องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 948

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์นำทัพมาพร้อมกับอ๋องเหยียนตัวปลอมและรถถังอีกชุดหนึ่ง รีบเร่งเข้ามาขวางทางระหว่างสองกองทัพ

เมื่อฉินชงและฉินอวี่ได้ยินว่าน้องสิบสี่กำลังมา พวกเขาอึ้งไปในทันที สั่งให้ทั้งสามกองทัพหยุด จ้องไปที่รถที่อยู่กลางสนามรบอย่างตั้งใจ

เห็นฉินเหยียนลงมาจากรถและยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ

อีกทั้งเป็นเพราะระยะทางที่ห่างไกลและฟ้ามืดเล็กน้อย ทำให้ฉินชงและฉินอวี่มองเห็นเขาไม่ชัดเจน

แต่อาจเป็นเพราะความรู้สึกผิด ทั้งสองจึงรู้สึกละอายใจ เมื่อน้องสิบสี่มาถึง เขาทั้งสองคงโดนตำหนิเป็นแน่

ในเวลานี้อ๋องเหยียนตัวปลอมที่ทองไปยังกองทัพทหารทั้งสอง เขาเองรู้สึกหวาดกลัวจนเหงื่อแตกชุ่มหลัง แต่ต้องแสร้งทำเป็นสงบเพื่อจัดการสถานการณ์ตรงหน้า

มือของฉีเยี่ยนเอ๋อร์เองก็ชุ่มเหงื่อด้วยเช่นกัน แต่เพราะต้องแสดงอำนาจของอ๋องเหยียน จึงต้องหยุดการต่อสู้ระหว่างสองกองทัพก่อน

อ๋องเหยียนโบกมือสบายๆ ตามคำแนะนำของฉีเยี่ยนเอ๋อร์

ทหารรถถังทั้งสองฝ่ายต่างโค้งคำนนับให้เขา จากนั้นเริ่มตั้งค่ายทหารที่นั่น ในเวลาเดียวกันมีคนหนึ่งมุ่งหน้าไปหาฉินอวี่และฉินชงเพื่อแจ้งข่าว

“อ๋องเหยียนทรงมีรับสั่งว่าให้หยุดสงครามเสียเดี๋ยวนี้ พรุ่งนี้ยามเหม่า พระองค์จะทรงทำหน้าที่เป็นคนกลางเชิญอ๋องชงและอ๋องอวี่เข้ามาคุยด้วยตนเอง”

ฉินชงได้ยินข้อความจากทหารรถัง เขาระงับความโกรธในใจเอาไว้ ท้ายที่สุดแล้วเขายังคงฟังคำพูดของฉินเหยียน เขาจึงตอบตกลง

อีกด้านหนึ่ง

หลังจากฉินอวี่ทราบข่าว เขาพลันเห็นด้วยและพูดว่า

“น้องสิบสี่มาถึงที่นี่เพื่อเรื่องนี้โดยเฉพาะ ข้าควรไปพบเขา ให้น้องสิบสี่จัดการเรื่องนี้อย่างถูกต้อง”

เมื่อคังหยังเหนียนได้ยินเช่นนั้น เขารู้สึกโกรธมาก เห็นได้ชัดว่าสงครามกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว แต่ฉินเหยียนกลับเข้ามาแทรกแซงอีกครั้ง

ไม่สามารถทำเรื่องราวให้สำเร็จลุล่วงได้ ยังจะกลับมาทำให้บกพร่องเสียการอีก หากพรุ่งนี้พี่น้องทั้งสามได้เจอหน้ากัน เรื่องเข้าใจผิดถูกคลี่คลาย เขามิใช่หรือที่จะเป็นคนโชคร้าย

คังหย่งเหยียนกลอกตา ตัดสินใจว่าต้องจัดการฉินเหยียน

เขาลูบหลังปลอบฉินอวี่ แต่ในใจกำลังคิดหาทางฆ่าฉินเหยียนอยู่

...

