องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 853

ฉินเหยียนรู้แต่ไม่พูดออกมาเขาอธิบายอีกครั้งว่า

“พูดให้ชัดเจนก็คือ ขอทานคือกลุ่มคนที่ไม่มีบ้าน ไม่มีที่อยู่อาศัย ไม่มีงานทำและไม่มีที่ดินเป็นของตัวเอง ความหมายของพรรคกระยาจกคือ ให้โอกาสคนขอทานได้มีงานทำเพื่อที่จะได้มีชีวิตที่ดีและสร้างอนาคตที่แตกต่างจากเดิมได้”

“ข้าขอเปรียบเทียบเช่นนี้ เจ้าเป็นขอทานที่ถูกเนรเทศออกมา ไร้ที่อยู่ ไม่มีอาหาร ทำให้เจ้าต้องจำใจเข้าร่วมพรรคกระยาจก ค่าสมาชิกคือข้าวห้าโต้ว ข้ารอเจ้าพร้อมแล้วค่อยจ่ายได้ ในระหว่างนี้พรรคกระยาจกจะหางานที่เลี้ยงดูเจ้าได้”

“งานอะไรหรือ?”

“ยาม พนักงานร้านอาหาร ทำนาทำสวน ขึ้นอยู่กับความสามารถ เจ้าอยากทำงานอะไร พรรคกระยาจกก็สามารถหามาให้ได้”

“โอกาสนี้คืองาน ดังนั้นทุกคนต่างรู้ดีว่าพรรคกระยาจกและกลุ่มธุรกิจการค้าต่างให้ความร่วมมือซึ่งกันและกัน กลุ่มธุรกิจการค้ามีเงินแต่ไม่มีคน ในจิ่วโจวต่างต้องการคนทำงาน พรรคกระยาจกมีคน แต่ไม่มีเงิน ไม่มีงาน จึงร่วมมือกันและได้ผลประโยชน์ร่วมกัน”

“เมื่อใดก็ตามที่สมาชิกพรรคกระยาจกทำงานในกลุ่มธุรกิจการค้า กลุ่มธุรกิจการค้าจะจ่ายเงินตามจำนวนคน จะจ่ายเงินให้เราทุกเดือน ห้าเหรียญต่อคน นี่ยังไม่รวมเงินค่าจ้างที่เพิ่มเข้ามาอีก พวกเจ้าเข้าใจหรือไม่?”

ในที่สุดสำนักถังหลางก็เข้าใจ

“หากวันหนึ่งวันใด ข้าไม่อยากเข้าร่วมพรรคกระยาจกอีกต่อไปแล้ว อย่างน้อยๆ ก็ไม่อดตาย”

“ใครว่ามิใช่ล่ะ ตอนนี้ข้าเองก็คิดเจ้าอยากจะเพิ่มคน”

หลังจากอธิบายเช่นนั้น ทุกคนพลันตื่นเต้นเล็กน้อย

ฉินเหยียนยิ้มและพูดว่า

“ทั้งหมดนั้นไม่จำเป็นเลย งานของสมาชิกพรรคกระยากจกส่วนใหญ่แล้วเป็นงานชนชั้นแรงงานล่างสุดในสังคม ค่าจ้างรายวันแต่ละคนอยู่ที่สิบเหรียญ ถือว่าน้อยมาก”

“สหายยุทธภพทุกท่าน พวกเจ้ามีความสามารถพิเศษและเฉพาะตัว ควรจะเป็นเจ้าหน้าที่คุ้มครองความปลอดภัย ทำงานในราชสำนัก นอกจากจะได้เงินเดือนสูงทุกเดือนแล้ว ยังมีเงินบำนาญ ประกันอุบัติเหตุต่างๆ ให้อีก...”

ฉินเหยียนพูดชักชวนจนทำให้ทุกคนรู้สึกตื่นเต้น

“หากบาดเจ็บมีเงินชดเชยหรือไม่?”

“หากอายุมากขึ้นมีเงินเกษียณหรือเปล่า?”

“เรื่องพวกนี้เหตุใดพวกเราถึงไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย?”

“ข้าเองก็ไม่เคยได้ยินมาก่อนเช่นกัน”

ฉินเหยียนเปลี่ยนเรื่องแล้วพูดว่า

“อาณาจักรฉินมีสวัสดิการเหล่านี้ให้ หาเจ้าทำงานในอาณาจักรฉิน ไม่ว่าจะตำแหน่งใด ขอเพียงแค่อายุงานสิบห้าปี หลังจากเจ้าอายุหกสิบปี เจ้าสามารถใช้ชีวิตวัยเกษียณ จัดสรรบ้านและที่ดิน ทุกเดือนไม่ต้องทำงานแต่ก็ยังได้เงินค่าจ้าง”

“โอ้โห!”

“น่าอิจฉามาก”

“อาณาจักรฉินมีสวัสดิการที่ดีมาก”

ฉินเหยียนยิ้มขมขื่น

“ข้าไม่รู้ว่าอาณาจักรเยี่ยนมีสวัสดิการเช่นไร อย่างไรก็ตามสวัสดิการอาณาจักรฉินเป็นเรื่องที่พวกเจ้าคาดไม่ถึง แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเราทำไม่ได้”

ทุกคนต่างตื่นเต้นกับคำพูดของฉินเหยียน พวกเขาจึงรั้งเขาไว้ สอบถามเกี่ยวกับงานในอาณาจักรฉิน

ฉินเหยียนรู้แต่ไม่พูด พูดไปโดยไม่ไตร่ตรอง ทำให้ทุกคนต่างอยากรู้

ตั้งแต่การจัดสรรทรัพย์สิน ไปจนถึงเงินบำนาญ เงินชดเชยอุบัติเหตุ เงินค่ารักษาพยาบาล ประกันสุขภาพและค่าเรียนของลูก พูดได้ว่าคนในสำนักถังหลางต้องการสิ่งนี้เป็นอย่างมาก

ไม่ต้องพูดถึงความต้องการของเขา แม้แต่เซี่ยชิงเองก็ดูตื่นเต้น

เมื่อก่อนนางไม่เคยคิดเรื่องพวกนี้ นางแค่คิดว่าการที่ได้อยู่กับอ๋องเหยียนเป็นเรื่องดีแล้ว แต่ตอนนี้เพิ่งจะรู้ว่า สวัสดิการในอาณาจักรฉินดีขนาดนี้ เป็นสิ่งที่ประชาชนและนางต่างอยากได้รับ

ทันใดนั้นพลันรู้สึกภูมิใจในตนเอง