องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 664

ในบรรดาอาณาจักรเยี่ยน อาณาจักรอู๋และอาณาจักรเยว่ อาณาจักรเยว่เป็นฝ่ายที่เห็นปัญหาก่อน

เมื่อฮ่องเต้อาณาจักรเยว่เห็นว่าสถานการณ์ของอาณาจักรเยว่อยู่ในกำมือของวิสาหกิจแล้ว เขาก็ได้ตัดสินใจพักรบฝ่ายเดียว และรีบทำการคุ้มครองความสงบสุขของอาณาจักร

แต่ละเมืองได้กราบทูลขึ้นมาว่าชาวเมืองไม่มีอาหารและหิวโหยล้มตาย ฮ่องเต้อาณาจักรเยว่ปวดใจอย่างมาก และได้รีบออกคำสั่งให้ไปนำเสบียงอาหารพระคลังไปช่วยเหลือชาวเมือง

แต่ต่อให้ทำเช่นนั้น น้ำน้อยก็ย่อมแพ้ไฟ ผลผลิตทุกๆที่ในอาณาจักรไม่มีที่ใดที่สามารถส่งให้ท้องพระคลังได้เลย ไม่ว่าจะเป็นผลผลิตที่ยังเก็บเกี่ยวไม่ได้หรือเก็บได้แล้วก็ตาม ต่างก็ได้ถูกทางวิสาหกิจกวาดซื้อไปจนหมดแล้ว ฮ่องเต้อาณาจักรเยว่มึนงงไปทันที ที่แท้แล้วทุกอย่างเป็นแผนที่อาณาจักรฉินวางเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว!

ในพระราชสำนักยามเช้า

ฮ่องเต้อาณาจักรเยว่พูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “บัดนี้เกิดความหิวโหยไปทั่วพื้นที่ ผลผลิตของอาณาจักรก็ตกอยู่ในมือของวิสาหกิจอีก หากต้องการจะคลี่คลายวิกฤตครั้งนี้ ก็ต้องลงมือกับทางวิสาหกิจเท่านั้นแล้ว”

ความหมายของฮ่องเต้อาณาจักรเยว่คือการบีบบังคับวิสาหกิจด้วยกำลังของพระราชสำนัก ให้ทางวิสาหกิจเอาเสบียงอาหารออกมาช่วยเหลือชาวเมืองด้วยตนเอง แต่เมื่อพูดเช่นนี้ก็มาขุนนางและเหล่าข้าราชการก็ได้รีบห้ามทันที

“หามิไม่ได้พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท วิสาหกิจมีอำนาจอย่างมาก ยิ่งทำการบีบบังคับวิสาหกิจในสถานการณ์ตอนนี้ เกรงว่าจะยิ่งทำให้อาณาจักรเกิดความโกลาหลมากยิ่งขึ้นพ่ะย่ะค่ะ!”

“โปรดไตร่ตรองอีกครั้งเถิดฝ่าบาท วิสาหกิจและเหล่าเจ้าของที่ได้ทำสัญญาอย่างถูกต้อง หากพระราชสำนักเข้าไปแทรกแซงในตอนนี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุอะไรก็เป็นความผิดของพระราชสำนักพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทโปรดไตร่ตรองอีกครั้งด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

“กระหม่อมเห็นด้วย วิสาหกิจเป็นของอาณาจักรฉิน อาณาจักรเยว่และอาณาจักรฉินไม่มีความแค้นต่อกัน หากทำการตรวจสอบยึดทรัพย์ต่อวิสาหกิจในตอนนี้แล้วเกิดทำให้อาณาจักรฉินไม่พอใจ เกรงว่าจะยิ่งทำให้ฝ่ายเราเสียหายมากกว่าพ่ะย่ะค่ะ!”

เหล่าข้าราชบริพารต่างก็เป็นชนชั้นกลาง เป็นตระกูลขุนนางใหญ่ ทรัพย์สินของพวกเขาส่วนใหญ่เก็บเอาไว้ในวิสาหกิจกันทั้งนั้น และหลายปีมานี้ก็ได้รับผลประโยชน์มากมายจากวิสาหกิจ

อีกอย่างสัญญาซื้อขายของวิสาหกิจและเจ้าของที่ พวกเขาก็มีส่วนแบ่ง หากทางพระราชสำนักลงมือต่อวิสาหกิจ บีบบังคับให้ยกเลิกสัญญา ตระกูลเหล่านี้ก็จะต้องล้มละลายพร้อมกัน พวกเขาไม่อยากยอมรับผลลัพธ์เช่นนี้ และไม่มีความกล้าที่จะรับการล้มละลายด้วย ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงการได้รับผลกระทบ ข้าราชบริพารเหล่านี้ก็ต้องช่วยวิสาหกิจอยู่แล้ว

ฮ่องเต้อาณาจักรเยว่ถูกฮ่องเต้อาณาจักรอู๋ปราบปรามมานาน สงครามกับอาณาจักรหลู่ในครั้งนี้ก็ไม่ใช่ความประสงค์ของเขา แต่เดิมก็น่าสังเวชมากพอแล้ว ตอนนี้ขุนนางข้าราชการในพระราชสำนักยังเห็นแก่ตัวอีก ทำทีพูดเป็นเห็นแก่ส่วนรวม แต่แท้จริงแล้วก็นึกถึงแต่ผลประโยชน์ของตนเองทั้งนั้น

ตอนนี้เขารู้สึกว่าตนเองถูกละเลย เป็นถึงฮ่องเต้แต่กลับเทียบเถ้าแก่วิสาหกิจไม่ได้เลย! เสียงโน้มน้าวของเหล่าขุนนางข้าราชบริพารยังคงดังต่อเนื่อง ความโกรธเกรี้ยวที่อัดอั้นระเบิดออกทันที เขาตบโต๊ะแล้วตะคอกว่า “เงียบให้หมดซะ!”

เหล่าขุนนางข้าราชบริพารต่างก็สะดุ้งแล้วก้มศีรษะเงียบไม่กล้าส่งเสียงอีก

ฮ่องเต้แห่งอาณาจักรเยว่เดือดดาลอย่างมาก เขาด่าทอว่า “กลั่นแกล้งกันเกินไปแล้ว เจ้าพวกคนอาณาจักรฉินที่หน้าเนื้อใจเสือ สมควรตายจริงๆ!”