องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 726

ฉากบนเวทีสลับเปลี่ยน จู้อิงถายถูกขังเอาไว้ในบ้าน

“ปล่อยข้าออกไป!”

ท่านแม่จู้นำจดหมายเลิกราของเหลียงซานป๋อมาโยนเข้าไปทางหน้าต่างให้จู้อิงถายอย่างขวัญหาย

“เหลียงซานป๋อนำมาให้เจ้า ลองดูสิ”

จู้อิงถายเปิดอ่านอย่างดีใจ เดิมทีที่คิดว่าจะเป็นการนัดเวลาหนีตามกันอีกครั้ง แต่กลับเห็นเป็นกระดาษเปื้อนเลือดสีแดง

“ซานป๋อ!” เสียงร้องใจจะขาดดังขึ้นสนั่น แสงไฟดับลง

บนเวทีที่อีกด้านของกำแพง ในขณะเดียวกันเหลียงซานป๋อก็ตายจากโลกนี้ด้วยความซึมเศร้า แม้แต่คำพูดสุดท้ายของเขาก็เป็นเพียงการฝังเขาไว้ในที่ที่เกี้ยวที่เจ้าสาวนั่งผ่านเท่านั้น เขาอยากจะเห็นอิงถายแต่งงานด้วยตาของตนเอง พันอันที่รับบทเป็นเหลียงซานป๋อ ได้แสดงความรักที่ไม่อาจครอบครองก่อนตายได้อย่างสมบทบาทอย่างมาก ทำเอาผู้ชมร้องไห้มากมาย

บนเวที

จู้อิงถายหัวใจดุจเถ้าที่ดับมอดไป น้ำตาไหลจนหมด แม้แต่การแต่งหน้าหนาๆก็ไม่อาจปิดบังความโทรมได้เลย หลั่งน้ำตาเป็นเลือด

ในวันที่แต่งงาน เดิมทีควรเป็นวันที่น่ายินดี แต่เมื่อผ่านหลุมศพของเหลียงซานป๋อกลับเกิดลมแรง จู้อิงถายเดินอยู่ท่ามกลางลมแรง นางเดินไปยังหลุมศพของเหลียงซานป๋อตัวคนเดียว

นางถอดชุดสีแดงออก หลงเหลือเพียงชุดไว้ทุกข์ “ซานป๋อ ข้ามาแล้ว”

จู้อิงถายกระโดดลงไปในหลุมศพของเหลียงซานป๋อท่ามตาสายตาของทุกคน

ทุกคนไม่ว่าจะด้านล่างเวทีหรือบนเวทีต่างก็ร้องไห้อย่างหนัก ตื้นตันต่อความรักอันงดงามเหมือนอยู่ในบทกลอน ภาพวาด จากนั้นด้านหลังเวทีก็ได้ปล่อยผีเสื้อสองตัวออก และแล้วการแสดงครั้งใหญ่ก็จบลงท่ามกลางเสียงดนตรีม่านประเพณีที่มาจากเสียงพิณกู่เจิง

ปกติแล้วเมื่อการแสดงจบลง นักแสดงทุกคนจะต้องเดินขึ้นเวทีเพื่อขอบคุณและยืนรับเสียงปรบมือ แต่การแสดงครั้งนี้กลับไม่มีการขอบคุณ ตัวเอกอย่างเหลียงซานป๋อและจู้อิงถายเดินลงจากเวทีไปเงียบๆ ไม่ให้ผู้ชมได้ออกจากการแสดง ทำให้ทุกคนตกอยู่ในภวังค์ความรักอันแสนเศร้าและเจ็บปวดของจู้อิงถายและเหลียงซานป๋อ

บัดนี้เหล่าผู้ชมผู้หญิงก็ไม่ยอมแยกย้ายไปเสียที การแสดงนี้ราวกับหมัดหนักที่ต่อยเข้าหัวใจของพวกนาง หวนนึกถึงแต่ละฉากบนการแสดง ราวกับว่าจู้อิงถายคือตนเองเมื่อยังสาว ผ่านชีวิตที่ยากลำบากอย่างโชกโชน ผ่านสายลมกรรโชกสายฝนซัดสาด สุดท้ายพวกนางก็กลายเป็นท่านแม่จู้ไป