องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 885

นักวิชาการอาณาจักรหลู่รู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินว่ากองทัพทหารอาณาจักรหลู่ใช้วิธีนี้ในการฝึก

“คิดไม่ถึงจริงๆ ว่า กองทัพอาณาจักรฉินที่แข็งแกร่งที่เคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามมาจะใช้วิธีการนี้ในการฝึกฝน!”

มีคนพูดออกมาอย่างละอายใจว่า

“คณบดีฟาง ไม่ทราบว่าท่านยินดีสอนวิธีการออกกำลังกายนี้หรือไม่ อาณาจักรหลู่เป็นอาณาจักรที่ชอบความสันติ แต่เราต้องฝึกทักษะบางอย่างเพื่อป้องกันไม่ให้อาณาจักรอื่นเข้ามารุกรานได้”

ฟางเจาจวินตอบเห็นด้วยทันทีโดยไม่ต้องคิด

“ได้สิ ข้าจะเอาหนังสือวิชาพลศึกษามาให้พวกเจ้า และอธิบายวิธีการใช้อุปกรณ์และวิธีการออกกำลังกายให้พวกเจ้าทันที”

จู่ๆ นักวิชาการอาณาจักรหลู่พลันตาสว่าง หากเขาได้เรียนรู้วิธีการออกกำลังกายและฝึกให้กองทัพทหารได้ทำตาม พวกเขาสามารถสร้างกองทัพแข่งขันกับอาณาจักรฉินได้หรือไม่?

แค่คิดเรื่องนี้ทำให้พวกเขารู้สึกแข็งแกร่งขึ้น ขอบคุณคณบดีฟางซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ขอบคุณคณบดีฟางเป็นอย่างสูงขอรับ!”

ในความจริงฟางเจาจวินมองว่าการสอนวิธีการออกกำลังกายให้ชาวอาณาจักรหลู่นั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เพราท้ายที่สุดแล้วอาณาจักรฉินได้พัฒนาอาวุธหนักไม่ว่าร่างกายแข็งแรงขนาดไหนก็ไม่อาจต้านทานได้

หลังจากนั้นฟางเจาจวินพาทุกคนเข้าไปในโรงเรียน นางเดินอธิบายว่า

“ตอนนี้สถานที่ข้าจะพาพวกเจ้าไปนั้นคือโรงเรียนประถมศึกษา”

มีคนถามอย่างสับสน

“ข้าขอถามคณบดีฟางได้หรือไม่ โรงเรียนประถมศึกษากับโรงเรียนเอกชนที่บ้านต่างกันอย่างไรหรือ?”

ฟางเจาจวินอธิบาย

“เจ้ามองว่าโรงเรียนประถมก็คือโรงเรียนเอกชน แต่เป็นโรงเรียนที่สอนเด็กเล็ก นอกจากนี้พวกเรายังมีโรงเรียนมัธยมและมหาวิทยาลัยอีกด้วย แบ่งแยกตามอายุ”

“แต่สิ่งที่แตกต่างจากโรงเรียนเอกชนคือ อายุของกลุ่มผู้เรียนและเนื้อหาที่สอน”

นักวิชาการอาณาจักรหลู่พยักหน้าเหมือนเข้าใจ

“ดูเหมือนว่าเนื้อหาของโรงเรียนชั้นประถมศึกษาจะง่ายที่สุด”

ฟางเจาจวินยิ้มและตอบว่า

“ถูกต้อง แต่ถึงแม้จะเป็นโรงเรียนประถม เนื้อหาทุกอย่างที่เรียน เกรงว่าพวกเจ้าอาจจะไม่เข้าใจ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นทุกคนอึ้งไปพักหนึ่ง

คนที่ศึกษาต่อต่างอาณาจักรล้วนเป็นนักวิชาการในอาณาจักรหลู่แทบทั้งสิ้น ตระกูลเขาล้วนแต่เป็นตระกูลนักวิชาการมาหลายชั่วอายุคน

ไม่ต้องพูดถึงความรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ในอดีตจนถึงเหตุการณ์ในปัจจุบัน เขายังสามารถอ่านบทกลอนและเขียนหนังสือได้ มีความสามารถทางวรรณกรรมที่ยอดเยี่ยม แต่คณบดีฟางกลับพูดว่าเขาอาจจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เด็กประถมกำลังเรียนอยู่ นี่ไม่ถือว่าเป็นการดูถูกหรอกหรือ?

“คณบดีฟาง ตำแหน่งนักวิชาการในอาณาจักรหลู่ของพวกเราไม่ได้มีแค่ชื่อ พวกข้ามีโอกาสได้สอนเชื้อพระวงศ์ เหตุใดสิ่งที่พวกเด็กๆ กำลังเรียนอยู่พวกเราจะไม่เข้าใจเล่า?”

ฟางเจาจวินไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก นางพูดออกไปว่า

“ข้าไม่ได้ดูถูกพวกเจ้า เอาอย่างนี้เสียแล้วกัน ข้าจะเรียกเด็กนักเรียนมาสองสามคน และข้าจะถามคำถามพวกเจ้าสองสามข้อ ให้พวกเจ้าและเด็กๆ ช่วยกันตอบ เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าข้าไม่ได้พูดโกหก”

นักวิชาการบางคนในอาณาจักรหลู่หัวเราะด้วยความโกรธ

“ได้ พวกเราจะคอยดู ว่าเด็กประถมพวกนั้นเรียนรู้อะไรไปบ้าง!”

บนใบหน้าของฟางเจาจวินมีรอยยิ้มที่ไม่อาจอ่านความหมายได้ ในเมื่อนักวิชาการเหล่านี้ต้องการหาเรื่องใส่ตัว เช่นนั้นอย่าโทษนางเสียแล้วกัน

ถึงเวลาที่เด็กๆ เลิกเรียนพอดี นางสุ่มเด็กสองสามคนและถามออกไปว่า

“เด็กๆ พวกเจ้ากำลังเรียนเรื่องอะไรกันอยู่หรือ?”

เด็กๆ ตอบกลับอย่างสุภาพว่า