อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 192

ขณะกำลังพูด ข้างหูมีเสียงหัวเราะของโม่เยว่ดังมา “ล้วนกล่าวว่า ขุนนางใหม่ดำรงตำแหน่ง ต้องทำเรื่องใหญ่สามเรื่อง”

“เรื่องนี้ของซ่งจื่ออวี๋ ทำจนเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ”

“เจ้าติดค้างน้ำใจข้า”

หยุนหว่านหนิงกวาดมองเขาแวบหนึ่ง

“เรื่องนี้ไม่เพียงแต่ถึงตัวพี่สาม แม้แต่ตำหนักคุนหนิงกับจวนเฉิงเซี่ยงก็พลอยเต้นผางไปด้วย เสด็จพ่อเชื่อถือและให้ความสำคัญกับซ่งจื่ออวี๋มาก”

โม่เยว่เดินเข้ามาใกล้

“เจ้าติดค้างน้ำใจข้า”

หยุนหว่านหนิงเตือนเขาต่อประหนึ่งเครื่องอ่านทวน

หนนี้ ต่อให้โม่เยว่อยากกลบเกลื่อนให้ผ่านไปอย่างไร ก็ไม่สามารถทำเป็นไม่ได้ยินได้ ดังนั้นจึงพยักหน้าด้วยความจนใจ “หนิงเอ๋อร์ ข้าไม่ได้หูหนวก”

“ในเมื่อเจ้าไม่ได้หูหนวก และไม่ได้เป็นใบ้ แล้วทำไมถึงไม่ตอบข้า”

หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้วมองเขา

หรูอวี้กลั้นหัวเราะอยู่ด้านข้าง เดี๋ยวนี้เขาชอบดูท่าทางจ๋อยของนายตัวเองมาก

คนที่เอานายของเขาอยู่หมัดได้ ก็คงมีแต่พระชายาแล้วกระมัง

“หัวเราะอะไร”

สายตาเย็นเยียบของโม่เยว่แทงเข้ามา “ชอบหัวเราะขนาดนี้ ก็หัวเราะทั้งคืนเลยแล้วกัน! ถ้าหัวเราะจนปากไม่ฉีก ก็ห้ามหยุด!”

หรูอวี้แสดงออกว่าไร้ความผิด

“นายท่าน ถ้าหัวเราะจนปากฉีก น่ากลัวว่าจะลำบากหน่อยนะขอรับ”

ทำไมเวลานายท่านทะเลาะกับพระชายา เขาต้องเป็นคนรับเคราะห์ทุกทีสิน่า!

เขามองหยุนหว่านหนิงตาละห้อย สายตาวิงวอน

“ไสหัวไปเถอะ”

หยุนหว่านหนิงเอ่ยปาก หรูอวี้ราวกับได้รับการนิรโทษกรรม รีบจากไปด้วยความสบายใจทันที

โม่เยว่นั่งตรงข้ามนาง “หนิงเอ๋อร์ ครั้งนี้เป็นผงงานของเจ้าจริงๆ! เจ้าเป็นคนหาเสวียนซันเซียนเซิงกับซ่งจื่ออวี๋พบ เป็นเจ้าที่เกลี้ยกล่อมลงจากเขา

“และเป็นเจ้าอีก ที่เกลี้ยกล่อมพวกเขาให้อยู่ฝ่ายเดียวกับข้า”

“แล้วอย่างไร”

หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้วมองเขา “เจ้าวางแผนจะตอบแทนข้าอย่างไร”

โม่เยว่กำลังจะเอ่ยปาก เสียงอ่อนเปียกก็เข้าโสตหู “ท่านแม่”

หยุนหว่านหนิงที่เมื่อครู่ยังเชิดหน้าเอาจมูกให้โม่เยว่ เปลี่ยนเป็นยิ้มหน้าบาน ‘จ๋า! เจ้าลูกชาย รีบมาหาข้าทางนี้เร็ว!’ ทันที

เจ้าก้อนแป้งอ้วนตุ๊ต๊ะ วิ่งมาเข้าอ้อมอกหยุนหว่านหนิงด้วยความรวดเร็วราวกับหัวกระสุนดีดตัว

เห็นท่าทางสนิทสนมอย่างที่สุดของสองแม่ลูกแล้ว โม่เยว่ก็รู้สึกตาร้อน

เขามองพวกเขาด้วยความอิจฉาทีหนึ่ง “หยวนเป่า เจ้าลืมอะไรไปหรือไม่”

“อะไรหรือ”

หยวนเป่ามุดหัวออกมาจากอกของหยุนหว่านหนิง

โม่เยว่อดกลั้นความอิจฉาอย่างหนัก “เจ้าลืมไปแล้วหรือ ว่าตรงนี้ยังมีอีกคนหนึ่ง”

“ยังมีอีกคน? ใครหรือ”

ดวงตาโตดำมิดของหยวนเป่ากำลังมองเขาอยู่ ลูกตากลิ้งไม่หยุด “หรือว่ายังมีผีอีกหรือ ข้าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!”

โม่เยว่ “...”

เจ้าเด็กหน้าเหม็น จงใจกระมัง!

เขาเอามือชี้ตัวเอง “เจ้าลืมไปแล้วหรือ ยังมีใครที่เจ้ายังไม่ได้ทักทาย”

“ใคร?”

หยวนเป่ากะพริบตาต่อ น่ารักบริสุทธิ์

โม่เยว่ “...”

“ยังมีข้าอีกคน!”

“อ้อ พ่อเก๊ดี”

เมื่อนั้นหยวนเป่าจึงเผยรอยยิ้มจอมปลอมตามแบบมาตรฐานออกมา

โม่เยว่ “...”

ตอนนี้เขาถูกสองแม่ลูกเอาอยู่หมัดแล้ว!

“พ่อเก๊ ตอนนี้ท่านไม่ควรยุ่งอยู่ที่ค่ายเสินจีหรือ ทำไมถึงอยู่ที่นี่ ท่านแม่เคยบอกว่าผู้ชายสมควรเห็นการงานเป็นสำคัญ จะเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ไม่ได้!”

หยวนเป่าทำหน้าขึงขัง ท่าทางอย่างกับผู้ใหญ่ “ถ้าท่านไม่ตั้งใจทำงาน”

“ก็จะไม่มีเงินเลี้ยงข้ากับท่านแม่! ทำให้ข้ากับท่านแม่มีชีวิตที่ดีไม่ได้ พวกเราก็จะไม่เอาท่านแล้ว!”

โม่เยว่ “...”

มีใครรับรู้ ความรู้สึกที่มีทุกข์แต่ยากจะเอื้อนเอ่ยของเขาในตอนนี้บ้าง?

ถ้าคนอื่นกล้าพูดอย่างนี้ เขาคงสั่งให้คนลากไปตัดหัวนานแล้ว

แต่นี่คือบุตรชายของเขา...