องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 627

เมื่อเฝิงตู่ได้ยินแล้วก็พูดว่า “คนชั่วมีทั่วทุกมุมของโลก ไม่ว่าที่ไหนก็เหมือนกันทั้งนั้น”

ฉินเหยียนแย้งกลับว่า “เจ้ากล่าวผิดแล้ว ข้าไม่เหมือนกับพวกเขา ตราบใดที่ข้าได้ดูแลอาณาจักรจ้าว ให้เวลาข้าสิบปี แล้วข้าจะทำให้ใต้หล้านี้เกิดการเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือ ทุกคนได้เรียนหนังสือ มีอาหารที่มากพอ ทำให้ชาวเมืองได้อยู่อย่างไม่ต้องกังวลใดๆ และมีสันติสุข”

เฝิงตู่จ้องมองฉินเหยียน เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าไม่ว่าจะเป็นหมอหรืออ๋องเหยียน ก็ล้วนทำให้เขาปฏิเสธไม่ลงเลย

เขายื่นฝ่ามือออกไปแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “พูดได้น่าฟังนักนะ เจ้ากล้าตบฝ่ามือสาบานกับข้ารึไม่?”

ฉินเหยียนพูดอย่างมั่นใจว่า “เหตุใดจะไม่กล้า”

ว่าแล้วเขาก็ยื่นฝ่ามือออกไปตบฝ่ามือของเฝิงตู่ เสียงดังก้องสนั่นไปทั่วท้องฟ้า

ตบฝ่ามือครั้งแรก เฝิงตู่พูดอย่างจริงจังว่า “หากเจ้าทำไม่ได้ ข้าจะฆ่าเจ้า”

ฉินเหยียนตบฝ่ามือครั้งที่สอง “แล้วถ้าหากข้าทำได้ล่ะ?”

เฝิงตู่พูดอย่างชอบธรรมว่า “ชีวิตของข้าเฝิงตู่ก็จะเป็นของเจ้า ข้าจะคอยรับใช้เจ้า และสังหารคนชั่วให้เจ้าอย่างสุดกำลัง”

ฉินเหยียนพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ดี งั้นก็สัญญาสิบปี!”

“แปะ” ทั้งสองตบฝ่ามือกันสามครั้งเพื่อให้คำสัญญา

เฝิงตู่มองไปยังแขนที่ขาดแล้วพูดออกมาว่า “คุ้มค่าแล้วที่ข้าเสียแขนข้างนี้ไป หลังจากสิบปีข้าจะไปหาเจ้า”

ว่าแล้วเฝิงตู่ก็ยกไหเหล้าขึ้นมาดื่มจนหมด จากนั้นก็มองฉินเหยียนด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง

“เหล้านี้ไม่อร่อย ไม่สาแก่ใจเหมือนเมื่อวาน”

ฉินเหยียนยิ้มแล้วพูดว่า “หลังจากสิบปี ข้าจะชวนเจ้าดื่มเหล้าที่ดีที่สุดในโลกนี้ เหล้ารสเลิศแห่งสวรรค์!”

“ได้!” จู่ๆเฝิงตู่ก็หายตัวไป เขาใช้วิชาเคลื่อนที่ในพริบตา แล้วหายไปกับท้องฟ้ายามราตรี

“ข้าตั้งตารอคอยอีกสิบปีให้หลังมาก หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง!”

ฉินเหยียนมองไปรอบๆแล้วตะโกนเตือนขึ้นว่า “บาดแผลของเจ้ายังไม่หายดี ระวังแผลเปิดละ ค่อยๆไปไม่ได้รึไง!”

เสียงของเฝิงตู่ดังก้องในท้องฟ้ายามราตรีว่า “หุบปาก ไว้หน้าข้าบ้าง!”

ฉินเหยียนมองไปยังป่ามืดยามราตรีด้วยความรู้สึกที่ไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งสองดื่มเหล้าด้วยกันอย่างสาแก่ใจ จนมึนเมาไปหมด แต่ก็สบายใจอย่างมาก

แม้คืนนี้จะพูดอย่างตรงไปตรงมา แต่ทั้งสองก็ไม่ได้เมาและมีสติครบถ้วน อาจเป็นเพราะอาการเมาค้างจากเมื่อคืน วันนี้ดื่มเหล้ามาก หรืออาจเป็นเพราะเหล้ารสไม่ดีจริงๆ และอาจจะเป็นเพราะอารมณ์เปลี่ยนไป ผ่านไปนานฉินเหยียนจึงจะพาเสี่ยวจิ่วขึ้นรถม้าไปอย่างเลื่อนลอย และกลับเข้าพระราชวังไป ทุกคนที่แอบซ่อนอยู่บนภูเขาต่างก็โล่งอก