องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 85

แววตาของจ้าวจีเอ๋อร์ปรากฎความสงสัยขึ้นมา เวลาแบบนี้เขากลับยังคิดจะซื้อข้าวเนี่ยนะ ที่เขาคิดอะไรอยู่กันแน่นะ ช่างเป็นคนเซ้าซี้จริงๆ

ฉินเหยียนหยิบสายบังเหียนของรถม้าขึ้นมาแล้วชี้ไปที่จ้าวจีเอ๋อร์ “ครั้งนี้จะผูกไว้ตรงไหนดีนะ?”

จ้าวจีเอ๋อร์มองฉินเหยียนอย่างเย็นชา เจ้าบ้านี่คงไม่ได้คิดจะผูกนางแล้วไปเดินซื้อข้าวหรอกนะ?

“ผูกตรงคอดูเย้ายวนที่สุด มาเถอะนางทาสของข้า ข้าจะผูกให้เจ้าเอง”

เป็นตามที่จ้าวจีเอ๋อร์คิดไว้ ฉินเหยียนเดินถือเชือกมาหานางด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

จ้าวจีเอ๋อร์ถูกปิดปากเอาไว้จึงทำได้เพียงร้องอู้อี้ ร่างกายที่ถูกมัดไว้แน่นก็ดิ้นราวกับดักแด้ แต่ก็ยังคงไม่มีประโยชน์เช่นเคย ยังคงต้องถูกเจ้าบ้าฉินเหยียนนำเชือกมาผูกตรงคอต่อหน้าต่อตา

ฉินเหยียนชื่นชมผลงานชิ้นเอกของเขาด้วยความพึงพอใจ และได้จงใจหยอกนางโดยจับคางของนางแล้วพูดว่า “ชอบเชือกที่ข้าผูกให้ไหมล่ะนางทาส?”

“อืออือ!”

“ว่าอย่างไร? โอ้จริงสิ เจ้าถูกปิดปากไว้เลยพูดไม่ได้สินะ จุ๊ ต้องโทษทหารหัวกะทิของข้าที่ไม่เบามือเลย มานี่สิ ข้าจะเอาออกให้นะ”

ฉินเหยียนผ้าขี้ริ้วออกมาจากปากของจ้าวจีเอ๋อร์อย่างได้ใจ และแสร้งทำเป็นพูดอย่างเจ็บปวดใจว่า “โธ่ ดูสิปากใหญ่ไปหมดแล้วเนี่ย เห็นแล้วปวดใจจริงๆ”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วเขาก็ใช้มือถูใบหน้าของจ้าวจีเอ๋อร์อย่างอ่อนโยน

จ้าวจีเอ๋อร์หันหน้าหนีด้วยความรังเกียจ เมื่อไม่มีสิ่งใดมาปิดปากแล้วจึงจะด่าทอเขา แต่เหมือนกรามของนางจะเคล็ด นางเจ็บจนสะดุ้งโหยง จากนั้นก็ค่อยๆปิดปาก

ฉินเหยียนกลั้นหัวเราะแล้วแก้มัดจ้าวจีเอ๋อร์ “เหตุใดเจ้าจึงไม่ว่าง่ายหน่อยล่ะ ดูท่าข้าคงต้องสั่งสอนเจ้าด้วยตนเองเสียแล้ว ไปกันเถอะ ไปซื้อข้าวสองจินที่ย่านการค้าให้เจ้ากัน”

จ้าวจีเอ๋อร์นั่งบนพื้นและยืดกล้ามเนื้อบริเวณที่เชือกมัด ทั้งเมื่อยทั้งบวม นางพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า

“สมองเจ้ามีปัญหารึเปล่า? ข้าคือองค์หญิงสามแห่งอาณาจักรจ้าวเชียวนะ เจ้าจะผูกเชือกข้าเยี่ยงสุนัขแล้วไปเดินย่านการค้าเนี่ยนะ หากผู้คนอาณาจักรจ้าวเห็นเข้าจะต้องฆ่าเจ้าแน่!”

ฉินเหยียนหลุดหัวเราะ “เจ้ายังฝันเป็นองค์หญิงอีกรึ เจ้าคิดว่าทำไมข้าถึงกล้าพาเจ้าไปย่านการค้ากัน? เพียงแค่หน่วยกล้าตายอาณาจักรจ้าวปรากฎตัวออกมา ข้าก็จะจับกุมพวกมันทันที!”

จ้าวจีเอ๋อร์อึ้งไป ฉินเหยียนจะใช้นางเป็นเหยื่ออีกครั้ง นางจึงพูดว่า “ไม่มีทาง!!”

ทหารหัวกะทิที่ปลอมตัวเป็นคนควบคุมรถม้าพูดขึ้นจากด้านนอกว่า “อ๋องเหยียน ถึงย่านการค้าแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“จอดเลย”

“พ่ะย่ะค่ะ!” รถม้าของทหารหัวกะทิหยุดลงที่หัวมุมย่านการค้า