องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 813

ริมฝั่งแม่น้ำ

เฉิงเซินยืนมองเถาซงจือนำเรือเครื่องแก้วหลายร้อยลำมุ่งหน้าไปทำการค้าที่อาณาจักรอู๋แล้วถอนหายใจ ทุกคนกำลังปฏิบัติหน้าที่เพื่อสร้างเมืองเซี่ยงไฮ้และยึดครองอาณาจักรหลู่และอาณาจักรอู๋ เขาเองก็จะมัวรอไม่ได้แล้ว และแล้วก็ได้มุ่งหน้ากลับไปที่จวนเจ้าเมืองเพื่อของานทำจากอ๋องเหยียน

เมื่อเดินเข้าไปในห้องโถงแล้วกำลังจะผลักประตูเข้าไปด้านในก็ได้ยินเสียงหอบอย่างเขินอายของหญิงสาวดังออกมาจากด้านใจเป็นระยะ

เฉิงเซินเข้าใจทันที เขาสีหน้าแดงก่ำแล้วรีบชักมือกลับทันที จากนั้นก็ถอยหลังไป เขากลัวว่าจะรบกวนความสนุกของอ๋องเหยียนจึงได้รออยู่ที่หน้าประตูอยู่ตลอด

เมื่อผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วท้องฟ้าก็มืดลง ปิ่นหิรัญย์เสี่ยวเยว่เดินมาส่งอาหารก็เห็นว่าเฉิงเซินอยู่หน้าประตู จึงได้ถามขึ้นอย่างสงสัยว่า

“เจ้ายืนอยู่ทำไม เหตุใดจึงไม่เข้าไปรึ?”

เฉิงเซินรีบห้ามนาง “อย่าเพิ่งเข้าไป!”

เสี่ยวเยว่พูดอย่างไม่เข้าใจว่า “เจ้าห้ามข้าทำไมกัน ถึงยามเสวยอาหารแล้ว ข้ามาเพื่อส่งสำรับให้นายท่าน”

เฉินเซิงพยายามห้ามว่า “เข้าไปไม่ได้! เจ้าเชื่อข้าเถิด บัดนี้นายท่านไม่พร้อมจะเสวย”

เสี่ยวเยว่มึนงงไปหมด อ๋องเหยียนรับสั่งให้นางมาเรียกยามถึงมื้อค่ำ แล้วเหตุใดจึงห้ามไม่ให้นางเข้าไป นางพูดอย่างสงสัยว่า “เหตุใดนายท่านจึงจะไม่พร้อม?”

เฉิงเซินพูดด้วยสีหน้าลำบากใจว่า “อย่าถามในสิ่งที่เจ้าไม่ควรรู้!”

ในระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยกันก็ได้มีเสียงของอ๋องเหยียนดังขึ้น

“พวกเจ้ากำลังพูดอะไรกันอยู่รึ?”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วประตูก็ถูกเปิดออก ฉินเหยียนเดินออกมาแล้วข้างกายยังมีหลิวเชียนเชียนที่สีหน้าอิ่มเอม

บัดนี้เสี่ยวเยว่เข้าใจทันที นางหน้าแดงแล้วรีบพูดอย่างขออภัยว่า

“โปรดอย่าถือสาเลยเพคะนายท่าน เป็นเพราะความผิดของหม่อมฉันเองเพคะ”

ฉินเหยียนไม่ได้สนใจ และพูดว่า “ไม่เป็นไร ถึงเวลาทานอาหารแล้วสินะ?”

เสี่ยวเยว่พยักหน้าเบาๆ “เพคะ”

ฉินเหยียนพูดว่า “งั้นก็ไปทานอาหารกันเถิด”

เขาเดินนำเข้าไปแล้วถามขึ้นว่า “เฉิงเซิง เจ้ามาคอยนานแล้วงั้นรึ?”

เฉิงเซิงประสานมือคารวะพูดว่า “ไม่นานมากพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมีเรื่องอยากจะขอหารือเสียหน่อยพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนพอเข้าใจเจตนาของเฉิงเซิงจึงได้พูดอย่างใจเย็นว่า “มาทานอาหารก่อนละกัน พูดคุยกันไปด้วย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ทุกคนได้มาถึงโต๊ะอาหารแล้วนั่งลง หลิวเชียนเชียนคอยเทเหล้าและคีบอาหารให้กับฉินเหยียนอย่างใส่ใจ