ตกดึก ฟ้ามืดและลมพัดแรง

คังหย่งเหนียนส่งทหารหลายสิบคน แอบอาศัยความมืดซุ่มโจมตีค่ายของฉินเหยียน

อย่างไรก้ตามก่อนที่เขาจะเข้าไปยังค่ายหทารได้ ปืนที่แอบซุ่มอยู่ได้ถูกยิงออกมา “ปังๆๆ” บรรดานักฆ่าเหล่านั้นไม่ทันได้ตอบโต้ ล้มตายก่อนจะได้ทันตอบสนอง

นักฆ่าคนอื่นเริ่มกังวล จากนั้นล้มลงกันพื้นอย่างรวดเร็ว พวกเขามองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์คิดเอาไว้แล้วกอทัพของฉินอวี่ไม่น่าจะยอมฟัง ต้องส่งทหารเข้ามาลอบฆ่าอ๋องเหยียนแน่นอน

นางจึงนำนักแม่นปืนที่เก่งที่สุดในแผนกซวนจิงให้มาแอบซ่อนตัวในความมืดเพื่อดูความปลอดภัยรอบๆ ค่าย

ฉินเหยียนโบกมือปัด

“กลับไปถึงแล้วค่อยคุยกัน ไปที่ค่ายและบอกทุกอย่างที่เจ้ารู้”

“เพคะ”

หลังจากไปถึงค่ายทหาร ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ได้แจ้งเรื่องทุกอย่างที่นางสอบสวนอย่างชัดเจนและครบถ้วน

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเป็นข้าเองที่ยอมละเลยเรื่องผิดๆ ที่ตระกูลของเสด็จแม่อ๋องอวี่ได้ทำ เพราะอ๋องอวี่กับหม่อมฉันนั้นถือว่ามีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน อีกอย่างไม่ใช่เรื่องที่ร้ายแรงอะไรเพคะ จึงได้แค่คอยระวังอยู่ห่างๆ”

“แต่ไม่คิดว่าตระกูลฝั่งแม่ของอ๋องอวี่จะกล้าหาญมากขึ้น ทำให้พวกเขากล้าใช้โอกาสจากการรวมจิ่วโจวประกาศพระราชโองการว่าฝ่าบาทได้ทรงสิ้นพระชนม์แล้ว ให้อ๋องอวี่สืบทอดราชบัลลังก์ แต่ความจริงแล้วฝ่าบาทยังทรงมีชีวิตอยู่และไม่ได้มีพระราชโองการใดๆ เลย”

“หม่อมฉันที่กำลังคิดหาทางและต้องการแก้ไขความผิดพลาดทั้งหมด ก็พบว่าหมู่บ้านซิ่งฮวาได้ถูกพวกทหารล้อมเอาไว้หมดแล้ว นกพิราบส่งข่าวแม้แต่ตัวเดียวก็ไม่อาจออกมาได้”

“โชคดีที่ท่านมีรับสั่งให้หม่อมฉันขุดอุโมงค์เพื่อเผื่อไว้ในกรณีฉุกเฉิน ทำให้ข้าหลบหนีมาได้ และได้ให้อ๋องเหยียนตัวปลอมมาช่วยทั้งสองฝ่ายหยุดทำสงครามกัน”

“โชคดีที่แผนการนี้ยังคงดำเนินต่อไปได้ อ๋องชงและอ๋องอวี่ระงับการโจมตีชั่วคราว และยอมตกลงเจรจาสันติภาพในยามเหม่าของวันพรุ่งนี้เพคะ”

“เมื่อครู่นี้ มีทหารของอ๋องอวี่เข้ามา ต้องการลอบสังหารท่าน โชคดีที่ข้าโจมตีไว ฆ่าพวกเขาทั้งหมดแล้ว จากนั้นก็เห็นท่านอ๋องมาถึงที่นี่เพคะ”

หลังจากที่ฉินเหยียนได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจากฉีเยี่ยนเอ๋อร์ เขาโกรธมากจนทุบโต๊ะและกัดฟันพูดว่า

“เจ้าพวกโง่ทั้งสองคนนี้ มาดูกันว่าพรุ่งนี้ข้าจะจัดการกับพวกเขาอย่างไร!”