องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 950

ฉินชงถูกบังคับให้คุกเข่าต่อหน้าฉินเหยียน เขาร้องไห้สะอึกสะอื่น

“น้องสิบสี่ ตระกูลฝั่งแม่ของข้า ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ถูกฆ่าตายนับพันคน ไม่มีใครรอดเลย!”

“วิธีการที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ต้องเป็นเจ้าเจ็ดจัดการอย่างแน่นอน ข้าที่นำทัพออกรบ เขากลับฆ่าคนในตระกูลลับหลังข้า ข้าจะไม่ปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่ต่อ ชีวิตของเสด็จแม่และญาติๆ ของเขาจะต้องตายอย่างสงบ!”

ฉินเหยียนรู้ดีว่าตอนนี้ใจของฉินชงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ไม่อาจควบคุมความรู้สึกได้

หากเปลี่ยนเป็นเขาที่ทำเรื่องนี้ เขาคงฉีกร่างฉินอวี่เป็นชิ้นๆ และฆ่าเขาให้ตายจะกว่าจะพอใจ แต่ถึงกระนั้นก็คงไม่อาจทำให้เขาสงบลงได้

ฉินเหยียนยื่นมือออกไปประคองฉินชง และปลอบใจ

“พี่ใหญ่ ไม่ต้องกังวล หากพี่เจ็ดเป็นคนทำเรื่องนี้จริงๆ ข้าจะไม่ไว้ชีวิตเขา หากมีใครพยายามเอาเปรียบ ข้าจะไม่ยกโทษให้ พวกเขาต้องชดใช้ตามการกระทำของตน!”

ประโยคนี้ทำให้ฉินชงรู้สึกสบายใจขึ้น แม้ว่าญาติจะตายไปหมดแล้ว แต่การล้างแค้นยังคงอยู่!

ในที่ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน ฉินอวี่ก็รีบตามมา

“น้องสิบสี่!”

ฉินเหยียนระงับความโกรธของเขาเอาไว้ แต่ข้างกายของฉินอวี่ยังมีคนจากตระกูลฝั่งแม่ตามมาด้วย อีกทั้งยังพูดยั่วยุ

“บังอาจ! เจ้าพวกคนทรยศ เห็นฝ่าบาทแล้วยังไม่คุกเข่าลงอีก!”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ด้านหลังฉินเหยียนก้าวขึ้นไปข้างหน้าและพูดอย่างดุดันว่า

“บังอาจ! ใครกล้าให้พวกเจ้าอวดดีเช่นนี้ อ้างพระนามของฮ่องเต้และสร้างพระโองการปลอมขึ้นมา?”

คังหย่งเหยียนมีสีหน้าโกรธแค้นแวบหนึ่ง จากนั้นพลันแปรเปลี่ยนเป็นไร้เดียงสา เขาไม่แสดงความอ่อนแอใดๆ ให้เห็น

“ก่อนที่ฝ่าบาทจะทรงสิ้นพระชนม์ ฮ่องเต้ได้เขียนจดหมายสั่งเสียเอาไว้เป็นอย่างดีว่าให้อ๋องอวี่สืบราชบัลลังก์ ใครกล้าฝ่าฝืน!”

มือฉีเยี่ยนเอ๋อร์สั่นเทาด้วยความโกรธ

“หุบปาก! ฝ่าบาทยังทรงมีชีวิตอยู่ แต่เจ้ากล้าพูดว่าฝ่าบาททรงสิ้นพระชมม์แล้วอย่างนั้นหรือ ใครกันแน่ที่ทรยศ!”

เมื่อฉินอวี่ได้ยินเรื่องนี้ เขาทั้งมึนงงและถามอย่างสับสนว่า

“ว่าอย่างไรนะ? เสด็จพ่อยังมีชีวิตอยู่หรือ?”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์พูดเสียงดัง

“ฝ่าบาทใช้ชีวิตอย่างสงบที่หมู่บ้านซิ่งฮวา ข้าคอยปรนนิบัติรับใช้เขาทุกวัน ยังจะกล้าพูดเรื่องพระองค์ท่านสิ้นพระชนม์อีกหรือ?”

