อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 158

คือเสียงบุรุษสายหนึ่ง

น้ำเสียงนุ่มนวลดุจหยก

ที่ว่าฟังเสียงแยกแยะคน...เมื่อได้ยินเสียงนี้แล้ว หยุนหว่านหนิงก็จินตนาการเจ้าของเสียงในสมอง ต้องนุ่มนวลดั่งหยก สุภาพมีมารยาทแน่นอน

ท่านอาจารย์?

ข่าวลือบอกว่าเสวียนซันเซียนเซิงไม่มีลูกศิษย์ไม่ใช่หรือ!

หลิวต้าเหวินผู้นั้นก็แอบอ้างว่าเป็นลูกศิษย์ของเสวียนซันเซียนเซิงอวดอ้างหลอกลวง แล้วยังเป็นชินเทียนเจี้ยนอีก

บัดนี้ถูกเปิดโปง แล้วยังถูกกุมขังอยู่ที่คุกหลวง รอการตัดสินจากโม่จงหรานอยู่เลย!

ตอนนี้ไม่น่าจะมีคนกล้าแอบอ้างเป็นลูกศิษย์ของเขาต่อหน้าเสวียนซันเซียนเซิงกระมัง

“เอ๋! ศิษย์คนดีเจ้ากลับมาแล้ว!”

พอเสวียนซันเซียนเซิงเห็นคนมา ก็รีบปล่อยหยุนหว่านหนิง แล้ววิ่งไปแบบลิงโลด ความเร็วนั้น เร็วยิ่งว่าการวิ่งร้อยเมตรอีก หยุนหว่านหนิงรู้สึกเหมือนอย่างกับแค่มีลมพัดผ่านข้างใบหู

เส้นผมของนางถูกม้วนขึ้นสูง เสวียนซันเซียนเซิงกลายเป็นเงาสายหนึ่ง หายไปจากตรงหน้านางแล้ว

นางหันตัวขวับ

เห็นเสวียนซันเซียนเซิงโอบคนเข้าในอก “ศิษย์คนดี! หนนี้เอาอะไรกลับมาให้อาจารย์”

เป็นลูกศิษย์ของเขาจริงๆ ด้วย?!

ผู้ที่มาแบกตะกร้า ถูกเสวียนซันเซียนเซิงกอดจนหายใจไม่ออก

เมื่อนั้นจึงผลักเขาออก วางตะกร้าที่ลง “ท่านอาจารย์ ข้าเอาเหล้าชิวเซียงที่ขึ้นชื่อที่สุดของเป่ยจวิ้นมาให้ท่านขอรับ”

“เหล้าชิวเซียง?!”

ดวงตาทั้งคู่ของเสวียนซันเซียนเซิงเป็นประกาย “นี่คือสุราเลิศรสที่ขึ้นชื่อที่สุดของเป่ยจวิ้นเลยนะ!”

เมื่อได้สุรา ศิษย์คนดีก็ไม่เป็นที่ต้องการแล้ว เสวียนซันเซียนเซิงกอดไหสุราเดินกลับไปอย่างปลื้มปริ่ม

หยุนหว่านหนิงเพ่งพิศมองศิษย์คนดีของเขา

เห็นรูปร่างเขาดั่งหยก หน้าตาเกลี้ยงเกลา อยู่ในชุดยาวสีพื้น หน้าตาเผยกลิ่นอายแห่งความอบอุ่น ราวกับเป็นหยกล้ำค่าที่อ่อนโยนชิ้นหนึ่งโดยแท้

ครั้นเขาจัดเก็บตะกร้าเสร็จ ก็สังเกตเห็นสายตาของหยุนหว่านหนิง เขาเงยหน้าขึ้น...

กลับเห็นแม่นางที่ไม่เคยพบหน้าท่านหนึ่ง เขาตะลึงงัน

จากนั้นก็พยักหน้าอย่างสุภาพ

มารดา!

บุคลิกนี้ แทบจะเป็นอย่างที่หยุนหว่านหนิงรักที่สุด!

นางหลงแล้ว!

เพียงแค่ถูกเขามองมาหนเดียว หยุนหว่านหนิงก็ตะโกนอย่างบ้าคลั่งในใจว่า บุรุษงาม! นี่สิถึงเรียกว่าบุรุษงาม! เจ้าสุนัขโม่เยว่นั่นนับเป็นอะไร!

นางไม่สนว่าเมื่อครู่กำลังโกรธเสวียนซันเซียนเซิงอยู่ รีบคว้ามือเขาหมับ นี่“ใครน่ะ!”

“ศิษย์ของข้า”

“ท่านไม่แนะนำให้ข้าหน่อยหรือ”

นิ้วของหยุนหว่านหนิงจับแขนในแขนเสื้อเขาอย่างไม่สุ้มเสียง

เสวียนซันเซียนเซิงเจ็บ ใบหน้าชราย่นยู่ “มา ข้าจะแนะนำให้พวกเจ้ารู้จักกัน!”

“จื่ออวี๋มานี่”

จื่ออวี๋?!

มารดา ไม่ไหวแล้ว!

ชื่อนี้ถูกใจนางมาก!

“จื่ออวี๋เอ๋ย” ท่านนี้คือหยุนหว่านหนิง พระชายาหมิงแห่งเมืองหลวง

เสวียนซันเซียนเซิงอดทนต่อการหยิกของหยุนหว่านหนิงเต็มเหนี่ยว พูดแนะนำแบบแยกเขี้ยวยิงฟัน “นังหนูหนิง คนนี้คือซ่งจื่ออวี๋ ศิษย์คนเดียวของข้า”

แซ่ซ่ง?

ขนาดแซ่ก็ยังไพเราะเพราะพริ้งยิ่ง!

แต่ เมื่อกี้เสวียนซันเซียนเซิงแนะนำนางว่าอะไรนะ

นางคือพระชายาหมิงแห่งเมืองหลวง?!

นี่มิใช่เป็นการบอกซ่งจื่ออวี๋ว่านางมีสามีแล้วหรือ!

ไม่ได้เด็ดขาด!

ขณะที่หยุนหว่านหนิงกำลังจะอ้าปาก เห็นเพียงซ่งจื่ออวี๋ประสานมือคารวะนางอย่างสุภาพ “จื่ออวี๋คารวะพระชายาหมิง”

“...”

หยุนหว่านหนิงห่อเหี่ยวเหลือเกินแล้ว อดหยิกเสวียนซันเซียนเซิงอีกทีหนึ่งไม่ได้ “เหอะๆๆ คุณชายซ่ง ทำไมข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน ว่าเสวียนซันเซียนเซิงยังมีศิษย์ด้วย”

“จื่ออวี๋ท่องพเนจรอยู่ข้างนอกเวลานาน กลับมาอยู่เป็นเพื่อนท่านอาจารย์น้อยนักขอรับ”

ซ่งจื่ออวี๋อธิบาย

น้ำเสียงนี้ ทำหยุนหว่านหนิงลุ่มหลงเหลือเกินแล้ว

เสวียนซันเซียนเซิงแกะมือของหยุนหว่านหนิงออกด้วยความยากลำบาก นวดแขนที่ถูกนางหยิกเจ็บ “จื่ออวี๋เอ๋ย เจ้าเข้าไปเก็บของก่อนเถอะ”

“ขอรับ ท่านอาจารย์”

ซ่งจื่ออวี๋รู้ว่าเสวียนซันเซียนเซิงต้องมีคำพูดกล่าวกับหยุนหว่านหนิงแน่ จึงเดินจากไปอย่างเชื่อฟัง