องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 586

ต้าหย่งวางชามข้าวในมือลง เช็ดปากแล้วถามว่า

“เจ้าคิดจะแลกเปลี่ยนอย่างไรล่ะ?”

เจ้าหน้าที่ศาลาว่าการพูดอย่างจริงจังว่า

“ซื้อด้วยเงินได้หรือไม่?”

ต้าหย่งคิดแล้วพูดว่า

“ใช้เงินซื้อก็ได้ หรือว่าเอาอย่างนี้ดีหรือไม่ ข้ามีข้อเสนอให้เจ้าสองข้อ ให้ข้าเข้าไปในเมือง ข้าจะขายอาหารในราคาถูกให้เจ้า”

“หรือขายอาหารให้เจ้าในตอนนี้ แต่พวกเจ้าเองก็รู้ดีว่า ความอดอยากและโรคระบาดกำลังแพร่กระจายไปทั่วอาณาจักรจ้าว เช่นนั้นราคาอาหารก็ไม่ถูกแน่นอน”

พวกเจ้าหนน้าที่ศาลาว่าการต่างมองหน้ากันไปมาด้วยสีหน้าลำบากใจ อย่างไรก็ตามเศรษฐกิจในตอนนี้กำลังถดถอย หากราคาอาหารสูงเกินไปและประชาชนไม่มีเงินจ่าย ก็จะทำให้ไม่พอกิน

ต้าหย่งเห็นว่าเจ้าหน้าที่งุนงงเล็กน้อย เขาจึงพาเจ้าหน้าที่สองสามคนไปตรวจสอบบนรถ และให้พวกเขาเห็นด้วยตาของตนเองว่าบนรถนั้นมีของอยู่จริงๆ

อีกทั้งเขายังหยิบเอกสารข้ามเขตแดนออกมาให้เจ้าหน้าตรวจสอบอีกด้วย

หลังจากยืนยันว่าเอกสารถูกต้อง เจ้าหน้าที่ก็พูดด้วยสีหน้ายินดีว่า

“พวกข้าจะรีบไปแจ้งนายอำเภอ”

มีคนสองสามคนวิ่งกลับไปกลับมา ที่ศาลาว่าการ เพื่อตามหาตัวนายอำเภอ เพื่อแจ้งเรื่องให้ทราบ

สีหน้าของนายอำเภอเคร่งขรึมขึ้นมาทันที เขาปฏิเสธว่า

“ไม่ได้ เจ้าห้ามเชื่อใจพวกเขา พวกคนอาณาจักรฉินนั้นล้วนเต็มไปด้วยกลอุบาย หากปล่อยพวกเขาเข้าเมืองและรวมตัวกับกองทัพอาณาจักรฉินทั้งภายในและภายนอก ชาวเมืองโม่จะไม่เดือดร้อนหรือ ถึงแม้จะต้องตายเราห้ามปล่อยเขาเข้ามาเป็นอันขาด!”

ไฟแห่งความหวังที่เพิ่งจุดขึ้นมาในใจของเหล่าเจ้าหน้าที่ได้ถูกนายอำเภอดับลงทันที พวกเขาทำได้เพียงจากไปด้วยความหงุดหงิด

แม้แต่ท้องเองก็ยังไม่พอใจ ส่งเสียงร้องคำรามขึ้นมา หนึ่งในนั้นถอนหายใจ

“เสบียงอาหารของทางราชสำนัก ข้าก็ไม่รู้ว่าจะถูกแจกจ่ายเมื่อใด เกรงว่าไม่ต้องรอให้พวกอาณาจักรฉินมาก่อนหรอก พวกเราได้ตายก่อนแน่!”

“เฮ้อ เราทำอะไรได้บ้าง”

ยิ่งพวกเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกสิ้นหวังมากเท่านั้น ความกล้าหาญในใจของเขาได้ถูกจุดขึ้นมา

แทนที่จะต้องอดตายอยู่ที่นี่ ไม่สู้แลกอาหารให้อิ่มท้องเสียดีกว่า!

ในใจของเจ้าหน้าที่วิตกกังวล แอบหนีออกนอกเมืองด้วยเงินที่มีอยู่จำนวนเล็กน้อย

ผู้คุ้มกันทำการแลกเปลี่ยนอาหารสำเร็จ ในเวลานั้นมีหลายคนที่ร้องไห้ด้วยความดีใจและกลับไปพร้อมอาหาร

เมื่อมีการแลกเปลี่ยนอาหารครั้งแรก ครั้งที่สอง ครั้งที่สาม ก็ต้องตามมา มีคนจำนวนมากแอบย่องออกนอกเมืองเพื่อแลกเปลี่ยนอาหาร

อย่างไรก็ตามเนื่องจากความอดอยากในเมืองกินระยะเวลานาน ทำให้อาหารหาได้ยาก ส่งผลให้ราคาอาหารในเมืองพุ่งสูงขึ้น