชดใช้ความผิดที่ข้าไปก่อขึ้นครั้งที่ทำสงครามกับอาณาจักรจ้าว”

“หากถือว่าเจ้าฆ่าข้า รอให้ข้าจัดการเรื่องนี้เสร็จเสียก่อน อาณาจักจ้าวและอาณาจักรฉินอยู่ในความสงบแล้ว ประชาชนใช้ชีวิตอย่างสงบสุข เจ้าค่อยฆ่าข้าดีหรือไม่?”

พูดเช่นนี้ ทำให้นางประหลาดใจยิ่งนัก

นางที่ถูกความเกลียดชังทำให้ตาบอด จนคิดว่าชาวอาณาจักรฉินทุกคนล้วนเป็นคนเลว แต่ศัตรูของนางกลับบอกว่านางเต็มใจช่วยอาณาจักรจ้าว ซึ่งทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงในใจนาง

“หลังจากนี้ยังมีโอกาสอีกหรือ?”

นางถามคำถามนี้ออกไป

ฉินเหยียนไม่รู้จะตอบอย่างไร เขาทำได้เพียงปลดเชือกออกจากร่างนางและพูดด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น

“โอกาสยังมี ข้าติดตามอาณาจักรฉินอยู่ตลอด แต่พวกเราตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ว่าเจ้าสามารถลอบฆ่าข้าได้ แต่เจ้าไม่อาจทำร้ายคนบริสุทธิ์ได้ มิฉะนั้นไม่ถือว่าเป็นการแก้แค้น”

หลังจากที่แก้มัดนางจนเสร็จ ฉินเหยียนประคองนางขึ้นมา ผลักประตูเปิดไปข้างนอก

“องค์ชาย”

เซี่ยชิงและหยางจิ่นซิ่วต่างพูดออกมาพร้อมกัน แต่ความหมายนั้นแตกต่างโดยสิ้นเชิง

เซี่ยชิงกังวลเกี่ยวกับบาดแผลที่แขนฉินเหยียน ส่วนหยางจิ่นซิ่วอยากถามว่าจะจัดการกับหญิงสาวที่ลอบทำร้ายเขาอย่างไร?

“ให้ค่าเดินทางแก่นาง ปล่อยนางเป็นอิสระ”

“อะไรนะ?”

ทั้งสองพูดพร้อมกัน แต่ความหมายแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

เซี่ยชิงตกใจและไม่อยากเชื่อ ในขณะที่หยางจิ่นซิ่วรู้สึกยินดีจนแทบรอไม่ไหว

“ขอบพระทัยอ๋องเหยียนที่เมตตาข้า”

หยางจินซิ่วรีบขอบคุณ หลังจากนั้นก็รับตัวเด็กสาวมาและพาออกไปอย่างรวดเร็ว

ฉินเหยียนเดินกลับเข้าไป เซี่ยชิงรีบก้าวขึ้นไปข้างหน้าและถาม

“องค์ชาย เหตุใดท่านถึงปล่อยนางไปหรือ นางทำร้ายท่านนะเจ้าคะ”

ฉินเหยียนยิ้มยิงฟันและตอบอย่างเหน็บแนมว่า

“เจ้ายังพูดจาดีอยู่อีก เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนแบบใด แม้ว่าข้าจะมักมาก แต่ข้าก็ไม่ได้ขาดแคลนขนาดนั้น นางเป็นผู้ใหญ่หรือยัง อายุสิบแปดแล้วหรือ เจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่?”

เซี่ยชิงถูกดุ ในใจที่เต็มไปด้วยความคับข้องใจพลันลืมไปจนหมด

ช่วยฉินเหยียนทำแผลที่แขนแล้วพูดเสียงอ่อนว่า