องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 618

เฝิงตู่พูดอย่างจริงจังว่า “นี่ไม่ใช่เหล้าธรรมดาๆนะ นี่เรียกว่าเหล้าเลี้ยงส่ง หากไม่ใช่ช่วงที่มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นข้าไม่เคยเอาออกมาดื่มเลยนะ”

ฉินเหยียนพูดอย่างสงสัยว่า “แล้วนี่เจ้าเลี้ยงส่งให้ข้างั้นรึ?”

เฝิงตู่เช็ดขี้ดินบนไหแล้วพูดเสียงเรียบๆว่า “ส่งข้าอยู่แล้ว อย่ามัวชักช้า รีบย่างไก่เร็วเข้า”

ฉินเหยียนก่อกองไฟไปแล้วถามขึ้นด้วยว่า “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

เฝิงตู่เปิดฝาจุกที่ปิดไหเหล้าออก กลิ่นหอมอ่อนๆของเหล้าลอยมา เขาดมกลิ่นอย่างเพลิดเพลินจากนั้นก็ตอบกลับว่า

“ข้าน่ะรู้ตัวว่าข้าไม่ใช่คนดีอะไร ทั้งชีวิตนี้ก็ไม่เคยทำเรื่องดีๆเลยสักเรื่อง ข้ามีเพื่อนไม่มาก ยิ่งคนที่เข้าใจยิ่งไม่มี ชีวิตนี้ที่ได้มาพบกับเจ้า มีเจ้าคอยลักไก่คลำสุนัขไปกับข้า ข้าก็พอใจมากแล้ว”

เขาดื่มคำเล็กๆแล้วซีด จากนั้นก็ยื่นไหเหล้าให้ฉินเหยียน

“เจ้าไม่เหมือนกับข้า เจ้าคือคนดี”

ฉินเหยียนยิ่งฟังยิ่งก็ยิ่งสับสน มองเขาด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจ จากนั้นก็ดื่มคำโตๆ

“สะใจจริงๆ!”

จากนั้นก็ยื่นไหเหล้ากลับไป เฝิงตู่เองก็ดื่มคำโตแล้วเช็ดปากพร้อมพูดว่า

“ข้าจะต้องออกไปทำธุระหน่อย เรื่องนี้ยากเย็นยิ่งนัก ต้องเด็ดขาด ไปแล้วไม่ได้กลับอีก หากจากกันวันนี้เกรงว่าเราสองคนจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว การได้มาพบกับคนที่ดีบริสุทธิ์อย่างเจ้า ชีวิตนี้ข้าไม่เสียใจแล้ว ได้ดื่มเหล้าและพูดคุยกับเจ้าก็เป็นเรื่องที่โชคดีมากยิ่งนัก! อย่างไรทั้งชีวิตของข้าเฝิงตู่ก็ไม่น้อยครั้งที่จะยอมใคร เจ้าเป็นคนเดียวเลยนะ!”

ฉินเหยียนรับไหเหล้ามาแล้วดื่มคำโตๆ “เจ้าไปเจอเรื่องใหญ่อะไรเข้ารึ ให้ข้าช่วยเจ้าคลี่คลายรึไม่?”

เฝิงตู่มองไฟที่ลุกไหม้แล้วเอียงศีรษะพูดว่า “ช่วยบ้าอะไรกัน เจ้าอย่ามายุ่งเรื่องของข้าดีกว่า เจ้าคอยช่วยเหลือผู้คนของเจ้าต่อไปเถิด! หากสามารถช่วยเหลือใต้หล้านี้ได้ก็ช่วย หากช่วยไม่ได้ก็ใช้ชีวิตของเจ้าให้ดี ทั้งชีวิตนี้ของข้าจะว่ามีห่วงก็มี จะว่าไม่มีก็ไม่มี อย่างไรก็ใช่ชีวิตทึ่มๆมาทั้งชีวิต จะตายหรือไม่ตายก็เท่านั้น”

ฉินเหยียนชอบนิสัยที่กล้าหาญชาญชัยของเฝิงตู่ การได้คบหากับเฝิงตู่ทำให้รู้สึกเหมือนได้พูดคุยกับคนยุคปัจจุบัน

“มองอุปสรรคมากมายให้ง่ายขึ้น ไม่พอใจก็สู้กับมัน!”

“พูดถูก ดื่มเหล้า!”

ทั้งสองต่างก็ดื่มคำโตๆคนละคำ ฉินเหยียนพูดออกมาอย่างองอาจว่า “วันนี้มีสุรา เมาเถิดหนาห่วงไฉน ดื่ม!”

เฝิงตู่ดื่มเหล้าคำสุดท้ายจนหมดแล้วเลียขอบปากไหเพื่อให้สะอาด จากนั้นก็เรอแล้วพูดว่า

“อยากดื่มก็ไม่มีให้ดื่มแล้วล่ะ ไว้คราวหน้าละกัน หรือไม่ก็ชาติหน้า ข้าจะดื่มกับเจ้าอย่างสาแก่ใจเลย ดื่มอีกสามร้อยจอก!”

ฉินเหยียนหัวเราะแล้วพึมพำว่า “ยอดอาชาลายดอกห้าสีตัวนี้ เสื้อหนังล้ำค่าตัวนี้ บอกลูกเจ้านำสิ่งเหล่านี้ไปแลกสุราเลิศรส เทเหล้าให้ข้าแล้วฟังข้าโอ้อวด ผู้เข้าแข่งคุยโอ้อวดสุดแกร่งจะขอแสดงฝีมือ!”

เฝิงตู่สะอึกแล้วลุกขึ้น เขาเดินไปไกลแล้วพูดไปด้วยว่า “คุยโอ้อวดให้สุดเลย การจากลาครั้งนี้ พบกันชาติหน้า! ไปก่อนละ!”

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ฟ้าสางแล้ว เมื่อฉินเหยียนตื่นมาอีกครั้งเฝิงตู่ก็จากไปนานแล้ว เสี่ยวจิ่วคอยดูแลอยู่ข้างกายเขา เมื่อเห็นว่าฉินเหยียนฟื้นแล้วกะพริบตาปริบๆแล้วพูดว่า

“ในที่สุดก็ตื่นเสียที ข้าคิดว่าเจ้าเมาตายไปแล้วเสียอีก”

ฉินเหยียนกุมศีรษะที่หนักอึ้งแล้วพูดพึมพำว่า “เหล้านี่แรงเหมือนกันนะ!”

เมื่อมองไปยังไหเหล้าบนพื้น ฉินเหยียนก็รู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก จากไปโดยไม่ร่ำลา สุดท้ายก็ไม่ได้ถามว่าเฝิงตู่เจอเรื่องใหญ่อะไรเข้า เอาเถอะกลับไปค่อยให้คนช่วยตรวจสอบดีกว่า ตอนนี้ปวดศีรษะอย่างมาก จึงให้เสี่ยวจิ่วคอยช่วยพยุงเดินกลับไปที่หอหม่านฮวาอย่างโซเซ