องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 63

ในฐานะที่เขาเป็นสายลับระดับสูง การเคลื่อนไหวของฉินเหยียนนั้นว่องไวมาก แม้สีหน้าที่เปลี่ยนไปในเพียงไม่กี่วินาที ก็ไม่อาจรอดสายตาของเขาไปได้

เขาแกล้งทำเป็นไม่สังเกตเห็น ยังคงกอดบรรดาสาวงามเหล่านั้นอย่างสบายใจและดื่มเหล้า

จ้าวจีเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้าง ยังคงจ้องเขาด้วยสายตาไม่พอใจ ต้องการที่จะหั่นเขาเป็นชิ้นๆ

รอยยิ้มที่ชั่วร้ายปรากฏขึ้นบใบหน้าของฉินเหยียนและเขาตั้งใจพูดออกมาว่า

“หากนางทาสหญิงของข้าเชื่อฟังข้าเหมือนอย่างพวกเจ้าบ้าง ข้าคงไม่ต้องเอาแต่มองนางทุกวันอยู่เช่นนี้”

ปี้เยว่พูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ได้เป็นผู้หญิงของนายท่าน ยังจะมีเรื่องอันใดให้ไม่พอใจอีกหรือเจ้าคะ นางเป็นแค่คนไม่รู้จักคุณค่าของคนอื่น หรือว่าให้ปี้เยว่สอนกฎระเบียบต่างๆ ให้นางดีหรือไม่เจ้าคะ สอนนางว่าควรปฏิบัติตนเช่นไรกับผู้ชาย ท่านคิดว่าดีหรือไม่เจ้าคะ?”

ขณะที่นางพูดยังคงดันหน้าอกอันน่าภาคภูมิใจของตนเองเข้าใกล้ฉินเหยียนอีกด้วย

ฉินเหยียนกล่าวด้วยสีหน้ายินดี

“หญิงงามเช่นเจ้ามีความคิดดีๆ ให้ข้าจริงๆ ด้วย ไปสอนนางให้ข้าหน่อยเถิด!”

ปี้เยว่ลุกขึ้นทันที หยิบแก้วเหล้าขึ้นมา เดินบิดเอวไปที่จ้าวจีเอ๋อร์ และพูดโน้มน้าวว่า

“พี่สาว ทำไมถึงต้องดื้อดึงเช่นนี้เล่า พวกเราเกิดมาก็เพื่อรับใช้และเอาใจผู้ชาย อย่ามัวแต่เล่นตัวอยู่เลย อีกอย่างนายท่านของพวกเรามีเงินด้วยนะ เจ้าเนี่ย ก็แค่ฟังนายท่านและดื่มเหล้าแก้วนี้เถอะ”

จ้าวจีเอ๋อร์ขมวดคิ้วและมองไปที่นาง ส่ายหัวและพูดว่า

“ไปให้พ้น ข้าไม่ดื่ม!”

ปี้เยว่ยิ้มและพูดต่อ

“อย่าดื้อให้มันมากเลยน่า แค่เจ้าอ้าปากก็พอ”

ขณะพูดนางก็นำแก้วเหล้ามาจ่ออยู่ตรงหน้าจ้าวจีเอ๋อร์อีกครั้ง

จ้าวจีเอ๋อร์พยายามดันแก้วเหล้าออกไป

“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าข้าไม่ดื่ม!”

ขระที่มือผลักแก้วเหล้าใบนั้นออกไป ปี้เยว่ใช้โอกาสนี้ส่งกระดาษใส่มือนางอย่างรวดเร็ว

จ้าวจีเอ๋อร์เหลือบมองฉินเหยียนอย่างระมัดระวัง นางเห็นว่าเขากำลังถูกหรูฮวาคะยั้นคะยอให้ดื่มเหล้า และไม่ได้สนใจนางที่อยู่ด้านข้างเขาเลยแม้แต่น้อย จากนั้นก็แอบยัดเศษกระดาษนั้นใส่ในแขนเสื้ออย่างระมัดระวัง

ปี้เยว่ทำสีหน้าผ่อนคลาย

“เจ้าเนี่ยนะ ไม่รู้วิธีหาความสุขให้ตนเองเลยจริง เหล้าชั้นดีขนาดนี้ยังไม่ยอมดื่ม เจ้าไม่ดื่มเช่นนั้นข้าดื่มเอง”

นางยกแก้วและดื่มหมดแก้วภายในอึกเดียว เดินบิดเอวกลับไปหาฉินเหยียน แสร้งทำหน้าตาเสียใจและพูดว่า

“นายท่าน ท่านซื้อนางทาสหญิงคนนี้มาจากที่ใดหรือ? นิสัยดื้อรั้น ไม่ยอมคนขนาดนี้ พูดด้วยก็เหมือนคุยกับก้อนหินที่อยู่ในกระทะ น้ำมันไม่ซึมเข้าเกลือแม้แต่น้อย!”

ซิวฮวากลอกตาและทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ รีบใช้โอกาสนี้พูดว่า

“คนหัวแข็งเช่นนี้ต้องรีบจัดการนะเจ้าคะ ในเมื่อนางไม่เชื่อฟังขนาดนี้ ท่านเก็บนางไว้ก็มีแต่จะขวางหูขวางตา ทำไมไม่ขายนางให้หออี๋หงล่ะเจ้าคะ แม่ซ่งต้องให้ราคาดีแน่นอนเจ้าค่ะ!”

ทันทีที่พูดจบ ฉินเหยียนพลันหยิบเงินออกมาจากเอว

เสียง “ตึง” เขาตบโต๊ะแล้วพูดอย่างภาคภูมิใจว่า