องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 642

อาณาจักรอื่นต่างบุกเข้ามาอย่างดุเดือด ดุเหมือนว่าพวกเขาต้องการรังแกอาณาจักรจ้าว แต่ในสายตาของฉินเหยียนต้องการใช้อำนาจทำให้คนอื่นหวาดกลัว

ฉินเหยียนในคำแนะนำต่อจ้าวจีเอ๋อร์ว่า ต้องเป็นคนอ่อนน้อม ไม่ว่าจะถูกข่มขู่มากแค่ไหน ให้นางแสดงท่าทีอ่อนแอต่อหน้าศัตรู ให้นางเบี่ยงเบนความสนใจ

“ยกตัวอย่างเช่น หากอาณาจักรเยี่ยนรังแกเจ้า อยากได้ดินแดนผืนนี้ของเจ้า เจ้าตอบไปว่าอาณาจักรฉินเองก็อยากได้เช่นกัน พวกเราต้านเอาไว้ไม่ไหว”

“หากกัวฮวายแห่งอาณาจักรเยี่ยนเปลี่ยนพื้นที่ เจ้าพูดไปว่าพื้นที่ตรงนี้กำลังเจรจากับอาณาจักรหลู่อยู่ อาณาจักรอื่นๆ เองก็เช่นกัน”

หลังจากที่จ้าวจีเอ๋อร์ได้เรียนรู้วิธีนี้แล้ว ทำให้การเจรจาลากยาวไปกว่าหนึ่งเดือน

ในช่วงเวลานี้ฉินเหยียนเองก็ไม่ได้ว่างแต่อย่างใด

ตามสุภาษิตที่กล่าวเอาไว้ การลับมีดต้องใช้เวลา หลังจากที่ฉินเหยียนเข้าใจจุดมุ่งหมายของทูตแต่ละคนในแต่ละอาณาจักรแล้ว ก็เริ่มจัดระเบียบ

ประการแรก ฉินเหยียนเข้าพบนายพลกัวฮวายแห่งอาณาจักรเยี่ยนเป็นการส่วนตัว ทั้งสองพูดคุยกันตลอดคืน

“ท่านแม่ทัพกัว ขออภัยที่ต้องมารบกวนตอนดึกเช่นนี้”

กัวฮวายไม่ได้ประทับใจในตัวต้าหย่งที่ปลอมตัวเป็นฉินเหยียน แต่เขากลับประทับใจในตัวของฉินเหยียนที่ปลอมตัวเป็นเฉิงอาหนิวมากกว่าเป็นเท่าตัว

“อาหนิว มานี่สิ นั่งลง ดื่มเป็นเพื่อข้าเสียหน่อย”

ทั้งสองพูดคุยกันในกลางดึก ภายใต้แสงเทียน ฉินเหยียนก็เริ่มทำตามแผนทันที

“ข้าได้ยินมาว่าท่านแม่ทัพจะโจมตีอาณาจักรจ้าวและยึดครองฝั่งแม่น้ำหวงเหอหรือ?”

กัวฮวายเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่ปิดบังความทะเยอทะยานของตัวเอง

ฉินเหยียนแสร้งทำเป็นมีลับลมคมในอย่างรวดเร็ว ลดเสียงต่ำลงและพูดว่า

“ทำเช่นนั้นไม่ได้นะขอรับแม่ทัพกัว ข้าได้ยินมาว่า...”

ฉินเหยียนเริ่มป้องปากและเตือนเบาๆ

“อ๋องเหยียนและจ้าวจีเอ๋อร์เป็นสามีภรรยากัน ตอนนี้อาณาจักรจ้าวตกเป็นเป้าสายตา ตราบใดที่ท่านส่งกองทัพเข้ามาโจมตีอาณาจักรจ้าว ขอรับประกันได้เลยว่าชาวอาณาจักรฉินต้องส่งทหารกลับเข้าไปทำร้ายท่านเพื่อช่วยอาณาจักรจ้าวและโค่นอาณาจักรเยี่ยน ท่านไม่มีทางรับมือได้ ท่านจะทำเช่นไร?”

กัวฮวายกัดฟัน เขาเองก็รู้อยู่แล้วว่าอาณาจักรฉินและอาณาจักรจ้าวกำลังร่วมมือกัน ปิดบังเขาไปก็ไม่มีประโยชน์

“ข้าเคารพท่านแม่ทัพ ดังนั้นจึงบอกเรื่องนี้แก่ท่าน ถึงได้เปิดเผยเรื่องนี้ให้ท่านทราบ”

ฉินเหยียนพูดเช่นนี้ ไม่เพียงแต่บรรลุเป้าหมายเท่านั้น แต่ยังทำให้กัวฮวายรู้สึกขอบคุณอีกด้วย

“ทำอย่างนี้ก็ไม่ได้ ทำอย่างนั้นก็ไม่ได้ ช่างนาเศร้าเสียยิ่งกว่าการสู้รบเสียอีก”

กัวฮวายดื่มเหล้าอย่างหดหู่ ฉินเหยียนเริ่มรินเหล้าให้เขาอีกแล้ว

“ท่านแม่ทัพกัว ให้ข้าแนะนำท่านเสียหน่อยเถิด ไม่ทราบว่าท่านอยากฟังหรือไม่ขอรับ?”

“พูดมาสิ”

“โจมตีอาณาจักรหลู่สิขอรับ”

กัวฮวายกระแทกแก้วเหล้าลงบนโต๊ะ

“นักวิชาการกลุ่มนี้ ข้าไม่พอใจพวกเขามานานแล้ว วันๆ พูดแต่หลักความเป็นจริงและหลักเหตุผล น่ารำคาญยิ่งนัก”