องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 782

เมื่อได้ยินรายงานของซือหม่าจี๋แล้ว ฮ่องเต้หลู่ก็ตกตะลึงอย่างมาก

หากเป็นเช่นนั้น สำหรับอาณาจักรฉินแล้วภาษีทั้งปีของอาณาจักรหลู่ก็แค่สินสอดของหมั้นที่จะมอบให้ใครก็ได้ แถมยังไม่มีค่าเท่าของหมั้นด้วยซ้ำ

กำลังทรัพย์ที่มหาศาลเช่นนี้ แม้ว่าจะใช้ทรัพยากรทั้งอาณาจักรหลู่ก็ไม่อาจสู้ได้เลย

ฮ่องเต้หลู่สีหน้ามืดมน เขาพึมพำอย่างกังวลว่า “โชคดีที่ไม่ได้เผชิญหน้ากันตรงๆ ไม่เช่นนั้นอาณาจักรหลู่คงล่มสลายแล้ว”

ขุนนางทั้งฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นเองก็กระวนกระวาย เมื่อต้องเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจอย่างอาณาจักรฉิน ทุกคนก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดัน ทุกคนต่างก็ท้อแท้ และเผยสีหน้าสลดออกมา พร้อมทั้งถอนหายใจ

“อาณาจักรฉินยิ่งใหญ่นัก ต่อให้สองอาณาจักรจะเกิดสงครามเราก็ไม่อาจชนะได้ จะทำอย่างไรดี?”

“นี่เราต้องนั่งรอให้คนอาณาจักรมาล้มล้างงั้นรึ?”

ซือหม่าจี๋เองก็ขมวดคิ้วสีหน้าตึงเครียด เพราะอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินทำอะไรก็คาดเดาไม่ได้ ทำให้ไม่อาจตั้งงรับได้เลย แต่ในสถานการณ์ปัจจุบัน จึงยืนหยัดออกมาปลอบใจว่า

“อาณาจักรหลู่ของเรานั้นเป็นอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ มีการสืบทอดยาวนานมากร้อยปี เผชิญหน้ากับความยากลำบากมาตั้งเท่าไร แต่ก็ยังสามารถโดดเด่นอยู่ได้ แต่ครั้งนี้ยังไม่ทันเริ่มสงคราม ก็ยกยอผู้อื่นแล้วทำลายศักดิ์ศรีของตนเองกันล่ะ?”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้วก็มีขุนนางเห็นด้วยว่า

“มีเหตุผล อีกทั้งเรายังมีท่านผู้อาวุโสคอยปกปักรักษาด้วย ท่านอาวุโสกล่าวเอาไว้แล้วว่า เพียงแค่กักขังอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินได้ห้าปี ไม่ให้ออกจากอาณาจักรหลู่ไป อาณาจักรฉินก็จะต้องล่มสลาย!”

บัดนี้ฮ่องเต้หลู่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เขามองไปยังผู้อาวุโสแล้วถามอย่างใจร้อนว่า

“ท่านผู้อาวุโส อาณาจักรฉินจะล่มสลายจริงๆงั้นรึ?”

ผู้อาวุโสพูดอย่างนิ่งเฉยว่า “การสู้รบชิงอาณาจักรนั้นง่ายดาย แต่จะเฝ้ารักษานั้นยาก แม้ว่าฉินเหยียนจะเก่งกาจ แต่อย่างไรเขาก็เป็นคนคนหนึ่ง ไม่มีทางทั่วถึงไปหมด”

“ในตอนที่เก็บตัว ข้าได้ใช้วิชาเทียนหยานคำนวณดูแล้วว่า อาณาจักรฉินมีแนวโน้มเสื่อมถอยอย่างรวดเร็ว ตราบใดที่เขาไม่สืบทอดบัลลังก์ อาณาจักรฉินก็ต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ผู้แข็งแกร่งทั้งสองฝ่ายต่อสู้กัน”

“ถึงตอนนั้น เขาไม่อยากได้ก็ย่อมมีคนแย่งชิงกัน แม้ว่าคนอื่นๆจะไม่ริเริ่มการแย่งชิง แต่พวกเขาก็จะถูกผลักดันด้วยสถานการณ์ ให้ไปแย่งชิง ถึงตอนนั้นก็เป็นโอกาสเพียงครั้งเดียวที่เราจะเอาชนะอาณาจักรฉินได้”

เมื่อได้ยินการอธิบายของท่านผู้อาวุโสแล้ว ฮ่องเต้หลู่และขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นก็แสดงสีหน้าหนักใจ

เมื่อครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้ว ฮ่องเต้หลู่ก็พูดขึ้นว่า

“ดูท่าตอนนี้เราต้องฝากความหวังไว้ที่จ้าวเหวินเซิงแล้วล่ะ ขอให้เขากักขังลูกเขยแต่งเข้าคนนี้เอาไว้ได้ด้วยเถิด”

......

เมื่อเลิกพระราชสำนัก