องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 92

วันต่อมา ท้องฟ้าค่อยๆสว่าง

เหล่าทหารหัวกะทิกำลังรีบมุ่งหน้าไปตรวจสอบร่องรอยของไส้ศึกอาณาจักรจ้าว ที่ร้านตีดาบที่อยู่ใกล้ๆ

วันนี้ฉินเหยียนเองก็ตื่นเช้ามากกว่าปกติ เขาไปเอาข้าวสารสี่จินจากรถม้าแล้วโยนไว้ข้างๆจ้าวจีเอ๋อร์

“ลองถือดูนะ ข้าวสารสี่จิน มีแต่เกิน ไม่มีน้อยไปแน่นอน”

จ้าวจีเอ๋อร์ลืมตาขึ้นอย่างอ่อนล้า มือเท้าของนางถูกมัดเอาไว้ การรักษาท่าทางนี้ตลอดทั้งคืนทำให้นางไม่สามารถนอนหลับอย่างสบายใจเลย ใบหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

“เจ้าจะเอายังไงกันแน่?”

ฉินเหยียนปัดฝุ่นในมือแล้วพูดอย่างสบายใจว่า “หมายความว่ายังไงกัน นี่คือสินสอดที่เจ้าต้องการไม่ใช่รึ ข้าไม่ได้ขาดเลยสักวันนะ”

“เจ้า!”

จ้าวจีเอ๋อร์โกรธจนกัดฟัน หากไม่ใช่เพราะหิวจนไม่มีแรง เขาอยากจะพุ่งเข้าไปตบหน้าเจ้าสารเลวคนนี้จริงๆ

และทันใดนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น “เข้ามา”

ต้าหย่งเข้ามารายงานว่า “อ๋องเหยียน ได้ของแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ดวงตาของฉินเหยียนปรากฏความดีใจ “ไหนขอข้าดู”

ต้าหย่งมองจ้าวจีเอ๋อร์อย่างระมัดระวัง ฉินเหยียนพูดอย่างไม่แยแสว่า “ตอนนี้นางเป็นลูกไก่กำมือแล้ว หนีไม่พ้นหรอก”

จ้าวจีเอ๋อร์โกรธจนไอออกมา เจ้าฉินเหยียน กล้าเทียบนางเป็นคนสารเลวได้นะ ช่างบังอ่านจริงๆ แต่เมื่อนางเห็นของในมือของฉินเหยียนแล้วก็ตกตะลึงอย่างมาก

“นี่มัน......”

ฉินเหยียนดูสิ่งที่ต้าหย่งนำมาให้อย่างระมัดระวัง แล้วมุมปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย

“ทำได้ดี มีเรื่องสนุกๆในพระราชสำนักในเช้านี้แล้วสิ!”

......

ตำหนักจินหลวน

เมื่อองค์ชายแปดฉินอู่เดินเข้าไปข้างในแล้ว ก็ได้ทำการฟ้องร้ององค์ชายใหญ่ทันที

“ท่านพ่อโปรดตรวจสอบอีกครั้งด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ พี่ใหญ่ใช้เรื่องการจับกุมไส้ศึกอาณาจักรจ้าวเป็นข้ออ้าง และไปหอเจี้ยวฟางซือทุกวัน เป็นการละเลยเรื่องการจับกุมอย่างเห็นได้ชัด เพิกเฉยและไม่ทำอะไรเลยเพื่อรับใช้อาณาจักรฉินพ่ะย่ะค่ะ!”

องค์ชายใหญ่เองก็มีสีหน้าไม่พอใจ “ท่านพ่อ น้องแปดกำลังพูดเท็จ ลูกทำการตรวจสอบเพื่อจับกุมไส้ศึกอาณาจักรจ้าวอยู่ทุกวันพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินอู่ยังคงโต้กลับว่า “ท่านพ่อ ลูกไม่ได้พูดไปมั่วพ่ะย่ะค่ะ พี่ใหญ่หลอกลวงเลยปิดบังเพื่อเรื่องส่วนตัว เพื่อสนองความต้องการของตนเองพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นในพระราชสำนักก็พากันถกเถียงกันขึ้นมา

“องค์ชายใหญ่สุภาพและมีกิริยางาม ไม่เหมือนผู้ที่จะมัวเมาอยู่กับหอเจี้ยวฟางซือนี่”

“นั่นน่ะสิ จู่ๆทำไมถึงเปลี่ยนไปได้?”