องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 719

หอคอยนกกระเรียนแดงที่มีชื่อเสียงมากในอาณาจักรหลู่

เมื่อร้อยปีก่อน เดิมทีสถานที่แห่งนี้เป็นโรงแรมสำหรับนักเดินทางเพื่อมาพักผ่อน ต่อมาพวกนักวิชาการได้มาตั้งรกราก ณ ที่แห่งนี้

สูงต่ำมิอาจวัดค่าบรรพต หากมีเทพเซียนปรากฎย่อมเลื่องชื่อลือนาม ตื้นลึกไม่อาจวัดค่าผืนน้ำ หากมีมังกรประจำอยู่ย่อมศักดิ์สิทธิ์ไม่ธรรมดา

ทัศนียภาพที่นี่สวยงามมาก นักวิชาการผู้ยิ่งใหญ่คนนั้นได้สร้างอาควารสามชั้นที่นี่และตั้งชื่อว่าหอนกกระเรียนแดง ด้วยความสามารถของนักวิชาการทำให้หอแห่งนี้มีชื่อเสียงมากขึ้นเรื่อยๆ

ต่อมานักวิชาการคนนั้นเสียชีวิต และนักวิชาการจากอาณาจักรหลู่จำนวนมากมาที่นี่เพื่อตั้งรกรากและเขียนบทกวี ในแวดวงวัฒนธรรมอาณาจักรหลู่ถือว่าเป็นสถานที่น่าสนใจอยู่บ้าง

นอกจากนี้ยังเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับนักวิชาการของอาณาจักรหลู่

ในเวลานี้ ฉินเหยียนกำลังเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ในอาคาร

มีนักวิชาการหลายคนอยู่ในอาคารนั้น พูดเหน็บแนมเสียงดัง

“ให้ผู้หญิงเข้ามาที่โถงอาคารนี้ได้อย่างไรกัน? ช่างไร้อารยธรรมเสียจริง!”

หยางจิ่นซิ่วโต้กลับด้วยจิตใจที่กระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวา

“ข้าติดตามผู้หญิง พวกนางมีความจงรักภักดีและมีความกล้าหาญ ไม่เคยด้อยไปกว่าผู้ชายเลย ทหารที่ผ่านการต่อสู้เอาชีวิตไม่รอดมานับไม่ถ้วน บางคนยอมสละชีวิต และบางคนกลับมาได้รับชัยชนะในสิบปีต่อมา เจ้าเป็นใครถึงกล้ามาตัดสินข้า!”

“เจ้า เจ้า เจ้า เจ้ามันไม่มีความละอาย เป็นผู้หญิงเสียเปล่าไม่รู้จักอยู่บ้านดูแลสามีและลูก กลับกล้าพูดออกมาอย่างไร้ยางอายเช่นนี้ อ้างว่าสามารถต่อสู้และเอาชนะชุดเกราะมาได้ เจ้าเคยลงต่อสู้ในสนามรบหรือ เคยเห็นเลือดมาก่อนหรือ?”

หยางจิ่นซิ่วเผชิญหน้ากับเขาอย่างเย็นชา

“เจ้าพวกขี้ขลาด กล้าท้าทายข้าอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อนักวิชาการหลายคนได้ยินดังนั้นพวกเขาก็โกรธจีด เตรียมลงมือจัดการ

“เฮ้ย วันนี้ลูกผู้ชายอย่างข้าขอไม่เชื่อว่าผู้หญิงสามารถพลิกโลกได้!”

“จัดการนาง!”

เขาพับแขนเสื้อขึ้นพร้อมจัดการหยางจิ่นซิ่ว ในเวลานี้หลิวเชียนเชียนกำลังมาถึงหน้าประตูอาคารพร้อมกับขอทาน บังเอิญเห็นนักวิชาการสองสามคนกรีดร้องและตกลงมาจากหน้าต่างชั้นสอง

หยางจิ่นซิ่วยืนอยู่ที่หน้าตาด้วยท่าทางแข็งแกร่งอย่างเช่นวีรบุรุษ มองดูนักชิการอย่างดูถูกและพูดอย่างกดดันว่า

“เจ้าพวกขี้ขลาสมควรแล้วที่มาเจอกับข้าสักตั้ง!”

ฉากนี้ขอทานมองไปด้วยความประหลาดใจ

“นายท่านที่พวกเจ้าพูดถึง คงไม่ใช่นางหรอกใช่หรือไม่?”

หลิวเชียนเชียนพูดอย่างเหยียดหยาม

“ไม่ใช่นาง นางเป็นองครักษ์ส่วนตัวนายท่าน”

ใจที่เป็นกังวลของขอทานค่อยๆ ผ่อนคลายลง เงยหน้าขึ้นมองหอนกกระเรียนแดงที่สง่างาม มีชายคนหนึ่งกำลังนั่งดื่มและอ่านบทกวีอยู่

“ยามรุ่งสางทหารกล้ามาพร้อมอาวุธ มายังสนามฝึก ชาวเมืองเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน ไม่ชอบเสื้อผ้าสีแดง แต่ชอบเล่นกับอาวุธ”

“แม้แต่เครื่องแบบทหารชุดขาวยังต้องเย็บเอง ดอกท้อกำลังผลิดอก มีชายแปลกหน้าหลายคนในโลกนี้ แต่ใครจะยอมเดินทางหลายพันลี้บนผืนทราย!”

กวีบทนี้สร้างแรงบันดาลใจจนอดไม่ได้ที่จะปรบมือ แต่จริงๆ แล้วเขียนขึ้นเพื่อยกย่องความกล้าหาญของผู้หญิง ทำให้ขอทานยากที่จะเอ่ยออกมา

“จิ่นซิ่ว เจ้าเก่งมาก มาดื่มเป็นเพื่อข้าเถิด!”

ฉินเหยียนอุ้มหยางจิ่นซิ่วไว้ในอ้อมแขนและดื่มอย่างมีความสุข โดยไม่สนใจสายตาคนอื่นเลยแม้แต่น้อย

หลิวเชียนเชียนรีบพาขอทานขึ้นไปชั้นบนเพื่อเข้าเฝ้าอ๋องเหยียน

“นายท่าน คนที่ท่านต้องการข้าหาตัวเจอแล้วเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนปล่อยตัวหยางจิ่นซิ่ว มองขอทานตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างสงสัย และพูดอย่างพอใจว่า

“ไม่เลว หน้าตาน่ารักใช้ได้”