องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 75

ฉินเหยียนเมินเฉยต่อสายตาเหล่านั้น และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“พาตัวแม่เล้ามานี่!”

“รับทราบ!”

ทหารชั้นดีสองคนจับตัวแม่เล้าซ่งจากด้านหลัง และสั่งให้คุกเข่าลง

แม่เล้าซ่งกรอกตาไปมา แสร้งทำเป็นเสียใจและร้องขอความเมตตา

“ไอหย่านายท่าน เกิดอะไรขึ้นกันเจ้าคะ พวกข้าดูแลท่านไม่ดีแต่ก็ไม่เห็นต้องถึงกับใช้อาวุธกันเลยนี่เจ้าคะ?”

ฉินเหยียนยิ้มเย็นๆ และพูดว่า

“ยังจะเล่นละครต่อหน้าข้าอีก!”

แม่เล้าซ่งทำทีไร้เดียงสาและพูดว่า

“ดูท่านพูดสิเจ้าคะ ข้าจะกล้าซ่อนความลับอะไรกับท่าน ข้าไม่รู้เรื่องจริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นเจ้าค่ะ!”

ขณะนี้เสนาบดีกรมอาญาที่ถูกเตะลงไปยังห้องใต้ดินได้มายังห้องโถง

ในเวลานี้เสนาบดีกรมอาญารู้สึกหวาดกลัวมาก ดูเหมือนว่าเขากำลังตกอยู่ในภวังค์ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ต้าจ้วงรายงานว่า

“องค์ชายใหญ่ องค์ชาย จากการสอบสวนในห้องใต้ดินมีศพทั้งหมดหนึ่งร้อยสิบสองศพ เป็นผู้หญิงแปดสิบสามศพ อายุต่ำกว่าสามสิบปี และเป็นผู้ชายอีกยี่สิบเก้าศพขอรับ”

จ้าวจือหย่าที่อยู่ด้านข้างพลันปิดปากด้วยความตกใจ นางไม่คิดว่าจะมีศพเป็นจำนวนมากขนาดนี้ นางระงับความกลัวและความตกใจในใจ แล้วถามว่า

“พวกเขาตายได้อย่างไร เหตุใดถึงถูกทิ้งไว้ในห้องใต้ดิน?”

ฉินเหยียนมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตาของเขามองไปที่แม่เล้าซ่งที่แอบปิดบังเอาไว้ เขาพูดอย่างเย็นชาว่า

“ข้าให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง เจ้าจะพูดความจริงด้วยตัวเองหรือจะให้ข้าบังคับเจ้าพูด!”

เดิมทีแม่เล้าซ่งคิดจะเสแสร้งต่อไป หากรอดไปได้จะรีบไปรายงานเหตุการณ์ทั้งหมด แต่ตอนนี้รู้ว่าคงหลอกต่อไปอีกไม่ได้แล้ว นางจึงเปลี่ยนท่าทีที่แสร้งทำเป็นอ่อนแอ กลายเป็นความโกรธและพูดด้วยน้ำเสียงบีบคั้นว่า

“เฮอะ อย่าเสียเวลากับข้าเลย ข้าไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ ข้าไม่พูดอะไรทั้งนั้น!”

ความเยือกเย็นฉายแวบขึ้นมาในสายตาของฉินเหยียน

“ในเมื่อเจ้าไม่พูด เจ้าก็ไร้ประโยชน์!”

เสียง “เคร้ง” ดังขึ้น เขาดึงดาบของทหารชั้นดีออกมาและยกดาบขึ้น

มือที่ถูกฟันตกลงข้างเท้าองค์ชายใหญ่

“อ๊า!”

แม่เล้าซ่งกรีดร้องแล้วใช้มืออีกข้างจับแขนข้างที่ถูกฟัน ล้มลงไปกับพื้น ร้องไห้ครวญครางออกมา

องค์ชายใหญ่ฉินชงเบิกตากว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ ขาสั่น ร่างกายเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

แม้แต่เสนาบดีกรมอาญาเองก็ไม่คาดคิดว่าองค์ชายสิบสี่จะฟันลงไปเช่นนั้น ทันทีที่เขายกดาบฟัน เขาไม่มีท่าทีลังเลแม้แต่น้อย

บรรดาไส้ศึกอาณาจักรจ้าวต่างอึ้งกันไป ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

ฉินเหยียนไม่สนใจ ราวกับว่าสิ่งที่เขาทำดูเหมือนจะเป็นเรื่องเล็กน้อย หันไปทางองค์ชายใหญ่และพูดว่า

“พี่ใหญ่ ข้าไม่ได้ทำให้ท่านพี่กลัวใช่หรือไม่?”

