อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 124

พวกเขาสองพี่น้องไม่ได้พบกันหลายปี

หากโม่เยว่ไม่ได้พบโม่เหว่ยที่จวนอ๋องโจว แต่ได้พบ...ตามท้องถนนข้างนอก ก็ไม่แน่ว่าจะจำเขาได้

เพราะเขาผอมเกินไปจริงๆ!

หากคนผ่ายผอมจนเกินไปก็จะดูแก่ง่าย

ดังนั้นโม่เหว่ยในยามนี้ ไม่เพียงแต่จะผอมจนเกินไป ทั้งยังแก่และดำ ใบหน้าไม่มีเนื้อสักนิด เบ้าตาโหลลึก ดวงตาทั้งคู่ปราศจากชีวิตชีวา...

มือทั้งสองราวกับกรงเล็บที่แห้งเหี่ยว ดูแก่กว่าลุงเฉินเสียอีก

เมื่อเห็นโม่เยว่ สายตาของเขาก็จดจ่อ

โม่เยว่มองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ครู่หนึ่งแล้วจึงเรียกเขาขึ้นมา “พี่สี่?”

“เจ้าคือเจ้าเจ็ดกระมัง”

น้ำเสียงโม่เหว่ยแหบพร่าทุ้มใหญ่ เพิ่งอ้าปากก็ไออีกยกหนึ่ง ก่อนจะหยุดลงด้วยความลำบาก

ลุงเฉินดวงตาแดงเล็กน้อย สะอื้นเอ่ยอย่างอดไม่ได้ “ท่านอ๋อง ข้างนอกมีลม! ท่านออกมาได้อย่างไร”

“ต้องการสิ่งใดก็สั่งกับบ่าว! นี่หากเป็นหนักกว่าเดิมจะทำอย่างไรขอรับ!”

“ข้าอยากออกมาเดินหน่อย”

ลุงเฉินประคองโม่เหว่ยนั่งข้างๆ เขาไอเบาๆ อีก “ไม่ได้ออกมานาน อยู่ในห้องอุดอู้ยิ่งนัก พอได้เจอลมบ้างก็รู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมาหน่อย”

ได้ยินดังนั้น ลุงเฉินก็หันหน้าไปแอบเช็ดน้ำตา

หยุนหว่านหนิงยังคิดอยู่กับคำพูดที่โม่เหว่ยพูดกับโม่เยว่เมื่อครู่

ดีนะที่โม่เยว่ไม่ได้แซ่หวัง

ถ้าแซ่หวัง “เจ้าคือเจ้าหวังกระมัง(*ภาษาจีนคือ เหล่าหวังปา พ้องเสียงกับคำว่าเหล่าหวังปา ซึ่งมีความหมายเปรียบเปรยคนเจ้าเล่ห์)” จะฟังอย่างไรก็แปลกพิลึกน่าขัน

“พี่สี่ หมอหลวงว่าอย่างไรบ้าง”

ครั้นข้างหูมีเสียงโม่เยว่ส่งมา หยุนหว่านหนิงก็ได้สติ หันไปมองโม่เหว่ย

ดวงตาทั้งคู่ของโม่เหว่ยไม่มีชีวิตชีวาสักนิด หัวเราะเสียงแผ่วเบา เสียงหัวเราะแปลกประหลาด คล้ายกับไม่มีแรง “มีอะไรให้ว่ากัน ก็แค่ทนอยู่ต่อไปเท่านั้น”

โม่เยว่เงียบงัน

เขาทอดสายตามองหยุนหว่านหนิง

“อ๋องโจว”

หยุนหว่านหนิงลุกขึ้นยืน “ไม่ทราบว่าจะให้ข้าตรวจชีพจรท่านสักหน่อยได้หรือไม่”

“เจ้า?”

โม่เหว่ยไม่เคยพบนางมาก่อน พลันขมวดคิ้ว “เจ้าคือ?”

“ชายาของข้าเอง”

โม่เยว่ตอบเป็นคนแรก

ลุงเฉินขยับเข้าข้างหูโม่เหว่ย กระซิบกระซาบสองสามประโยค “ท่านอ๋อง ท่านนี้คือพระชายาหมิง แต่งกับอ๋องหมิงเมื่อสี่ปีก่อน เป็นคุณหนูใหญ่หยุนของจวนยิ่งกั๋วกง”

“อ้อ”

เมื่อนั้นโม่เหว่ยจึงพยักหน้า “ข้าไม่ได้ออกจวนมานาน ขออภัย”

น้ำเสียงเกรงใจและห่างเหิน

“ไม่เป็นไร”

หยุนหว่านหนิงไม่เก็บมาใส่ใจ ยิ้มอย่างตรงไปตรงมา “ข้าก็นับว่ารู้วิชาแพทย์บ้าง! ท่านอ๋องบ้านข้าบอกว่าอ๋องโจวป่วยเรื้อรัง ดังนั้นจึงมาดูอ๋องโจวสักหน่อย”

นางยก ‘ความดี’ ที่มาจวนอ๋องโจวในวันนี้ให้โม่เยว่

โม่เหว่ยกวาดมองโม่เยว่แวบหนึ่งอย่างเหนือความคาดหมาย

จากนั้นก็สำรวมกิริยา หัวเราะเบาๆ “มิต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ไปหรอก”

“สภาพร่างกายข้าเป็นอย่างไร ข้ารู้แก่ใจดี แม้แต่หมอหลวง หมอเทวดาทั้งหลายก็สุดความสามารถแล้ว ไม่ต้องรบกวนพระชายาหมิงหรอก”

เขาปฏิเสธ

“พี่สี่!”

โม่เยว่ไม่เห็นด้วย ขมวดคิ้วเอ่ย “แม้แต่เสด็จพ่อยังชื่นชมวิชาแพทย์ของหนิงเอ๋อร์มาก”

“ให้นางตรวจดูหน่อยเถอะ”

“เจ้าเจ็ด”

โม่เหว่ยช้อนตา มองดวงตาของโม่เยว่โดยตรง “ข้าบอกแล้ว ไม่จำเป็นต้องตรวจ”

สีหน้าของเขาเย็นชาแล้ว

“หลายปีมานี้ ข้าเคยชินกับความทรมานจากโรคภัยแล้ว เวลาที่เหลือในตอนนี้ ข้าแค่อยากอยู่อย่างสงบ ไม่อยากถูกใครรบกวน”

กล่าวจบเขาก็เกี่ยวยิ้มเยาะหยันตัวเอง

“ถึงอย่างไรหลายปีนี้ข้าก็ชินกับความสงบแล้ว”

คำพูดนี้คล้ายมีความหมายแอบแฝงอะไร