องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 61

“เหตุใดเจ้าถึงคุกเข่า?”

ฉินเหยียนประคองจ้าวจือหย่าให้ลุกขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ถ้าอยากให้ทุกคนเท่าเทียมกัน เจ้าห้ามคุกเข่า หากคุกเข่าไปนานๆ จะลุกขึ้นยืนลำบาก เข้าใจหรือไม่?”

“องค์ชาย!”

จ้าวจือหย่าทำอะไรไม่ถูก ที่ตกเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของฉินเหยียน

หากเป็นเมื่อก่อนที่นางเคยถูกฉินเหยียนรังแก นางยังสามารถเมินเฉยและรู้สึกต่อต้านอยู่เล็กๆ แต่ตอนนี้นางมั่นใจที่จะเชื่อฟังและยอมรับเขา

“เชื่อฟังข้า รีบกินเข้า คืนนี้ยังมีเรื่องที่ต้องไปจัดการอีก”

เมื่อพูดถึงคืนนี้สีหน้าของจ้าวจือหย่าพลันแดงขึ้นอีกครั้ง นางนั่งลงที่โต๊ะอาหารและพูดเสียงเบาว่า

“องค์ชาย คืนนี้ยังต้องการให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนอีกหรือ ถ้าอย่างนั้นช้าขออาบน้ำเสียก่อนแล้วค่อย...”

ฉินเหยียนหัวเราะ

“ธุระคืนนี้ไม่ใช่เรื่องของพวกเรา ข้าจะไปหอโคมเขียวเพื่อจัดการคดีความ!”

ทันใดนั้นสีหน้าของจ้าวจือหย่าพลันตระหนักขึ้นได้ใบหน้าที่แดงก่ำพลันเปลี่ยนเป็นขาวซีด นางพูดอย่างอายๆ ว่า

“ข้าเข้าใจผิดเองเจ้าค่ะ เช่นนั้นจือหย่าจะรอท่านกลับมาพร้อมชัยชนะนะเจ้าคะ”

ฉินเหยียนตักอาหารเข้าปากและพูดว่า

“ไม่ เจ้าต้องไปกับข้า”

จ้าวจือหย่ามองไปที่ฉินเหยียนด้วยความสับสนและพูดซ้ำว่า

“ข้าก็ต้องไปหอโคมเขียวกับท่านด้วย?”

“ใช่ ข้าจะพาเจ้าไปเยี่ยมชมและให้เจ้าเรียนรู้ว่าหญิงสาวเหล่านั้นปรนนิบัติชายอื่นอย่างไร!”

จู่ๆ ใบหน้าของจ้าวจือหย่าพลันแดงไปถึงใบหู

“จือหย่าจะตั้งใจเรียน ไม่ให้เสียแรงที่องค์ชายไว้ใจข้า!”

ฉินเหยียนหัวเราะออกมาทันที

“ข้าล้อเจ้าเล่น ทำไมเจ้าถึงจริงจังเช่นนี้? อ้อ ใช่แล้ว...”

ฉินเหยียนรีบเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว

“กฎระเบียบที่เจ้าสอนให้องค์หญิงสาม เป็นอย่างไรบ้าง?”

จ้าวจือหย่าพูดอย่างละอาย

“เป็นเพราะข้าไม่มีความสามารถ ข้าสอนนางเกือบจะทั้งวันแล้ว แต่นางก็ยังคงดื้อรั้นน้ำมันและเกลือไม่อาจซึมเข้าไปได้เลยเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนรู้อยู่แล้วว่าหญิงงามนิสัยงูพิษคนนี้ไม่มีทางเชื่อฟังคนอื่นเป็นแน่ แต่ทว่าเขาเองก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรยังมีเวลาเหลือเฟือที่จะถ่วงนางเอาไว้

เขาหันหน้าไปสั่งขันทีว่า

“ไปยังห้องเก็บฟืน นำทาสหญิงคนนั้นมาหาข้า ให้นางมารับใช้”

“รับทราบ!”

ครู่ต่อมา ทหารยามผลักตัวจ้าวจีเอ๋อร์ให้คุกเข่าลงต่อหน้าฉินเหยียน

ในเวลานี้จ้าวจีเอ๋อร์เนื้อตัวสกปรก ไม่มีรูปลักษณ์ขององค์หญิงอีกต่อไป แต่ในสายตาของนางยังมีความงามที่แสดงความดื้อรั้น ไม่ยอมเชื่อฟังออกมาอย่างไม่ลดละ

ฉินเหยียนพูดอย่างจงใจว่า

“มานี่สิสาวน้อย มารินเหล้าและคอยปรนนิบัติข้า”

ตัวนางนั้นไม่มีข้าวแม้แต่เม็ดเดียวตกถึงท้อง ไม่มีน้ำแม้แต่หยดเดียวให้ดื่ม ยังสั่งให้นางคอยปรนนิบัติเขา นี่เป็นการแกล้งกันชัดๆ

จ้าวจีเอ๋อร์โกรธจนกัดฟันแน่น ไม่ขยับเขยื้อนตัวแม้แต่น้อย

ฉินเหยียนเองก็ไม่ได้โกรธ กลับมองไปที่นางอย่างสนุกสนาน

“เจ้ายังไม่ยอมรับข้า ยังคิดว่าจะมีคนจากอาณาจักรจ้าวมาช่วยเจ้าอีกหรือ?”

“ที่ตั้งของพวกเจ้า จำนวนคนในอาณาจักรนี้ จำนวนทหารหน่วยกล้าตาย ข้ารู้หมดทุกอย่าง”

จ้าวจีเอ๋อร์ตะคอกอย่างเย็นชา

“เจ้าอย่าโกหกข้า เจ้าคิดว่าข้าจะโดนเจ้าหลอกได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือ?”

ฉินเหยียนหัวเราะ