อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 131

“ที่นี่เป็นถึงจวนอ๋องหมิง ท่านแน่ใจแล้วหรือว่าต้องการจะลงมือกับข้าที่นี่”

หยุนหว่านหนิงไม่ได้หลบเลี่ยง กลับยังยิ้มเยาะและมองดูนางแวบหนึ่ง “พี่สะใภ้รอง ได้ยินมาว่าท่านหยาบคายไร้เหตุผล แต่คิดไม่ถึงว่าจะไร้เหตุผลถึงเพียงนี้”

“ข้าหยาบคายไร้เหตุผล? !”

โจวหยิงหยิงระเบิดแล้ว

ทั้งชีวิตของนาง ที่เกลียดที่สุดก็คือคนอื่นบอกว่านางหยาบคายไร้เหตุผล!

“หยุนหว่านหนิง! นี่เจ้าไปได้ยินจากใครมา? !”

“พระชายาหยิงไงล่ะ”

หยุนหว่านหนิงโพล่งออกมาจากปาก “เป็นนางที่กำชับข้า ให้ข้าต้องระวังท่านไว้ บอกว่าท่านเป็นคนหยาบคายไร้เหตุผล บอกให้ข้าหลบไปให้ไกลๆเวลาที่พบท่าน”

นางดึงฉินซื่อเสวียออกมาขวางปืนไว้โดยตรง

อย่างไรซะตอนนี้ฉินซื่อเสวียก็แท้งลูก ยังคงอยู่ในการพักฟื้นอยู่เดือนหลังแท้ง

คนของฮองเฮาจ้าว ล้อมรอบจวนอ๋องหยิงไว้ แม้แต่แมลงวันตัวเดียวก็บินเข้าไปไม่ได้

เป็นไปไม่ได้ที่โจวหยิงหยิงจะบุกเข้าไปสร้างความลำบากให้กับฉินซื่อเสวียที่จวนอ๋องหยิงในเวลานี้

“ข้ารู้อยู่แล้ว จะต้องเป็นฉินซื่อเสวียหญิงชั่วนั่นเป็นแน่!”

โจวหยิงหยิงโกรธจนกระทืบเท้าไม่หยุด “นอกจากนางแล้ว ยังจะมีผู้ใดทำลายชื่อเสียงของข้าได้เพียงนี้อีก! นางบอกอะไรกับเจ้าอีกบ้าง?”

นางเพ่งมองหยุนหว่านหนิง

“นี่........”

หยุนหว่านหนิงสองจิตสองใจเล็กน้อย “คำที่คนอื่นเขาแอบพูดลับหลังกับข้า ข้าบอกท่านไปเช่นนี้คงไม่ดีหรอกมั้งเพคะ?”

แม้ว่านางจะไม่พูดอย่างชัดเจน แต่โจวหยิงหยิงรู้ ฉินซื่อเสวียจะต้องพูดจาให้ร้ายนางอย่างอื่นต่อหน้านางเป็นแน่!”

ดูจากท่าทางที่อยากจะพูดแต่ก็ไม่ได้พูดของหยุนหว่านหนิง นางมองออก!

“นังสารเลวนี่! ข้าจะไปฉีกปากนาง!”

โจวหยิงหยิงทำท่าทำทางต้องการจะไปหาฉินซื่อเสวีย แต่กลับถูกหยุนหว่านหนิงขวางไว้แล้ว “พี่สะใภ้รองไม่จำเป็นต้องรีบร้อน! วันหน้าท่านยังมีเวลาไปคิดบัญชีกับนางอีกมากมาย”

“แต่ตอนนี้นางยังอยู่ในการพักฟื้นหนึ่งเดือนหลังแท้ง ท่านไปหาเช่นนี้ จะไม่ดีรึเปล่าเพคะ?”

