องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 91

หลิวเชียนเชียนขมวดคิ้วแล้วถามด้วยความสงสัยว่า “เจ้าช่วยข้า? เหตุใดจึงต้องช่วยข้าด้วยล่ะ?”

ฉินเหยียนยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าดูสิ การที่เราได้รู้จักกันนั่นก็ถือเป็นพรหมลิขิต และยิ่งบังเอิญมากไปกว่านั้นคือเจ้าชอบฟังเรื่องซุบซิบ ส่วนข้าเองก็ชอบฟังเรื่องซุบซิบเช่นกัน”

“อย่างไรโลกกว้างใหญ่มากขนาดนี้ ส่วนชีวิตก็สั้นมาก อยากจะเดินทางสุดขอบโลกเพื่อมองดูทิวทัศน์ที่แตกต่างกัน แต่เพราะชีวิตบังคับให้ข้าอยู่แต่กับปัจจุบัน”

“ต่อให้จะไปไม่ถึง หากเจ้าเล่าให้ข้าฟัง มันก็จะเปิดโลกทัศน์ของข้ากว้างมากขึ้น การได้รับรู้ทุกสิ่งอย่างโดยไม่ต้องเดินทางไป ใครจะไม่ชอบเรื่องอย่างนั้นล่ะ?”

หลิวเชียนเชียนพยักหน้าอย่างเข้าใจ คิดไม่ถึงว่าความคิดของผู้คุ้มกันคนนี้จะสอดคล้องกับนางมากเพียงนี้ พูดถูกใจอย่างมาก

เขานั่งลงข้างฉินเหยียนทันที แล้วพูดอย่างฉะฉานว่า “ไม่มีปัญหา แล้วเราจะร่วมมือกันยังไงรึ?”

ฉินเหยียนพูดตรงๆว่า “เอาแบบนี้ ช่วงนี้ข้าอยู่ที่ศาลพักม้า เจ้าเขียนเนื้อหาซุบซิบที่เจ้าได้ยินทุกวันมาให้ข้าดูทั้งหมด ส่วนกิจการแผงขายน้ำชาข้าจะจัดการเอง ต่อไปเจ้ารับผิดชอบในการรับข่าวสารใหม่ๆ ที่น่าสนใจจากสถานที่ต่างๆ ทุกวันก็พอ เป็นอย่างไรบ้าง?”

พอคิดว่าจะได้รู้ข่าวซุบซิบและเรื่องราวที่น่าสนใจมากมายในอนาคตแล้ว นางจึงพยักหน้าอย่างมีความสุข

“ไม่มีปัญหา งั้นเอาแบบนี้เลยละกัน”

ฉินเหยียนยกแก้วน้ำชาขึ้นแล้วดื่มมันแทนเหล้า “ตกลง”

......

เมื่อฉินเหยียนออกจากร้านชาแล้วกลับมายังโรงเหล้าแล้ว เหล่าทหารหัวกะทิต่างก็กินดื่มกันอย่างหนำใจ และพุดคุยกับอย่างสนุกสนาน เมื่อเห็นว่าฉินเหยียนกลับมาแล้วจึงได้พากันลุกขึ้นแล้วถือจอกเหล้าทำความเคารพว่า

“ขอบพระคุณขอรับนาย!”

“เหนื่อยหน่อยนะสหาย กินดื่มกันให้พอใจเลย!”

ฉินเหยียนถือจอกเหล้าบนโต๊ะขึ้นมาแล้วดื่มมันจนหมด เหล่าทหารหัวกะทิเองก็ดื่มหมดตามเช่นกัน

ต้าหย่งรีบเดินเข้าไปแล้วรายงานเสียงเบาว่า “อ๋องเหยียน ข้าได้สั่งการเหล่าสหายไปหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ นี่คือสารนกพิราบจากหออี๋หง เชิญพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็ได้หยิบจดหมายออกมาจากแขนเสื้อแล้วมอบให้ฉินเหยียน

เมื่อฉินเหยียนเปิดจดหมายแล้วอ่าน ดวงตาของเขาก็มีความเยือกเย็น ปรากฏว่าเช้านี้เมื่อฉินเหยียนสั่งให้ต้าหย่างตามบริกรไปยังคลังเก็บข้าวสาร ต้าหย่งสังเกตเห็นว่าคนงานที่ชั่งน้ำหนักข้าวในคลังข้าวมาเป็นเวลานาน หลบสายตาและททำตัวน่าสงสัย

พอออกจากคลังข้าวแล้วจึงได้ให้ลูกน้องของตนไปแอบดักซุ่มจับตาดูคนงานคนนี้อย่างใกล้ชิด เป็นไปตามคาด ในตอนที่ทำการช่วยยกข้าวสารให้แก่ลูกค้า เขาไม่ทันระวังจนเผยให้เห็นสัญลักษณ์ขององค์หญิงสามตรงปลอกแขน เขาคือไส้ศึกของอาณาจักรจ้าวแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย

ฉินเหยียนยังไม่ได้ออกคำสั่ง เหล่าทหารหัวกะทิจึงไม่กล้าเคลื่อนไหวเองตามใจชอบ พวกเขาส่งข่าวออกไปแล้วยังคงซ่อนตัวเพื่อเฝ้าสังเกตคนงานต่อไป

ฉินเหยียนตบบ่าของต้าหย่ง “ทำได้ดี ให้พวกเขาจับตาดูคนงานคนนั้นต่อไป อย่าทำให้เขาตื่นตัว ไม่แน่อาจตกเหยื่อตัวใหญ่ได้”

“พ่ะย่ะค่ะ”