องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 651

“โอ้โห ดอกไม้ไฟสวยงามมาก”

ประชาชนบนถนนต่างชี้ไปที่ดอกไม้ไฟบนท้องฟ้าและโห่ร้องอย่างมีความสุข ในเวียนตูดอกไม้ไฟที่สวยงามเช่นนี้จะถูกจุดหลายสิบครั้งในทุกคืน ทำให้ทุกคนต่างชินไปกับมัน

เฝิงตู่เงยหน้าขึ้นมอง และรีบเดินทะลุผ่านฝูงชนเข้าไปในตรอกมืดๆ

เขาเป็นนักฆ่าที่เก่งที่สุดในใต้หล้า มีไหวพริบเฉียบคม และรับรู้อันตรายที่ใกล้เข้ามาได้อย่างง่ายดาย

นักตั้งแต่ดอกไม้ไฟระเบิดในท้องฟ้า เขารู้สึกเหมือนถูกจ้องมองด้วยสายตาจำนวนนับไม่ถ้วน

ตอนนี้สถานการณ์เช่นนี้ แยกไม่ออกว่าใครเป็นมิตรใครเป็นศัตรู เฝิงตู่ไม่ประมาท เขาทำได้เพียงเดินเข้าไปในตรอกลึกและหาทางหลบหนี

“เร็วเข้า มาทางนี้ รีบจัดการ!”

นักฆ่ารีบตามไป แยกกันลงมือ หลังจากนั้นเดินเข้าไปในตรอกลึก

...

เฉิงเซินและเลี่ยวหย่งรีบปีนขึ้นไปบนหอสังเกตการณ์ที่ใกล้ที่สุด มองออกไปไกลๆ เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้าไปในตรอกลึกที่มืดสนิท ทำให้มองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น

“ไม่ดีแล้ว พวกเขาลงมือแน่ๆ! รีบส่งสัญญาณเตือน!”

เลี่ยวหย่งออกคำสั่ง และรีบตีกลองเพื่อส่งสัญญาณ

เฉิงเซินคิดเส้นทางเอาไว้ในใจ โดยอิงตามอาคารรอบๆ ตรอก ไม่มีคำอธิบายใดๆ ทั้งสิ้น เขาพลิกตัวและกระดดลงจากหอสังเกตการณ์ เหยียบหลังคาเพื่อตามไป

เลี่ยวหย่งมองตามรีบตะโกนออกไปว่า

“อย่าไล่ตามพวกมัน หน้าที่ของผู้พิทักษ์คือจับตาดูอย่างเงียบๆ อย่าตีงูให้ตื่น”

แต่เฉิงเซินไม่สนใจ รีบเร่งไปข้างหน้า

เขาแค่อยากรู้ว่าคนเหล่านั้นต้องการทำอะไรกันแน่ เหตุใดต้องล่าตัวชายแขนหักคนนั้น

“ตึกๆๆ”

เร่งความเร็วไปตามเส้นทางที่คิดไว้ในใจ เขารีบมาถึงจุดที่จะซุ่มโจมตี นอนลงบนหลังคาเพื่อเฝ้าดูเหตุการณ์

ชายที่พกอาวุธกำลังเข้ามาใกล้ มีอีกสี่คนไล่หลังตามมา และอีกสองคนไล่ตามไปด้านหน้า

เห็นได้ชัดว่าเฝิงตู่เจอกับอันตรายข้างหน้าแล้ว หยุดเดินและหันหลังกลับ

“ปึก”

ลูกธนูถูกยิงออกมา

เฝิงตู่หลบได้อย่างรวดเร็ว แต่การโจมตีทั้งด้านหน้าและด้านหลังได้เริ่มขึ้นแล้ว

นักฆ่ามืออาชีพแห่งตระกูลกงซุน ได้ส่งนักฆ่ามาทั้งหมดหกคน ใช้หน้าไม้สองคน มีดสี่คน ทุกคนทำงานเข้าขากันดีมาก

“กงซุนอู๋หมิง เจ้ายังคิดจะหนีไปไหนอีก!”

“กล้าปฏิเสธภารกิจ เจ้าก็รู้ผลที่ตามมา ยอมมอบหัวให้พวกข้าเสียดีๆ จะได้เจ็บปวดน้อยลง!”

เฝิงตู่มองไปที่ชายหกคนนั้นที่เดินเข้ามาใกล้และพูดอย่างเย็นชาว่า

“พวกเราต่างเป็นพี่น้อง ไม่มีความจำเป็นต้องจริงจังถึงเพียงนี้ อีกอย่างข้าไม่ต้องการให้มือของข้าเปื้อนเลือดพี่น้องของข้า”

“เจ้านี่มันจริงๆ เลย!”

“ฆ่าเจ้าแล้ว พวกเราจะได้สืบทอดชื่อกงซุนอู๋หมิงต่อไปได้ หากเจ้าไม่ตาย พวกเราไม่มีวันก้าวไปข้างหน้า”

พวกเขาทั้งหกเดินล้อมเข้ามาพร้อมต่อสู้

เฝิงตู่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตั้งท่ารับ

“ถ้าพวกเจ้าบังคับให้ข้าต้องลงมือ อย่างโทษที่ข้าโหดเหี้ยมเลย!”

“หากเป็นเมื่อก่อน แขนขวาของเจ้ายังอยู่ ข้าก็คงจะกลัวเจ้า แต่ตอนนี้ พวกเรา ลุย!”