องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 93

องค์ชายแปดฉินอู่มองผู้บังคับทหารรักษาพระราชวังที่ถูกลากตัวออกไปต่อหน้าต่อตา ในหัวของเขาคิดอะไรไม่ออกเลย เหงื่อไหลลงไม่หยุด คุกเข่ากับพื้นและสั่นไปทั่วร่าง

ฮ่องเต้ฉินหยิบแผ่นไม้ไผ่บนโต๊ะขึ้นมาแล้วโยนไปที่องค์ชายแปดฉินอู่ครั้งแล้วครั้งเล่า

“ทำหายได้แม้กระทั่งแผนที่ป้องกันเมือง ทหารของเจ้ามีแต่พวกไม่ได้เรื่องรึไง!”

ฉินอู่ไม่กล้าหลบและไม่กล้าใช้มือกัน เขาคุกเข่ากับพื้นด้วยร่างที่สั่นไหว ปล่อยให้ฮ่องเต้ฉินระเบิดความโกรธใส่เขาดังพายุครั้งแล้วครั้งเล่า

ฮ่องเต้ฉินโกรธอย่างมาก โยนทุกอย่างที่มีอยู่บนโต๊ะ หากไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของตนเอง เขาอยากจะสับเจ้าคนไร้ค่านี่ให้เป็นชิ้นๆจริงๆ

“ยังมัวนิ่งอะไรอยู่ ทำไมยังไม่ไปตามหาแผนที่ป้องกันเมืองอีก!”

เสียงตวาดทำให้องค์ชายฉินอู่แทบจะฉี่รดกางเกงเลยทีเดียว เขาออกจากตำหนักจินหลวนอย่างทุลักทุเลมาก แถมยังมีเสียงตวาดอย่างเดือดดาลของฮ่องเต้ฉินตามหลังด้วย

“หากเจ้าหาแผนที่ป้องกันเมืองไม่พบ จงใช้ความตายเพื่อแสดงถึงการขอโทษซะ!”

ขุนนางฝ่ายบู๊ฝ่ายบุ๋นในราชสำนักต่างพากันคุกเข่าลง “ฝ่าบาทอย่ากริ้วไปเลยพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้ฉินหน้าเดือดดาลและหายใจแรงด้วยความโกรธ เขาออกคำสั่งอย่างเข้มงวดว่า

“กระจายคำสั่งของข้า ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป กรมมหาดไทย กรมคลัง กรมพิธีการ กรมอาญา กรมกลาโหมทั้งห้ากรม ทำการร่วมมือกันเพื่อตามหาแผนที่ป้องกันเมือง หากมีใครที่น่าสงสัย ลงมือจัดการแล้วค่อยทูลข้าได้เลย!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

......

องค์ชายแปดฉินอู่รีบกลับไปที่กรมป้องกันเมืองทันที และนำทหารหัวกะทิจำนวนสามร้อยนายมุ่งหน้าไปยังท้องถนนทันที เมื่อชาวเมืองเห็นทหารหัวกะที่ยิ่งใหญ่ก็พากันหลบหลีก และมีสีหน้าที่ผวากันหมด

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“อะไรกันเนี่ย?”

“จะทำสงครามอีกแล้วงั้นรึ?”

เหล่าชาวเมืองที่เดินอยู่ท้องถนนต่างพากันถกเถียงเสียงเบา

องค์ชายแปดฉินอู่ขี่ม้าศึกอยู่ด้านหน้าขบวนและประกาศเสียงดังว่า “เมื่อคืนแผนที่ป้องกันเมืองสูญหาย ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ทำการตรวจสอบทุกหลังคาเรือนซะ!”

เมื่อเหล่าชาวเมืองได้ยินว่าแผนที่ป้องกันเมืองสูญหายก็ยิ่งร้อนรนกันไปใหญ่

“ว่าอย่างไรนะ ทำแผนที่ป้องกันเมืองหายเนี่ยนะ จะเกิดสงครามจริงๆ ใช่ไหม!”

“แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดี?”

องค์ชายแปดเพิกเฉยต่อความกังวลของชาวเมือง และได้ทำการสั่งการต่อทหารหัวกะทิว่า “ค้นหาให้ทั่ว!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

เหล่าทหารหัวกะทิต่างพากันค้นหาไปตามตรอกตามถนน พลิกคว่ำแผงร้านค้าอย่างป่าเถื่อน และถีบประตูบ้านของชาวเมืองออก บุกเข้าไปในบ้านและทำการค้นหาร่องรอยแผนการป้องกันเมืองอย่างไม่ปรานี

“ท่านผู้ยิ่งใหญ่ พวกข้าล้วนเป็นชาวเมืองบริสุทธิ์ ไม่เคยเห็นแผนที่ป้องกันเมืองนั่นหรอก!”

“ลูกพลับของข้า เบามือหน่อยเถิด ลูกพลับของข้า!”

“นี่คือลำดับศักดิ์ของวงค์ตระกูลของพวกข้า ด้านในไม่มีอะไรเลย อย่าฉีกมันออกเลย!”

