องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 589

วัดถัดมา

ต้าหย่งนำเสบียงอาหารมาพร้อมกับฟางเจาจวิน เดินตามประชาชนเข้าไปในเมือง

ทุกบ้านเรือนดีใจที่ได้อาหารกลับมา พวกเขาดีใจมากจนถึงขั้นตะโกนออกมาว่า

“เสบียงอาหารมาแล้ว มีอาหารให้กินแล้ว!”

ต้าหย่งมองดูประชาชนบนถนนที่ยิ้มแย้มแจ่มใส เพราะมีอาหารให้พวกเขากิน พูดออกมาด้วยสีหน้าไม่เข้าใจว่า

“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ พวกเรามาที่นี่ใสครั้งนี้ก็เพื่อมาแจกอาหารให้พวกเขาได้กิน เหตุใดพวกเจ้าถึงดื้อดึงไม่ยอมเปิดประตูเมืองให้พวกเราเข้าไป แต่กลับแอบออกมาข้างนอกเพื่อแลกอาหารกับพวกเราแทน”

ฟางเจาจวินพูดขณะที่เดินไปว่า

“พวกเจ้าชาวอาณาจักรฉินแจกจ่ายอาหารไปทั่ว ดูเหมือนว่าพวกเจ้ากำลังทำเรื่องดี แต่จริงๆ แล้ว พวกเจ้ากำลังใช้แผนการนี้ทำลายนิสัยของประชาชน”

“ท่านพ่อข้าพูดว่า พวกเจ้าเป็นคนชั่ว ทำให้พวกเราไม่สามารถลืมตาอ้าปากได้ ทำให้ผู้ชายไม่เป็นสุภาพบุรุษ ทำให้หญิงสาวกล้าทำเรื่องบ้าบิ่น ด้วยเหตุนี้ พวกเราชาวอาณาจักรจ้าวจึงไม่มีความกล้าที่จะลุกขึ้นสู้กับชาวอาณาจักรฉินอีกต่อไป”

หลังจากฟังการวิเคราะห์ของนาง จู่ๆ ต้าหย่งพลันเข้าใจในทันทีและถามด้วยความประหลาดใจว่า

“สิ่งที่เจ้าพูดก็มีเหตุผล! เจ้าวิเคราะห์มาขนาดนี้ ข้าไม่คาดคิดว่าจะมีความหมายนี้ซ่อนอยู่!”

ในใจเขาพูดออกมาว่า อ๋องเหยียนช่างปราดเปรื่องยิ่งนัก!

ฟางเจาจวินยิ้มเล็กน้อยและพูดเบาๆ ว่า

“อันที่จริงข้ากำลังเหน็บแนมเจ้าอยู่ต่างหาก”

ขณะที่ทั้งสองคนเดินพูดคุยกันมาตลอดทาง ก็มาถึงจวนตระกูลฟาง

ต้าหย่งเดินก้าวขึ้นไปข้างหน้าประตู แม่บ้านเปิดประตูและพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ

“คุณหนู นายท่านไม่ให้คุณหนุเข้าไป อย่าทำให้บ่าวลำบากใจเลยเจ้าค่ะ”

ฟางเจาจวินก้มหน้าลงและพูดด้วยความผิดหวัง

“ข้าแลกเปลี่ยนเสบียงอาหารมาให้อีกสามสิบโตว ได้ยินเจ้าหน้าที่พูดว่า อาหารจากทางการกว่าจะมาถึงต้องใช้เวลานานกว่าสามเดือน อย่างน้อยๆ จำนวนนี้ก็พอที่จะอยู่รอดได้จนถึงตอนนั้น”

แม่บ้านรู้ดีว่าสามสิบโตวนี้ไม่ใช่ของฟรีอย่างแน่นอน

นางพลันสงสารลูกสาวคนโตของตระกูลฟางขึ้นมาจับใจ นางมีการศึกษาดี อ่อนโยนและมีคุณธรรม แต่นางกลับกล้าทำเรื่องไร้ยางอายกับชาวอาณาจักรฉิน นางรู้สึกเศร้าในใจ นางพลันน้ำตาไหลออกมา

ถึงแม้เป็นเรื่องเสี่ยงที่ถูกนายฟางต่อว่าและทุบตี แต่แม่บ้านก็เปิดประตูให้พวกเขา

ต้าหย่งนำเสบียงอาหารวางที่ลานบ้าน

แม่บ้านหลั่งน้ำตาออกมาและร่ำไห้

“คุณหนู ทำให้คุณหนูต้องลำบากจริงๆ ได้ยินมาว่าชาวอาณาจักรฉินจิตใจโหดเหี้ยม ขูดเลือดขูดเนื้อคนอื่น ทั้งโหดเหี้ยมทั้งโลภ แต่คุณหนูต้องไปเป็นทาสให้พวกอาณาจักรฉิน ช่างน่าสงสารคุณหนูยิ่งนัก!”

ขณะที่แม่บ้านกำลังพูดอยู่นั้น น้ำหูน้ำตานางไหลออกมาไม่หยุด

ฟางเจาจวินพยายามอย่างเต็มที่เพื่อควบคุมอารมณ์และพูดปลอบว่า

“หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้ว รีบนำเสบียงเข้าไปก่อนเถิด”

แม่บ้านพนักหน้า และโบกมือเรียกคนรับใช้คนอื่น

“พวกเจ้ารีบมานำเสบียงอาหารเข้าไปในจวนเสีย”

ในเวลานี้คนรับใช้ต่างร้องไห้และพูดขณะถือเสบียงอาหารว่า