องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 795

ที่จริงฉินเหยียนก็ไม่อยากอยู่ที่สถานศึกษาต่อ อย่างไรก็สู่ขอจ้าวจือหย่าได้แล้ว ถึงเวลาต้องดำเนินการขั้นต่อไปแล้ว เมื่อบอกลาพ่อตาจ้าวเหวินเซิงแล้ว ฉินเหยียนก็พาจ้าวจือหย่ากลับไปยังที่พักบนภูเขา

เมื่อทั้งสองเข้าไปแล้ว ฉินเหยียนก็พูดเสียงดังว่า “มาที่นี่ให้หมด ข้าจะแนะนำนายหญิงแห่งจวนนี้อย่างเป็นทางการ!”

ทุกคนที่กำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ เมื่อได้ยินเสียงเรียกของอ๋องเหยียนแล้วก็รีบวางมือ แล้ววิ่งมาประสานมือคารวะต่อฉินเหยียนและจ้าวจือหย่าทันที

“ทำความเคารพนายท่านพ่ะย่ะค่ะ! ทำความเคารพนายหญิงพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินเหยียนโบกมือด้วยความยิ้มแย้ม “ยืนขึ้นได้!”

จ้าวจือหย่าย่อตัวทักทายกลับอย่างสง่างาม

ฉินเหยียนเดินไปแล้วชี้ไปที่หลิวเชียนเชียนเพื่อแนะนำกับจ้าวจือหย่าว่า “นี่คือหญิงรับใช้ต้นห้องของเจ้า”

เมื่อได้ยินดังนั้น หลิวเชียนเชียนที่ยิ้มอยู่ก็อึ้งไป

ฉินเหยียนมองไปยังหลิวเชียนเชียนที่ทำตัวไม่ถูก แล้วพูดต่อว่า

“อะไรกัน ก่อนหน้านี้พวกเจ้าได้เจรจากันแล้วไม่ใช่รึ ว่าเจ้าจะเป็นหญิงรับใช้ต้นห้องของนาง”

หลิวเชียนเชียนกะพริบตาปริบๆ แล้วพูดอย่างประหลาดใจว่า “ท่านรู้เรื่องนี้ได้อย่างไรเพคะ”

“มีอะไรที่ข้าไม่รู้อีกรึไม่?”

ฉินเหยียนโอบหลิวเชียนเชียนแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ จากนั้นก็กระซิบหางหูนางว่า

“หญิงรับใช้ต้นห้อง คอยปรนนิบัติข้างที่นอนข้าให้ดีล่ะ”

หลิวเชียนเชียนใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที นางพูดอย่างเขินอายว่า “ตามแต่ท่านอ๋องจะบัญชาเลยเพคะ”

จ้าวจือหย่าเดินไปดึงมือของหลิวเชียนเชียนมาแล้วพูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า

“เขาล้อเจ้าเล่นน่ะ ข้ากับเจ้าเป็นพี่น้องกัน มีแบ่งแยกชนชั้นกันหรอก”

หลิวเชียนเชียนยิ้มแย้มแล้วควงแขนของจ้าวจือหย่าเอาไว้ “พี่จือหย่าดีที่สุดเลย!”

แม้จะพูดเช่นนั้น แต่นางก็รู้สถานะของตนเองดี การเป็นหญิงรับใช้ต้นห้องเป็นเป้าหมายของนางมาตลอด บัดนี้ได้สมปรารถนาแล้ว นางก็รู้สึกพอใจแล้ว

จากนั้นฉินเหยียนก็โบกมือเรียกหยางจิ่นซิ่ว “มาทางนี้”

หยางจิ่นซิ่วก้าวเดินมา ฉินเหยียนแนะนำว่า “ทำความรู้จักกันใหม่นะ นี่คือหู่นิว”

หยางจิ่นซิ่วเคยพบจ้าวจือหย่ามาก่อนแล้ว นางรู้สึกว่าจ้าวจือหย่าในตอนนี้กับเมื่อก่อน เมื่อเทียบกันแล้วดวงตาดูไร้ชีวิตชีวาไป ดูว่างเปล่า แต่ก็ยังทักทายอย่างมีมารยาท

“นายหญิงจ้าวเพคะ”

จ้าวจือหย่าครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว นางขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ข้าจำได้ว่าในบันทึกของข้า เจ้าไม่ใช่คนร่วมนอนกับอ๋องเหยียน มันเกิดขึ้นเมื่อไรงั้นรึ?”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้ว หยางจิ่นซิ่วก็นึกถึงยามค่ำคืนที่ฝนตกกระหน่ำ ตอนที่อยู่ในวัดโทรมๆกับฉินเหยียนแล้วพูดความในใจเป็นครั้งแรก ใบหน้าของนางเผยความเก้อเขินออกมาทันที