ชาวเมืองบางคนไม่รู้ถึงสาเหตุจึงได้ทำการห้ามปราม แต่ก็ถูกทหารผลักและใช้ดาบขู่ สิ่งของบนแผงร้านค้ากระจัดกระจายไปทั่วพื้น และถูกทหารเหยียบจนไม่มีชิ้นดี เด็กและสตรีในบ้านที่หวาดกลัวกอดกันและร้องไห้

เพียงชั่วครู่ถนนและตรอกซอกทั้งหมดก็อยู่ในสภาพโกลาหล วุ่นวายกันไปหมด เหล่าชาวเมืองต่างรู้สึกเป็นทุกข์แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้เลย ทำได้เพียงยืนมองให้ทหารเข้าไปค้นบ้านของตนเองทุกซอก จึงจะยอมรามือไป

องค์ชายแปดฉินอู่มองดูความยุ่งเหยิงบนถนนอย่างเย็นชาและพูดอย่างเข้มงวดว่า “ค้นให้ทั่ว ต่อให้ต้องหาจนพลิกพื้นก็ต้องหาแผนที่ป้องกันเมืองออกมาให้ได้!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ไส้ศึกที่ทำงานเป็นคนงานในร้านข้าวสารมานาน เมื่อได้ยินข่าวว่าแผนที่ป้องกันเมืองอาณาจักรฉินสูญหายไปก็เกิดตกใจ หรือว่าพรรคพวกของเขาจะเป็นคนขโมยรึ? แล้วทำไมเขาถึงไม่ได้รับข่าวเลยล่ะ? เขาปล่อยข่าวต่อให้กับไส้ศึกอาณาจักรจ้าวคนอื่นๆด้วยความมึนงง

เมื่อไส้ศึกอาณาจักรจ้าวคนอื่นๆได้รับข่าวนี้เข้าก็ถึงกับงงไปตามๆกัน ใครเป็นผู้ที่ไม่ทำตามแผนกัน? นี่มันแผนการโจมตีสุดท้ายไม่ใช่รึ!

ไส้ศึกอาณาจักรจ้าวไม่เข้าใจว่าสถานการณ์ในตอนนี้เป็นอย่างไรกันแน่ หากเป็นคนอาณาจักรจ้าวขโมยไปก็ช่างเถอะ เมื่อมีแผนที่ป้องกันเมือง และทำการโจมตียึดอาณาจักรฉินโดยด้านนอกด้านในตีขนาบประสานกัน มันก็แค่เรื่องง่ายๆ

แต่หากคนอาณาจักรจ้าวไม่ได้เป็นผู้ขโมยไป แต่กลับทำให้อาณาจักรฉินพิโรธถึงเพียงนี้ เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น พลิกเมืองทั้งเมืองให้พลิกผัน งั้นไส้ศึกอาณาจักรจ้าวอย่างพวกเขาก็คงถึงวาระแล้วสิ!

“กระจายข่าวออกไป หากแผนที่ป้องกันเมืองอยู่กับคนของฝ่ายเรา งั้นก็รีบติดต่อกับหน่วยกล้าตายที่อยู่นอกเมืองซะ ทำการโจมตีอาณาจักรฉินโดยด้านนอกด้านในตีขนาบประสานกัน ให้พวกมันรับมือไม่ทัน”

“หากแผนที่ไม่ได้อยู่กับพวกเรา งั้นก็ไปหาซะ หากพบว่าให้คิดหาทุกวิถีทาง ไม่ว่าจะแย่งชิงหรือต้องขโมย ก็จงนำมาให้ได้!”

“รับทราบ!”

จากนั้นเหล่าไส้ศึกอาณาจักรจ้าวก็แยกย้ายกันไป เพื่อตามหาข่าวสารเกี่ยวกับแผนที่ป้องกันเมืองอาณาจักรฉิน

......

หออี๋หง

จ้าวจือหย่ายืนชะเง้อมองจากหน้าต่าง นางพอได้ยินเรื่องแผนที่ป้องกันเมืองสูญเสียแล้ว เรื่องใหญ่เพียงนี้ ยังไม่ทันจับกุมหน่วยกล้าตายอาณาจักรจ้าวจนหมด แผนที่ป้องกันเมืองก็มาหายอีก ช่างเป็นปีที่มีเรื่องมากมายจริงๆ

“อ๋องเหยียน อยู่ไหนกันเนี่ย เกิดความโกลาหลไปหมดแล้ว จะทำอย่างไรดี?” จ้าวจือหย่าเดินไปเดินมาไม่หยุด นางรู้สึกร้อนรนอย่างมาก

ทันใดนั้นเองต้าหย่งก็เดินเข้ามายังหออี๋หงอย่างเร่งรีบ พอเข้ามาแล้วก็ตะโกนเสียงดังทันที “ขอน้ำให้ข้าที เหนื่อยแทบแย่!”

ลูกน้องที่ปลอมตัวรีบไปยกน้ำมาให้ทันที ต้าหย่งดื่มน้ำอย่างรวดเร็ว

จ้าวจือหย่ารีบเดินมา “ต้าหย่ง แล้วอ๋องเหยียนล่ะ?”

ต้าหย่งวางชามลงทันที แล้วรีบเดินเข้าไปทำท่าประสานมือ “ผู้คุมหอขอรับ”

“ไม่ต้องมากพิธี อ๋องเหยียนอยู่ไหนรึ พาข้าไปหาเขาที”

“ผู้คุมหออย่าร้อนใจไปเลย นี่คือจดหมายลับที่อ๋องเหยียนส่งมาให้ท่านขอรับ” ต้าหย่งล้วงจดหมายลับออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วส่งให้จ้าวจือหย่า