องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 90

ในสมัยโบราณไม่มีโทรศัพท์มือถือหรือคอมพิวเตอร์ เมื่อตกเย็น ในยามว่างคนโบราณจะนั่งคุยกันและดื่มเหล้ากัน ซึ่งคึกคักมาก

“นี่พวกเจ้ารู้ไหมว่าราคาข้าวสารอาณาจักรจ้าวขึ้นอีกแล้วนะ”

ผู้ที่กล่าวเช่นนั้นคือแม่นางแผงขายชา มีนามว่าหลิวเชียนเชียน นางคือลูกสาวของผู้ดูแลศาลพักม้า จะชื่นชอบการพูดคุยกับลูกค้าเป็นปกติอยู่แล้ว โดยจะพูดคุยสิ่งที่นางได้พบได้ยินมา

ลูกค้าที่ดื่มชาอยู่พูดอย่างตะลึงว่า “หา? ขึ้นอีกแล้วรึ จริงรึเนี่ย?”

หลิวเชียนเชียนพูดอย่างจริงจังว่า “จริงแน่นอนสิ ใช่ว่าเจ้าจะไม่รู้ว่าไม่มีอะไรที่ข้าไม่รู้”

ฉินเหยียนได้ยินดังนั้นจึงมองตามไป พบว่ามีหญิงสาวงดงามที่สวมผ้ากันเปื้อนกำลังชงชาบนเครื่องบดชา สายลมยามเย็นพัดผ่านปอยผมของนาง ทำให้นางดูมีเสน่ห์อันน่าดื่มด่ำ ริมฝีปากอวบอิ่มเล็กๆนั้นกำลังพูดคุยกับลูกค้าที่มาดื่มชาไม่หยุด คำพูดของนางเต็มไปด้วยความฉลาด ดูน่ารักอย่างมาก

ฉินเหยียนลูบคาง แม่นางคนนี้น่าสนใจจริงๆ จากนั้นก็กระดิกนิ้วเรียก “เจ้ามาทางนี้หน่อย”

แม่นางแผงขายชาหลิวเชียนเชียนรีบเข้ามาถามทันที “ลูกค้าท่านนี้ต้องการสั่งอะไรดี?”

“เอาชาหนึ่งที่”

“เจ้าค่ะ รอสักครู่นะเจ้าคะ”

หลิวเชียนเชียนนำใบชาใส่ลงในชามขนาดใหญ่ และใช้น้ำเดือดต้มมัน จากนั้นก็ยื่นน้ำใบชาบดละเอียดร้อนๆมาให้ฉินเหยียน

“นี่คือ绿云香 เชิญเจ้าค่ะ”

“หญิงงามและน้ำชาดีๆ สุดยอดจริงๆ!” ต้องยอมรับเลยว่าฉินเหยียนจีบผู้หญิงเก่งจริงๆ เพียงแค่หนึ่งประโยคก็ทำให้หลิวเชียนเชียนสนใจเขาขึ้นมา

“ข้ารู้สึกว่าลูกค้าท่านนี้คำพูดดูมีวิชาความรู้อย่างมาก แต่แต่งตัวเหมือนกับผู้คุ้มกันขนส่งเลย ท่านทำงานอะไรรึ?”

ฉินเหยียนยิ้มอ่อนๆ “แม่นางช่างมีจิตใจงดงามจริงๆ ข้าเป็นผู้คุ้มกันขนส่งก็จริง แต่ในยามว่างจะชอบอ่านหนังสือ ดังนั้นจึงมีวิชาความรู้อยู่บ้าง การทำให้หญิงงามยิ้มได้ก็ถือว่าข้าไม่ได้ลงแรงสูญเปล่า”

หลิวเชียนเชียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คำพูดของท่านช่างน่าสนใจนัก แล้วนี่ท่านจะไปที่ไหนงั้นรึ?”

ฉินเหยียนไม่ได้คิดจะออกจากศาลพักม้าอยู่แล้ว จึงแต่งเรื่องขึ้นว่า “ข้าต้องขนส่งของล้ำค่า แต่จุดหมายยังต้องเก็บเป็นความลับก่อน แต่ว่าข้าสามารถบอกเจ้าได้นะ”

ฉินเหยียนแสร้งทำเป็นร้อนรนแล้วมองไปรอบๆ จากนั้นก็กระดิกนิ้วให้หลิวเชียนเชียน

หลิวเชียนเชียนชอบเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว เมื่อได้ยินดังนั้นจึงได้มองไปรอบๆอย่างระมัดระวังไปด้วย จากนั้นก็เอนตัวไป

ฉินเหยียนกระซิบข้างหูนางว่า “ข้าจะไปหนี่ซินหลี่”

หลิวเชียนเชียนยืนตรง สมองของนางคิดอย่างหนักว่าคือที่ไหน นางเกาศีรษะอย่างสงสัย นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินสถานที่นี้ จึงได้พูดซ้ำว่า “หนี่ซินหลี่? นั่นคือที่ไหนรึ?”

ฉินเหยียนจิบชาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าจะไปในหัวใจเจ้าไง”