องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 75

ฉินเหยียนเมินเฉยต่อสายตาเหล่านั้น และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“พาตัวแม่เล้ามานี่!”

“รับทราบ!”

ทหารชั้นดีสองคนจับตัวแม่เล้าซ่งจากด้านหลัง และสั่งให้คุกเข่าลง

แม่เล้าซ่งกรอกตาไปมา แสร้งทำเป็นเสียใจและร้องขอความเมตตา

“ไอหย่านายท่าน เกิดอะไรขึ้นกันเจ้าคะ พวกข้าดูแลท่านไม่ดีแต่ก็ไม่เห็นต้องถึงกับใช้อาวุธกันเลยนี่เจ้าคะ?”

ฉินเหยียนยิ้มเย็นๆ และพูดว่า

“ยังจะเล่นละครต่อหน้าข้าอีก!”

แม่เล้าซ่งทำทีไร้เดียงสาและพูดว่า

“ดูท่านพูดสิเจ้าคะ ข้าจะกล้าซ่อนความลับอะไรกับท่าน ข้าไม่รู้เรื่องจริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นเจ้าค่ะ!”

ขณะนี้เสนาบดีกรมอาญาที่ถูกเตะลงไปยังห้องใต้ดินได้มายังห้องโถง

ในเวลานี้เสนาบดีกรมอาญารู้สึกหวาดกลัวมาก ดูเหมือนว่าเขากำลังตกอยู่ในภวังค์ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ต้าจ้วงรายงานว่า

“องค์ชายใหญ่ องค์ชาย จากการสอบสวนในห้องใต้ดินมีศพทั้งหมดหนึ่งร้อยสิบสองศพ เป็นผู้หญิงแปดสิบสามศพ อายุต่ำกว่าสามสิบปี และเป็นผู้ชายอีกยี่สิบเก้าศพขอรับ”

จ้าวจือหย่าที่อยู่ด้านข้างพลันปิดปากด้วยความตกใจ นางไม่คิดว่าจะมีศพเป็นจำนวนมากขนาดนี้ นางระงับความกลัวและความตกใจในใจ แล้วถามว่า

“พวกเขาตายได้อย่างไร เหตุใดถึงถูกทิ้งไว้ในห้องใต้ดิน?”

ฉินเหยียนมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตาของเขามองไปที่แม่เล้าซ่งที่แอบปิดบังเอาไว้ เขาพูดอย่างเย็นชาว่า

“ข้าให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง เจ้าจะพูดความจริงด้วยตัวเองหรือจะให้ข้าบังคับเจ้าพูด!”

เดิมทีแม่เล้าซ่งคิดจะเสแสร้งต่อไป หากรอดไปได้จะรีบไปรายงานเหตุการณ์ทั้งหมด แต่ตอนนี้รู้ว่าคงหลอกต่อไปอีกไม่ได้แล้ว นางจึงเปลี่ยนท่าทีที่แสร้งทำเป็นอ่อนแอ กลายเป็นความโกรธและพูดด้วยน้ำเสียงบีบคั้นว่า

“เฮอะ อย่าเสียเวลากับข้าเลย ข้าไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ ข้าไม่พูดอะไรทั้งนั้น!”

ความเยือกเย็นฉายแวบขึ้นมาในสายตาของฉินเหยียน

“ในเมื่อเจ้าไม่พูด เจ้าก็ไร้ประโยชน์!”

เสียง “เคร้ง” ดังขึ้น เขาดึงดาบของทหารชั้นดีออกมาและยกดาบขึ้น

มือที่ถูกฟันตกลงข้างเท้าองค์ชายใหญ่

“อ๊า!”

แม่เล้าซ่งกรีดร้องแล้วใช้มืออีกข้างจับแขนข้างที่ถูกฟัน ล้มลงไปกับพื้น ร้องไห้ครวญครางออกมา

องค์ชายใหญ่ฉินชงเบิกตากว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ ขาสั่น ร่างกายเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

แม้แต่เสนาบดีกรมอาญาเองก็ไม่คาดคิดว่าองค์ชายสิบสี่จะฟันลงไปเช่นนั้น ทันทีที่เขายกดาบฟัน เขาไม่มีท่าทีลังเลแม้แต่น้อย

บรรดาไส้ศึกอาณาจักรจ้าวต่างอึ้งกันไป ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

ฉินเหยียนไม่สนใจ ราวกับว่าสิ่งที่เขาทำดูเหมือนจะเป็นเรื่องเล็กน้อย หันไปทางองค์ชายใหญ่และพูดว่า