องค์ชายใหญ่ฉินชงกลืนน้ำลาย ปากสั่น เขาต้องแสร้งทำเป็นสงบว่า

“ไม่ ไม่กลัว”

ฉินเหยียนยิ้ม

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

ขณะที่พูด เขาถือดาบเสียบเข้าไปยังมือที่ถูกฟันของแม่เล้าซ่งเหมือนไม้เสียบเนื้อ

ทุกคนเห็นภาพนี้ได้แต่หรี่ตา มองไปที่ฉินเหยียน ใช้ดาบนั้นยื่นมือที่ขาดไปตรงหน้าองค์ชายใหญ่

องค์ชายใหญ่ฉินชงตกใจมาก เอื้อมมือไปหยิบแขนโดยไม่รู้ตัว

“พี่ใหญ่ ช่วยข้าจับไว้ที ข้าจะอธิบายให้ท่านฟัง”

เมื่อองค์ชายใหญ่จับแขนที่ถูกตัดออกเอาไว้ ฉินเหยียนก็อธิบายขึ้นมาลอยๆ ว่า

“พี่ใหญ่ ข้าบอกเจ้าเสียแต่ตรงนี้ ท่านพี่เห็นมือของแม่เล้าซ่งแล้วใช่หรือไม่ ตรงง่ามนิ้วระหว่างนิ้วชี้และนิ้วโป้ง อีกทั้งตรงโคนนิ้ว ตรงนี้... มีรอยไหม้ ท่านพี่เห็นใช่หรือไม่?”

ขณะที่พูด เขาก็ชี้ไปยังรอยไหม้บนมือ

องค์ชายใหญ่หันหน้าไปทางเขาและพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“ใช่ มีรอยไหม้ เป็นรอยไม้ทั้งหมด”

ฉินเหยียนพูดต่อ

“พี่ใหญ่ ข้าบอกท่านว่านี่คือหลักฐาน หญิงคนนี้นางเป็นนักฆ่า มีความสามารถดั่งทหาร จับดาบมาตั้งแต่ยังเล็ก ทำให้ผิวหนังส่วนนั้นด้านและมีรอยแผล”

“เพื่อหลอกลวงคนอื่น นางจึงต้องปลอมตัวเป็นคนธรรมดาในหออี๋หง และได้เผาทำลายผิวหนังส่วนนั้นด้วยไฟ จนทิ้งรอยแผลเป็นเช่นนี้เอาไว้”

องค์ชายใหญ่พยักหน้าอย่างละอาย

“นี่ เป็นอย่างนี้นี่เอง...”

ฉินเหยียนพูดต่อ

“พี่ใหญ่ ท่านพี่ต้องศึกษาเรื่องนี้ให้ละเอียด เพื่อพรุ่งนี้จะได้รายงานต่อเสด็จพ่อให้เข้าใจได้”

ขณะพูด เขาก็วางมือที่ขาดนั้นในอ้อมแขนขององค์ชายใหญ่

องค์ชายใหญ่ฉินชงเบิกตากว้าง มือที่ขาดในอ้อมแขน จะมองก็ไม่ได้ จะไม่มองก็ไม่ได้ จู่ๆ สมองของเขาเหมือนถูกปิด เขาได้แต่นั่งโง่ๆ บนเก้าอี้ตัวนั้น

เวลานี้แม่เล้าซ่งยังคงนอนอยู่บนพื้นอย่างเจ็บปวด

ฉินเหยียนถามอย่างเมินเฉย

“เจ้าไม่พูดข้าก็รู้ว่าเจ้าเป็นใคร เจ้าต้องรีบบอกกับข้าก่อนสิ เหตุใดถึงต้องยอมให้ตัวเองเจ็บตัวเช่นนี้ ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ”

แม่เล้าซ่งเจ็บปวดมาก ร่างของนางเต็มไปด้วยเหงื่อ นางกัดฟันพูดว่า

“เจ้าอย่าเสียเวลาเปล่าเลย ฆ่าข้าเลยสิ ฆ่าข้าให้ตายเสียเลย!”

ฉินเหยียนทำเสียงไม่พอใจ

“ฆ่าเจ้า เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าตายอย่างมีความสุขอย่างนั้นหรือ?”

“นี่เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น ข้าฟันมือเจ้าเพียงแค่ข้างเดียว ยังมีอีกข้าง ฟันมือครบทั้งสองข้างแล้ว ยังมีหู ตัดหูครบแล้วยังมีตา ควักลูกตาออกมาแล้วยังมีเท้า เจ้าเต็มใจพูดเมื่อไหร่ ถึงจะถือว่าเป็นอันสิ้นสุด!”