นางมองดูนาง “หากว่าเสด็จแม่รู้ จะต้องทำโทษท่านอีกเป็นแน่”

“นี่ก็ถูก”

โจวหยิงหยิงนั่งลงด้วยความโมโห “แต่จิตใจของข้ากล้ำกลืนความโกรธนี้ไม่ลง! นี่เป็นครั้งแรกจริงๆที่ข้าโจวหยิงหยิง ได้พบกับคนสารเลวไร้ยางอายเช่นนี้”

“งั้นท่านก็ทำได้แค่อดทนแล้วล่ะ”

หยุนหว่านหนิงเหลือบมองนางแวบหนึ่ง “ท่านคิดไว้ว่าจะทำอย่างไรกับอ๋องฮั่น?”

“จะให้ค้างคืนที่จวนอ๋องหมิงของพวกเราในคืนนี้ หรือว่าจะพาไป?”

“ต้องพาไปแน่นอนอยู่แล้วสิ”

โจวหยิงหยิงขมวดคิ้ว “ตาขี้เมานี่! รอให้เขาตื่นแล้วข้าค่อยคิดบัญชีกับเขาให้ดีๆ!”

ไฟโทสะเคลื่อนไปอยู่บนตัวของโม่ฮั่นอี่ว์ได้สำเร็จ

“เช่นนั้นก็เดินดีๆไม่ไปส่งแล้วเพคะ?”

หยุนหว่านหนิงหยิบเอ้อร์โกโถวบนโต๊ะขึ้นมา ยัดเข้าไปตรงหน้าอกของโจวหยิงหยิง “เอาเหล้านี่ไปด้วยจะดีกว่าเพคะ! เผื่ออ๋องฮั่นอยากจะดื่มอีกในวันข้างหน้า ถ้าไปดื่มเหล้าเมามายอยู่ด้านนอกแล้วจะทำอย่างไรเพคะ?”

“เช่นนั้นก็ได้”

โจวหยิงหยิงจึงหยิบเอ้อร์โกโถวขึ้นมา สั่งให้คนรับใช้ที่อยู่ด้านนอกเข้ามา นำตัวโม่ฮั่นอี่ว์ออกไป

เดินได้ไม่กี่ก้าว นางก็หันกลับมามองหยุนหว่านหนิง “พรุ่งนี้ข้าจะมาอีก!”

“ยังจะมาทำอะไรอีก? มาทะเลาะกับข้าหรือเพคะ?”

หยุนหว่านหนิงยืนพิงขอบประตู จ้องมองนางเหมือนกึ่งจะยิ้ม

โจวหยิงหยิง “......ไม่”

นางพูดอย่างดุดันว่า “ข้าอยากฟัง ฉินซื่อเสวียผู้หญิงเลวนั่น ยังพูดว่าร้ายอะไรข้าต่อหน้าเจ้าอีก!”

“ได้”

หยุนหว่านหนิงตอบรับด้วยรอยยิ้ม “พรุ่งนี้ข้าจะเตรียมอาหารไว้อย่างดี แค่ท่านมาก็พอแล้ว”

โจวหยิงหยิงเปล่งเสียงไม่พอใจอย่างเย็นชาหนึ่งที หมุนตัวแล้วจมเข้าไปในแสงยามราตรี

ทันทีที่นางจากไป หรูอวี้ก็เดินเข้ามาใกล้ด้วยความตะลึง กล่าวต่อโม่เยว่ว่า “นายท่าน คิดไม่ถึงว่าพลังการต่อสู้ของพระชายาเราจะยอดเยี่ยมยิ่งกว่าพระชายาฮั่นซะอีกพ่ะย่ะค่ะ?”

ในเมืองหลวงนี้ มีใครไม่รู้บ้างว่าพระชายาฮั่นโจวหยิงหยิงเป็นบุคคลที่เก่งกาจ?

แต่เมื่อครู่เขากลับเห็นว่า พระชายาฮั่นยอมจำนนภายใต้เงื้อมมือพระชายาของตัวเอง? !

“ดูแล้วในจวนแห่งนี้ จำเป็นจะต้องมีนายหญิงจึงจะได้จริงๆ”