ฉินอวี่รู้สึกเหมือนถูกของหนักกระแทกเข้าที่ศีรษะ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย จากนั้นได้ยินฉีกุ้ยเหรินพูดว่า

“พวกเจ้ากลุ่มนี้เป็นผู้กระทำผิด กล้าสร้างข่าวลือเท็จขึ้นมา อีกทั้งยังสร้างพระราชโองการปลอมว่าให้อ๋องอวี่ขึ้นครองราชย์อย่างไม่ถูกต้อง เจ้าสมควรได้รับโทษ!”

ฉินอวี่ก้าวไปข้างหลังด้วยความไม่เชื่อ ใจเขาเต้นแรง เขาไม่คาดคิดว่าตระกูลฝั่งแม่จะเป็นคนวางแผนนี้ขึ้นมา ผลักให้เขาขึ้นครองราชย์ ทำให้เขารับโทษข้อหากบฏเพื่อแย่งชิงบัลลังก์!

ฉินอวี่มองไปที่คังหย่งเหยียนด้วยสายตาสับสน

“ที่นางพูดเป็นเรื่องจริงหรือ?”

คังหย่งเหนียนเห็นว่าแผนการของเขาถูกเปิดโปง เขาจึงโกรธมากและพูดออกมาว่า

“อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระจากนาง! พวกเขาต้องการแบ่งชิงบัลลังก์”

คังหย่งเหยียนยังคงกัดฟันพูดด้วยความโมโหต่อไป

“หากฝ่าบาทยังทรงมีพระชนม์อยู่ เหตุใดเขาถึงไม่ปรากฎตัวออกมาเลย?”

“เห็นๆ กันอยู่ว่าฝ่าบาททรงสิ้นพระชนม์แล้ว!”

“นาง ฉีกุ้ยเหริน ผู้หญิงสำส่อนคนนี้ นางยั่วยวนบุรุษไปทั่ว ทำให้ฝ่าบาทที่สิ้นพระชนม์ต้องโกรธเคือง ทำให้ราชวงศ์ต้องขายหน้า ทุกคนรู้เรื่องนี้มานานแล้ว เจ้ายังกล้าไร้ยางอายพูดความเท็จให้คนอื่นสับสน!”

กองทัพทหารที่ฉินอวี่นำมากลับแปรพักตร์ หันกลับมาจับพวกเขาและพูดอย่างโมโหว่า

“อย่าอวดดีต่อหน้าตำหนักอ๋องเหยียน!”

ตาของคังหย่งเหนียนเบิกกว้าง เขาด่ากราดทันที

“เจ้าพวกคนทรยศ! ข้าเลี้ยงดูเจ้ามาอย่างดี พวกข้าชื่นชมเจ้า แต่กลับไปเชื่อฟังฉินเหยียนอย่างนั้นหรือ?”

ทหารเหล่านั้นจับพวกเขาเอาไว้และพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า

“ในใต้หล้านี้ อ๋องเหยียนเป็นคนพวกข้าเคารพ พวกเจ้าที่ทำให้อ๋องเหยียนต้องอับอาย สมควรได้รับโทษประหาร!”

ปืนจ่อไปที่หัวพวกเขา รวมถึงฉินอวี่ด้วย!

ฉินอวี่รู้สึกหวาดกลัว มือและเท้าของเขาถูกทหารจับเอาไว้ ถูกพาตัวไปหาฉินเหยียน

“คุกเข่าลง!”

ฉินอวี่คุกเข่าลงต่อหน้าฉินเหยียน พูดด้วยความหวาดกลัว

“น้องสิบสี่ เราไม่ได้...”

“เพียะ”

ฉินเหยียนตบไปที่หน้าของฉินอวี่ทันที

“เสด็จพ่อยังอยู่ บังอาจเรียกตัวเองเช่นนี้อีกหรือ!”

ฉินอวี่เซไปเมื่อถูกตบ เขาส่ายหน้าและพูดว่า

“ไม่ใช่ ข้าไม่รู้เรื่อง ข้าคิดว่าเสด็จพ่อส่งมอบบัลลังก์ให้ข้าจริงๆ”