องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 650

“ฉีกุ้ยเหริน แม้ว่าพวกข้าจะปล่อยความลับรั่วออกไป แต่พวกข้ามีเหตุผลขอรับ”

คำพูดของเฉิงเซินทำให้ฉีเยี่ยนเอ๋อร์แปลกใจ

“พูดมา มีเหตุผลอันใด?”

เฉิงเซินเริ่มโกหก อีกทั้งยังพูดเรื่องไร้สาระอีกด้วย

“ก่อนหน้านี้พวกเราเจอชายชราเสียสติคนนี้ ข้าคิดว่าเขาดูสง่าผ่าเผย ดูไม่เหมือนคนทั่วไป แม้ว่าพฤติกรรมเขาจะแปลกประหลาด แต่เขาต้องเป็นคนระดับสูงอย่างแน่นอน คิดว่าต้องอยู่อันดับต้นๆ เป็นแน่”

“อีกทั้งเขายังเข้าใจสัญญาณลับของตำหนักอ๋องเหยียน ซึ่งหมายความว่าเขากำลังทดสอบเรา ดังนั้นหมายความว่าพวกเรากำลังคุยกับคนของเราเอง จึงไม่นับว่าเป็นการทำให้ความลับรั่วไหล ข้าขอเดาว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของการทดสอบประเมินความภักดี”

สายตาของฉีเยี่ยนเอ๋อร์เย้นชาขึ้นทันที

เฉิงเซินกล่าวอย่างรวดเร็วว่า

“ลองถามคนในเมืองใหม่ดูสิ ใครกันจะกล้าไม่เคารพอ๋องเหยียน หากเราไม่ออกมาคัดค้าน เช่นนั้นจะเสียสละชีวิตเพื่ออ๋องเหยียนได้อย่างไร ไม่ว่าจะในที่สาธารณะหรือในที่ส่วนตัว พวกเราไม่ผิด ได้โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วยขอรับ”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ตรวจสอบจดหมายแนะนำ เป็นไปอย่างที่อ๋องอวี่พูด เฉิงเซินเป็นคนมีพรสวรรค์ที่หาตัวได้ยาก จึงถูกแนะนำมายังเมืองใหม่ เพื่อให้ลองหาประสบการณ์ใหม่ๆ

สายตาของฉีเยี่ยนเอ๋อร์เย็นชาและสั่งทันที

“โทษประหารละเว้นได้ แต่การกระทำความผิดไม่อาจหลีกหนีได้ ลงโทษด้วยการโบยยี่สิบครั้ง ยกเลิกการไม่ให้เลื่อนขั้น”

โดนโบยยี่สิบครั้งยังพอรับไหว

หากฉีเยี่ยนเอ๋อร์เจอเขาก่อนหน้านี้ คงให้เขาเข้าร่วมฝ่ายสอบสวนแล้ว แต่ตอนนี้ เพราะเขาทำให้ความลับรั่วไหล จึงส่งเขาให้ไปเป็นผู้พิทักษ์ ให้เขาฝึกฝนอย่างหนัก

หลังจากถูกโบยไปยี่สิบครั้ง ทั้งคู่ก็เดินกระโผลกกระเผก

เลี่ยวหย่งจับบั้นท้ายด้วยสีหน้าเหยเก

“น้องชาย เจ้าพูดถูกต้อง ข้าโชคร้าย แถมยังทำให้เจ้าต้องมาลำบากด้วย”

“ข้าลืมกฎที่ว่าต้องรักษาความลับในตำหนักอ๋องเหยียนไปแล้ว บางเรื่องห้ามพูดมั่วซั่วในที่สาธารณะ โชคดีที่เป็นพวกเดียวกัน หากคนนอกได้ยิน เกรงว่าหัวข้าและเจ้าจะต้องหลุดจากบ่าเป็นแน่”

พวกเขาเดินกระเผกไปยังห้องทำงานของผู้พิทักษ์ หาเฉิงเซินไปรายงานตัว แล้วพามาที่หอพัก หลังจากจัดการเรื่องทั้งหมดท้องฟ้าก็มืดแล้ว

ทั้งสองสวมชุดทหาร มีอาวุธและเครื่องมือของทหารยาม พกมีดและออกลาดตระเวนตามถนนเป็นคู่ๆ

สิ่งที่เลี่ยวหย่งพูดเป็นเรื่องจริง เซียนตูเป็นเมืองที่ไม่เคยหลับใหล มีชีวิตชีวาทั้งกลางวันและกลางคืน ตอนกลางคืนมีชีวิตชีวามากกว่าตอนกลางวันเป็นร้อยเท่า

“ข้าจะบอกเจ้าให้ ตอนกลางวันคนส่วนใหญ่จะออกไปทำงานไม่มีเวลาพัก พอตกกลางคืนพวกเขาที่ทำงานมาแล้วทั้งวันจะออกมาเที่ยวเล่น”

“ถนนเส้นนี้คือถนนเลื่องชื่อด้านอาหารมากที่สุดในเมืองเซียนตู เจ้าเห็นร้านน้ำชาเหล่านี้หรือไม่ เรียกว่าแผงลอยขายอาหาร เป็นชื่ออ๋องเหยียนทรงตั้งขึ้นมา ช่างดูติดดินเสียเหลือเกิน”

“นี่คือสถานบันเทิงที่มีทั้งนักเล่า นักแสดง ทุกคืนจะมีดนตรีสด”

ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินไปรอบๆ พวกเขาเห็นใครบางคนกำลังแสดงอยู่บนเวที