องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 616

จ้าวหรงจีถือหมายยมราชมาดูอย่างละเอียด

“ก่อนหน้านี้ข้าก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ท่านพี่ลองดูสิว่ามันเป็นของจริงรึเปล่า”

ว่าแล้วก็จะส่งหมายยมราชให้แก่หัวหน้ากิจการพระราชวัง เพื่อส่งไปให้จ้าวจีเอ๋อร์

แต่จ้าวจีเอ๋อร์รู้สึกกระวนกระวายอย่างมาก นางดันฉากบังลมออกแล้วเดินออกมาต่อหน้าเหล่าขุนนาง จากนั้นก็เอาหมายยมราชจากมือของน้องชายมา

นางเปิดจดหมายออก ด้านในเขียนเอาไว้ว่าหมายยมราชตัวใหญ่ๆ หมายยมราชนี้เหมือนกับในคำร่ำลือ นางเปิดหมายยมราชออกด้วยมือที่สั่นคลอน ในนั้นมีการเขียนเอาไว้อย่างชัดเจนว่า พรุ่งนี้ยามจื่อสามเค่อ สังหารอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน โดยลงท้ายเอาไว้ว่า กงซุนอู๋หมิง

เมื่อจ้าวจีเอ๋อร์เห็นชื่อนี้แล้วก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที นางวิงเวียนศีรษะ ร่างกายโซเซแทบจะยืนไม่อยู่

จ้าวหรงจีเห็นว่าสีหน้าของท่านพี่ย่ำแย่อย่างมาก จึงได้ถามไถ่อย่างห่วงใยว่า “ท่านพี่เป็นอะไรไป ไหวรึไม่?”

จ้าวจีเอ๋อร์ใช้มือจับโต๊ะเอาไว้แล้วพูดเสียงเบาว่า “จะไม่เป็นไรได้อย่างไร เรื่องใหญ่เพียงนี้เหตุเจ้าไม่รีบพูด!”

จ้าวหรงจีพูดด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสาว่า “ข้าสะสางธุระตั้งแต่เช้า ไม่มีว่างบอกท่านพี่เลย”

ตอนนี้ไม่ว่าจะไปกล่าวโทษใครก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา จ้าวจีเอ่อร์รีบออกคำสั่งว่า

“รีบไปกระจายคำสั่งเร็วเข้า ห้ามให้คณะทูตอาณาจักรฉินเข้ามาในพระราชวัง!”

ขันทีส่งสารกำลังจะออกไปจ้าวจีเอ๋อร์ก็รีบเรียกเขาเอาไว้ “รอเดี๋ยว! ข้าไปเองดีกว่า เตรียมม้า!”

นางไม่แยแสอะไรทั้งนั้น และรวบชุดหรูหราแล้ววิ่งออกไปด้านนอก รีบเดินทางไปยังวัดหงหลูทันที

......

วัดหงหลู

ต้าหย่งผู้เป็นท่านอ๋องตัวปลอมนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะแล้วถอนหายใจ

“ไม่รู้ว่าฮ่องเต้หญิงและพวกขุนนางเก่าเจรจากันเป็นอย่างไรบ้างแล้ว เหตุใดยังไม่ส่งคนมารับพวกเราเข้าวังอีกนะ”

หยางจิ่นซิ่วที่เฝ้าระวังอยู่ด้านหลังเตือนขึ้นเบาๆว่า “อย่าพูดมาก อย่าลืมฐานะของเจ้าในตอนนี้”

ต้าหย่งรีบจัดระเบียบแล้วทำหน้าเข้มงวดเช่นเดิม ทันใดนั้นเองจ้าวจีเอ๋อร์เข้ามาในวัดหงหลูอย่างร้อนรน

ฝ่ายตรวจการหลี่ชางเมื่อเห็นว่าจ้าวจีเอ๋อร์มาด้วยตนเองจึงรีบเข้าไปต้อนรับ

หยางจิ่นซิ่วขมวดคิ้วเบาๆ “ข้าไม่เคยประมือกับเขา ไม่รู้ว่าจะไหวรึไม่”

เซี่ยชิงที่เช็ดคันธนูอยู่ข้างๆเงียบๆพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “ไม่ว่าจะเป็นใคร หากกล้ามาลอบสังหารอ๋องเหยียน ข้าจะล้างบางมันทั้งตระกูล!”

ไม่ใช่แค่เซี่ยชิง ที่จริงแล้วทุกคนในห้องก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน อ๋องเหยียนคือความศรัทธาของพวกเขา คือนักปราชญ์ที่จะมากอบกู้ทุกชีวิต ตราบใดที่มีอ๋องเหยียนอยู่ ชาวเมืองก็จะมีชีวิตที่ดี โลกจะเจริญรุ่งเรืองยิ่งขึ้น

หากมีใครบังอาจจะมาลอบสังหารอ๋องเหยียน ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิต ก็จะต่อสู้กับนักฆ่าอย่างสุดกำลัง ตนเองเสียสละชีวิตได้ แต่อ๋องเหยียนจะได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อยไม่ได้เด็ดขาด!

จ้าวจีเอ๋อร์ไม่มีเวลามาสนใจมากมายเพียงนั้น นางรีบพูดขึ้นว่า

“ตอนนี้อ๋องเหยียนอยู่ที่ใดกันแน่? อย่าปล่อยให้เขาเที่ยวเตร่ไปทั่ว คุ้มครองอย่างแน่นหนาเสีย แล้วส่งเขากลับไปยังอาณาจักรฉินทันที!”

ทันทีที่พูดเช่นนั้นทุกคนก็พากันส่ายหน้า

ต้าหย่งพูดว่า “อ๋องเหยียนของเราโผล่มาให้เห็นแวบๆก็หายไปแล้ว จะได้พบก็ต่อเมื่อตอนที่กลับมานอนพักที่หอหม่านฮวาเท่านั้น เวลาอื่นไม่ยอมให้พวกข้าคอยติดตาม ข้างกายก็มีเพียงเสี่ยวจิ่วที่คอยตามต้อยๆอยู่ ส่วนที่ว่าพวกเขาทั้งคู่จะไปเที่ยวเตร่ที่ใด ข้าไม่รู้เลยจริงๆ”

จ้าวจีเอ๋อร์กังวลจนกระวนกระวายไปหมด นางตะคอกอย่างร้อนใจว่า

“ไปตามหา! ไปตามหาให้ทั่วเมือง! ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องหาให้พบ จะปล่อยให้อ๋องเหยียนมีอันตรายไม่ได้!”