องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 626

อีกด้านหนึ่ง

ฉินเหยียนพาเสี่ยวมาถึงที่ๆดื่มเหล้ากับเฝิงตู่

“หยุด!” เขาดึงสายบังเหียนหยุดรถม้าลง จากนั้นก็หันกลับไปเอาไหเหล้า เขากระโดดจากรถแล้วเดินไปที่ต้นไม้ต้นนั้น แล้วออกคำสั่งไปด้วยว่า

“เสี่ยวจิ่ว ยกอาหารรสเลิศมา”

“เพคะ”

เสี่ยวจิ่วยกกล่องอาหารลงจากรถม้าแล้วเดินตามฉินเหยียนไปทันที

หยางจิ่นซิ่วและพวกต้าหย่งเห็นว่ารถม้าของอ๋องเหยียนจอดลงแล้ว พวกเขาก็รีบทำการคุ้มครองอยู่ระยะร้อยเมตรอย่างแน่นหนา จะปล่อยให้อ๋องเหยียนมีอันตรายแม้แต่น้อยไม่ได้

ฉินเหยียนและเสี่ยวจิ่วนั่งลงตรงที่เคยก่อกองไฟ เมื่อจัดวางอาหารที่นำมาด้วยแล้วฉินเหยียนก็กวาดตามองไปยังมุมมืด แล้วพูดเองเออเองว่า

“ข้ารู้ว่าเจ้ามาแล้ว ออกมาเถิด”

เฝิงตู่ไม่ได้ปรากฏตัวออกมา เสียงของเขาล่องลอยอยู่ในท้องฟ้ายามราตรี

“เจ้ามาพบข้าในฐานะอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน หรือในฐานะหมอรึ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างไม่ลังเลว่า “อย่างไรก็ได้ทั้งนั้น เจ้าคิดว่าข้าคือใคร ข้าก็คือคนนั้น”

เสียงของเฝิงตู่ดังขึ้นอีกว่า “ข้าคิดว่าเข้าคืออ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน ไม่เช่นนั้นบนภูเขาคงไม่มีทหารมากมายมาคอยเฝ้าระวัง”

ฉินเหยียนยิ้มเจื่อนๆแล้วพูดว่า “ช่วยไม่ได้นะก็เจ้าเก่งกาจเกินไป แล้วชีวิตของข้าก็สำคัญมากด้วย หากจะมาพบเจ้าเพียงลำพังพวกเขาก็ไม่ไว้วางใจ ข้าบอกไม่ให้ตามแล้วแต่พวกเขาไม่ยอม”

เฝิงตู่พูดประชดว่า “ดูท่าว่าเจ้าก็ไม่ใช่นักปราชญ์ที่พูดคำไหนคำนั้นสินะ”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วเฝิงตู่ก็ตกลงมาจากต้นไม้ เขาเลือดอาบและเสียแขนขวาไป

“แขนของเจ้า!” เมื่อฉินเหยียนเห็นสภาพน่าอนาถของเฝิงตู่แล้วก็รีบเข้าไปดูอาการ และออกคำสั่งว่า “เสี่ยวจิ่ว ไปนำกล่องยามา!”

“เพคะ!” เสี่ยวจิ่ววิ่งกลับไปที่รถม้าและหยิบกล่องยาออกมา

เดิมทียาพวกนั้นจะนำไปรักษาหยางจิ่นซิ่วที่ถูกเฝิงตู่โจมตีเข้า ไม่คิดเลยว่าจะได้ใช้ก่อน