องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 66

มือใหญ่ของฉินเหยียนจับไปที่หน้าอกของซิวฮวา การกระทำเช่นนี้ทำให้จ้าวจือหย่าสับสนมากยิ่งขึ้น

ใครจะไปรู้ว่าในวินาทีต่อมา

ฉินเหยียนหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา แสดงให้คนอื่นดูและพูดว่า

“ดูสิ ข้าพูดถูก! นางมีกระดาษกับตัวจริงๆ ด้วย”

เขายื่นกระดาษไปให้จ้าวจือหย่าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เมื่อจ้าวจือหย่าเห็นคำที่เขียนในกระดาษนั้น นางอ้าปากค้างออกมาโดยไม่รู้ตัว ยิ่งอึ้งมากขึ้นไปอีก

“นี่ นี่มันข้อความลับ...”

ซิวฮวาที่กำลังตื่นตระหนก รีบอธิบายออกไปว่า

“นายท่าน นี่ไม่ใช่ของข้า ข้าไม่รู้ว่ามันคือข้อความลับ มันมาอยู่บนตัวข้าได้อย่างไร!”

จ้าวจีเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้าง ดวงตาทั้งสองเบิกกว้างพร้อมกับกำหมัดแน่น

ฉินเหยียนยังไงพูดด้วยท่าทีเรียบเฉย

“โอ้ พูดเช่นนี้เจ้าหาว่าข้าใส่ร้ายเจ้าหรือ?”

ซิวฮวารีบคุกเข่าไปที่พื้น จับขาของฉินเหยียนแล้วพูดว่า

“นายท่าน ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นเจ้าค่ะ เห็นได้ชัดว่ามีคนจ้องจะใส่ร้ายข้า นายท่านต้องช่วยข้านะเจ้าคะ!”

ขณะที่นางพูด นางจงใจใช้หน้าอกที่ขาวใสนั้นถูไปกับขาของฉินเหยียนเพื่อหลีกเลียงการโดนถาม

ฉินเหยียนพยักหน้าอย่างครุ่นคิด จากนั้นสีหน้าเขาพลันเปลี่ยนไป จึงออกคำสั่งทหารชั้นดีที่อยู่ในห้องว่า

“คุมตัวพวกนางให้ข้าก่อน”

“รับทราบขอรับ!”

ทหารชั้นดีชักดาบออกมาและควบคุมหญิงสาวทั้งสี่โดยทันที

บรรดาหญิงสาวที่ถูกคุมตัวนั้นต่างแสร้งทำสีหน้าอ่อนแอและขอความเมตตา

“นายท่าน ท่านทำอะไรเจ้าคะ พวกเรากลัวหมดแล้วนะเจ้าคะ!”

“ใช่เจ้าค่ะนายท่าน พวกเราปรนนิบัติท่านไม่ดีหรือเจ้าคะ?”

ฉินเหยียนพูดเสียงเย็น

“พวกเจ้าแสดงละครกันเก่งมาก จนถึงตอนนี้ยังดื้อดึงแสดงละครต่อหน้าข้าอยู่!”

“ไปพาตัวแม่เล้ามา!”

ผ่านไปแค่ครู่หนึ่ง ทหารชั้นดีได้นำตัวแม่เล้าซ่งมาหาฉินเหยียน

เมื่อแม่เล้าซ่งเห็นเหตุการณ์นี้ นางพลันคุกเข่าลงทันที แสร้งทำเป็นงุนงงและพูดขึ้นมาว่า

“ไอหย่า นายท่าน! สาวๆ ของข้าปรนนิบัติท่านไม่ดีหรือเจ้าคะ เช่นนั้นท่านเพียงแค่บอกข้า ข้าจะเปลี่ยนใหม่ให้ ไม่ต้องให้ถึงขั้นชักดาบออกมาขู่พวกนางเลย สาวๆ พวกนี้ขี้กลัวจะตายไป อย่าทำให้ตกใจกันเลยเจ้าค่ะ!”

ฉินเหยียนมองไปที่แม่เล้าซ่งด้วยสายตาเย็นชา

“โอ้? ขี้อายอย่างนั้นหรือ?”

แม่เล้าซ่งยืนยัยหนักแน่ว่า

“ใช่น่ะสิเจ้าคะ!”

รอยยิ้มที่อ่านไม่ออกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉินเหยียน

“ข้าขอถามเจ้า เสื้อผ้าที่ใช้เนื้อผ้าของอาณาจักรจ้าวมาทำนั้นชุดละเท่าไหร่?”

แม่เล้าซ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง

“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นเจ้าค่ะ นายท่านกำลังล้อข้าเล่นเป็นแน่ เนื้อผ้าชนิดนี้หออี๋หงของพวกเราจะมีได้อย่างไร!”

ฉินเหยียนพูดอย่างเคร่งขรึมว่า