องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 653

เฝิงตู่วางข้อมูลตนเองลง จ้องไปที่ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ พยักหน้าไปมา และพูดอย่างยอมรับว่า

“ขนาดองค์ชายของเจ้าเมื่อรู้ว่าข้าคือกงซุนอู๋หมิง เขาเองยังตื่นตระหนก แต่เข้ากลับไม่ตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย ถือว่าไม่เลวนี่”

ไม่ใช่ว่าฉีเยี่ยนเอ๋อร์ไม่ตกใจ แต่ในฐานะสายลับระดับสูง นางไม่แสดงอารมณ์ออกทางสีหน้าอยู่แล้ว และยังซ่อนความตื่นตระหนกของตนเองได้เป็นอย่างดี

“เจ้าออกมาทำลับๆ ล่อๆ ดึกๆ ดื่นๆ เช่นนี้ ต้องการทำอะไรกันแน่?”

เฝิงตู่ถามขึ้นทันที

“เจ้าเป็นผู้หญิงของอ๋องเหยียนด้วยหรือ?”

“ไม่ใช่ เจ้าอย่ามาพูดไร้สาระ ข้าจแป็นผู้หญิงของอ๋องเหยียนได้อย่างไร เจ้าหยุดพูดจามั่วซั่วได้แล้ว”

แม้ว่าฉีเยี่ยนเอ๋อร์จะรอบคอบและซ่อนตัวเก่ง แต่นางพลันสับสนขึ้นทันทีเมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา

“ฮ่าๆๆ ต่อหน้าเจ้าไม่กลัวตาย แต่เมื่อถามว่าเจ้าเป็นผู้หญิงของอ๋องเหยียนหรือไม่ เจ้ากลับตกใจจนพูดโกหก ดูท่าแล้วเจ้าคงชอบอ๋องเหยียนล่ะสิท่า”

“เจ้า!”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์กัดฟันด้วยความโกรธ มองไปรอบๆ ด้วยสายตาตื่นตระหนก กลัวว่าคนอื่นจะได้ยินคำพูดของเขา

ต้องรู้ว่า ตัวตนของนางหากถูกฮ่องเต้ฉินได้ยินเข้า หากรู้ว่านางมีความรู้สึกเช่นนี้ให้อ๋องเหยียน ถือว่าเป็นการสวมเขาให้ฮ่องเต้ฉิน ถือว่าเป็นหนึ่งในความผิดร้ายแรงที่ไม่อาจให้อภัยได้

“ไม่ต้องตกใจ อย่ากลัวไปเลย ข้าแค่ถามเฉยๆ ก็เท่านั้น”

เฝิงตู่ลูบหน้าอกของยืนขึ้น เดินไปหาฉีเยี่ยนเอ๋อร์อย่างสงบ

“ไม่ว่าเจ้าต้องการทำอะไรกับข้า หากต้องการให้ฆ่าตาย เจ้าไม่มีวันทำสำเร็จ!”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ได้ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว

เฝิงตู่พูดอย่างใจเย็น

“ไม่ต้องห่วง ข้าไม่แตะต้องผู้หญิงของเขา เพราะข้าเองก็มีกฎเกณฑ์ของตนเอง”

ขณะที่เขาพูด เขาก็โยนกระดาษแผ่นหนึ่งให้ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ นางหยิบขึ้นมาดูโดยไม่รู้ตัว

“อ๋องเหยียนของเจ้าพูดเอาไว้แล้วว่า อย่าเข้ามาขัดขวางข้า รู้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใด?”

“ไม่รู้”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ก้าวถอยหลัง

“เพราะพวกเราเป็นเพื่อนกัน ข้าขอยืมมีดจากเพื่อน ภรรยาของเพื่อนคงไม่ปฏิเสธใช่หรือไม่?”

“เหอะๆ”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ยิ้มอย่างเย็นชา

“มีดบนโต๊ะ เจ้าหยิบไปสิ”

“เล่มนี้ไม่ได้”

ผีพนันตู๋พูดอย่างหนักแน่น

“ข้ามีหลักการของข้า หากข้าถือดาบนี้ไป ด้วยกฎหมายของราชวงศ์ฉิน คนที่เป็นเจ้าของดาบเล่มนี้คงต้องเดือดร้อนหากเขาทำหาย เจ้าจ้องเอาเล่มใหม่ให้ข้า ข้าต้องการเล่มนี้ ใช้งานคล่องมือกว่า”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์โต้กลับ “แต่ลูกน้องกระจอกๆ เจ้าสนใจความเป็นความตายของเขาด้วยหรือ?”

เฝิงตู่มองไปที่ฉีเยี่ยนเอ๋อร์อย่างเคร่งขรึม

“เจ้าเรียกลูกน้องกระจอกๆ ได้อย่างไร อ๋องเหยียนของเจ้าเคยพูดเอาไว้ว่า ต้องทะนุถนอมชีวิตคน หากข้าเอาดาบเล่มนี้ไป อนาคตของเขาต้องพังทลายเพราะข้า ข้าจะกลายเป็นคนเช่นไรกัน?”

“เจ้าเนี่ย ความคิดความอ่านไม่เหมือนอ๋องเหยียนเลยแม้แต่น้อย”