องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 97

“แผนนี้ของข้าเรียกว่าแผนลูกโซ่ แหวกหญ้าให้งูตื่นเพื่อล่องูออกจากถ้ำ ลงมือพร้อมกันทั้งสองวิธีการเพื่อจับกุมให้หมด อันดับแรกให้คนของข้าไปนำแผนที่ป้องกันเมืองมา ทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นในเมือง เพื่อให้หน่วยกล้าตายของอาณาจักรจ้าวเคลื่อนไหว แล้วปล่อยข่าวต่อว่ามีนักสู้พเนจรขโมยแผนที่ป้องกันเมืองไปเพื่อจะเปิดประมูล”

“เพื่อที่จะโจมตีอาณาจักรฉินแล้ว พวกอาณาจักรจ้าวจะต้องต่อสู้เพื่อมันไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม แล้วตอนนี้เราก็ทำการจับพวกเขาให้หมด เป็นอย่างไรบ้าง?”

“เจ้า เจ้าไม่ใช่คน เจ้าคือปีศาจ!” จ้าวจีเอ๋อร์อึ้งไปทันที คิดแผนแบบนี้ออกมาได้ยังไง เชื่อมต่อกันเป็นทอดๆ เหลือเชื่อมาก

“ฮ่าๆๆ......” ฉินเหยียนหัวเราะเสียงดัง “ที่จริงยังไม่จบเลยนะ ในเมื่อเป็นแผนลูกโซ่ แน่นอนว่าต้องมีแผนรับมืออีกมากมาย เจ้าดูเองละกัน”

เมื่อสิ้นเสียง ฉินเหยียนก็เดินออกจากห้องไป

เรื่องการจับกุมไส้ศึกอาณาจักรจ้าวในที่สุดก็สิ้นสุดลงแล้ว คิดว่าคงถึงเวลากลับเมืองหลวงแล้วล่ะ

ที่จริงยังมีอีกเรื่องที่ฉินเหยียนไม่ได้พูดถึง เพื่อให้ภารกิจจับกุมสำเร็จลุล่วง จุดประสงค์หลักในการมาที่ศาลพักม้า คือการหลีกเลี่ยงการแย่งชิงอำนาจในราชสำนัก ตั้งอกตั้งใจในการสร้างเรื่อง แบบนี้จึงจะสามารถทุ่มแรงทุ่มใจได้อย่างสุดกำลัง เพียงแต่ฉินเหยียนเองก็คิดไม่ถึงว่าจะมาพบคนมีความสามารถที่ศาลพักม้า

ฉินเหยียนเดินมาที่ร้านแผงขายน้ำชาของหลิวเชียนเชียนอย่างสบายใจ เขาสั่งน้ำชาแก้วหนึ่ง อยากจะจีบหญิงงามน่ารักคนนี้อีกครั้ง

“มาแล้วรึท่าน” หลิวเชียนเชียนมาต้อนรับอย่างมีความสุข นางวางน้ำชาลงแล้วยื่นกระดาษใบหนึ่งให้ฉินเหยียน จากนั้นก็มองไปรอบๆอย่างมีลับลมคมใน

“ข้าสงสัยว่าใกล้จะเกิดสงครามแล้วล่ะท่าน”

ฉินเหยียนรู้สึกสนใจขึ้นมา “หมายความว่าอย่างไรรึ?”

หลิวเชียนเชียนมานั่งข้างฉินเหยียนแล้วพูดอย่างระมัดระวังว่า “ผู้คุ้มกันขนส่งที่ไปๆมาๆบอกว่าราคาเสบียงอาณาจักรจ้าวขึ้นอย่างมากเลย แล้วยังมีบอกว่า ครึ่งปีที่แล้วมีการรับสมัครทหารอย่างแข็งขันที่ประตูชายแดนของอาณาจักรจ้าวด้วย อีกทั้งทหารทั้งหมดยังอยู่ส่งไปประจำการที่ประตูเจียอวี้ นั่นคือพรมแดนระหว่างอาณาจักรฉิน”

“แล้วก็นะข้าได้ยินพวกคนในเมืองบอกว่าองค์ชายลากดีอาณาจักรฉินของเรา ก็องค์ชายสิบสี่ที่เสียสติไปแล้ว ได้ทำยั่วยุองค์หญิงสามแห่งอาณาจักรจ้าว แถมยังสังหารคณะทูตอาณาจักรจ้าวด้วย”

“ปกติแล้วการทำสงครามระหว่างอาณาจักรจะไม่สังหารคณะทูต แล้วอาณาจักรจ้าวจะกลั้นความเดือดดาลนี้ไว้ได้รึ ใช่ไหมล่ะท่าน นี่ ทำไมสีหน้าของท่านไม่ดีเลยล่ะ”

ฉินเหยียนจะพูดยังไงได้ ให้เผยตัวตนงั้นรึ บอกว่าเขาคือองค์ชายสิบสี่ที่เสียสติคนนั้นรึ

“หึหึ ข้าไม่เป็นไร แล้วเหตุใดเจ้าถึงบอกว่าสองวันนี้จะเกิดสงครามขึ้นกันล่ะ?” ฉินเหยียนเปลี่ยนเรื่อง ถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว

หลิวเชียนเชียนพูดด้วยสีหน้าที่ได้ใจว่า “ท่านโง่รึไง ด้วยระยะทางแล้ว การส่งข่าวสารจากประตูเจียอวี้ไปยังเมืองหลวงอาณาจักรฉินก็คงใช้เวลาแค่สองวันเท่านั้น เชื่อข้าไม่ผิดแน่ จะต้องเกิดสงครามแน่นอน”

ฉินเหยียนว่าแล้ว หลิวเชียนเชียนเป็นคนมีความสามารถจริงๆ ด้วยเบาะแสน้อยๆแค่นี้ นางก็สามารถวิเคราะห์ได้ชัดเจน สมแล้วที่ อาณาจักรมีผู้มีความสามารถกำเนิดขึ้นทุกยุคสมัย ผู้มีฝีมือล้วนอยู่พื้นที่ในเมือง

ในขณะที่ฉินเหยียนกำลังภูมิใจอยู่นั้นก็มีม้าวิ่งมาจากระยะไกล ทหารม้าคนหนึ่งเสียบธงที่เขียนว่าเรื่องด่วน แล้ววิ่งมาทางศาลพักม้าอย่างรวดเร็ว

“เรื่องด่วน! ข่าวด่วน! ข่าวด่วน!”