องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 936

ฉินเหยียนได้ทิ้งความโศกเศร้าไปก่อน อย่างไรก็เพิ่งชิงอาณาจักรเยี่ยนมา ยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกมาก

“ทุกอย่างเป็นไปตามปกติ ให้อาณาจักรฉินส่งข้าราชการมาจำนวนมากเพื่อรับหน้าที่ดูแลแต่ละเมืองในอาณาจักรเยี่ยน”

ฉินชงพยักหน้าแล้วพูดอย่างกังวลเล็กน้อยว่า

“น้องสิบสี่ อาณาจักรเยี่ยนมีดินแดนกว้างขวาง แต่ดินแดนแห้งแล้ง ต่อให้ส่งคนมามากเกรงว่าก็ไม่แน่ว่าจะพัฒนาอาณาจักรเยี่ยนได้”

“รอเดี๋ยว!”

ฉินเหยียนเบิกตากว้าง ไม่อยากจะเชื่อหูของตนเอง “ท่านพี่บอกว่าดินแดนอาณาจักรเยี่ยนแห้งแล้งงั้นรึ?”

ฉินชงรู้สึกว่าตนเองพูดผิดไปหรือเปล่า จึงได้ถามว่า “ไม่ใช่รึ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างตะลึงว่า “พี่ไม่รู้รึว่าเขตตงซานเป็นที่ที่มีทรัพยากรที่มากที่สุดในบรรดาเก้าแคว้น! กลับบอกว่ามันแห้งแล้งเนี่ยนะ!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้ว ก็ยิ่งทำให้ฉินชงงุนงงไป “แล้วเขตตงซานคือที่ใดอีกงั้นรึ?”

ฉินเหยียนตบขาตนเอง “ตงเป่ยคือทางเหนือสุดของอาณาจักรเยี่ยน เป็นที่หนาวจัด!”

ฉินชงยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ “อาณาจักรเยี่ยนมีฤดูหนาวยาวที่สุด สถานที่เลวร้ายเช่นนี้เนี่ยนะมีทรัพยากรที่มากมาย?”

ฉินเหยียนแนะนำอย่างฉะฉานว่า “ท่านพี่ ท่านคงไม่รู้ว่านั่นคือที่ที่มีแหล่งน้ำมันและแร่ธาตุที่ใหญ่ที่สุดในเก้าแคว้นเชียวนะ ดินดำอาณาจักรเยี่ยนมีความอุดมสมบูรณ์อย่างมาก ให้ผลผลิตพืชผลสูงมาก เป็นที่ที่ล้ำค่าอย่างยิ่ง!”

“พี่เชื่อคำของข้า ข้าจะวางแผนสามปีให้ คอยดำเนินการตามแผนนี้ ให้นำกองกำลังคนและสิ่งของมหาศาลรวมที่อาณาจักรเยี่ยน พัฒนาเหมืองแร่และการเกษตรอย่างจริงจัง จะต้องมีอนาคตที่สดใสอย่างยิ่งเป็นแน่!”

ฉินชงพยักหน้าไม่หยุดราวกับเด็ก เขาได้จดทุกสิ่งที่ฉินเหยียนบอกเอาไว้ กลัวจะขาดไป

......

อีกด้านหนึ่ง

“ข้าวต้มเสร็จแล้ว!”

เฝิงตู่เปิดฝาหม้อออก ไอน้ำพร้อมกับกลิ่นหอมของข้าวก็ลอยไปทั่วห้อง เขาตักข้าวต้มให้ซวงเอ๋อร์ชามใหญ่

ซวงเอ๋อร์รับข้าวต้มร้อนๆมา นางไม่ได้ดีใจมาก นางเม้มริมฝีปากอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ว่า

“ท่านพ่อ ไหนท่านว่าจะพาข้าไปทานมื้อใหญ่ไง นี่คือมื้อใหญ่ที่ท่านว่ารึ โกหกข้าอีกแล้วท่านพ่อ! ชิ!”

เฝิงตู่ลูบจมูกของซวงเอ๋อร์แล้วยิ้มพร้อมพูดว่า

“ดูนางแมวน้อยตะกละสิ พ่อเคยโกหกเจ้าตั้งแต่เมื่อไร อีกอย่างมื้อใหญ่ก็ต้องทานตอนค่ำสิ ใครจะมาทานตอนกลางวันกัน เจ้าทานข้าวต้มรองท้องไปก่อน ตอนค่ำเวลาทานเนื้อจะไม่สบายท้องเอา”

เมื่อได้ยินว่าจะได้ทานเนื้อ ซวงเอ๋อร์ก็ตาเป็นประกายแล้วถามอย่างดีใจว่า

“แล้วตอนค่ำเราจะไปทานที่ใดรึ?”

เฝิงตู่ดื่มข้าวต้ม จากนั้นก็พูดอย่างจริงจังว่า “ไปทานที่พระราชวัง”

“ไปพระราชวังรึ?”