อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 193

ม่านราตรีมาถึง เวลาล่วงเลยไปอีกหนึ่งวัน

สำหรับซุนตายิ่ง เมื่อครู่คือการประสบกับความอัปยศอีกครั้ง

เนื่องจากตำหนักซีเยว่ถูกรื้อ ดังนั้นตอนนี้นางจึงไม่มีที่อยู่ ส่วนฮองเฮาจ้าวเพื่อแสดงความเมตตาใจกว้างในฐานะฮองเฮาของตน และเพื่อดับเพลิงพิโรธของโม่จงหรานในเรื่อง ‘โม่หุยเฟิงถูกกักบริเวณ’ ลงบ้าง

ดังนั้นจึงสั่งให้ซุนตายิ่งเข้ามาอยู่ในตำหนักปีกของตำหนักคุนหนิง

นี่คือครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่นางสนมได้รับเกียรติเช่นนี้ ถึงกับสามารถอยู่ตำหนักร่วมกับฮองเฮา!

หลังจากเกาะฮองเฮาที่เป็นไม้ใหญ่ผู้นี้แล้ว ซุนตายิ่งย่อมต้องแบ่งเบาคลายความกังวลของฮองเฮาอย่างสุดความสามารถ

ยั่วยวนโม่จงหรานทุกวัน

แต่น่าเศร้า นางล้มเหลวทุกวัน

วันแรกที่เข้าอยู่ในตำหนักคุนหนิง ด้วยความเห็นชอบจากฮองเฮาจ้าว นางจึงไปพบโม่จงหรานอย่างแทบอดรนทนไม่ไหว ทั้งแสดงออกอย่างเขินอาย ให้ฝ่าบาทพำนักอยู่ที่ตำหนักคุนหนิงตอนกลางคืน

โม่จงหรานปฏิเสธอย่างไร้ไมตรี

วันถัดมา นางแต่งเนื้อแต่งตัวดั่งบุปผาแย้มบานไปห้องทรงพระอักษรอีกอย่างไม่ตายใจ

โม่จงหรานปิดประตูไม่พบ

วันที่สาม นางทำเป็นกำลังชมดอกไม้อยู่ในอุทยานหลวง และพบเขากับโม่จงหรานที่เดินผ่านมาพอดีโดย ‘บังเอิญ’ ทั้งยังเล่นลูกไม้แกล้งเท้าแพลง อยากให้ฮ่องเต้ส่งกลับไป

โม่จงหรานสั่งให้ซูปิ่งซ่านส่งนางกลับไป ด้วยใบหน้ารังเกียจเต็มประดา

วันที่สี่...

จำไม่ได้แล้ว นี่มันวันที่เท่าไรแล้ว

สรุปแล้ว ทุกวันยามโพล้เพล้ นางก็เตรียมตัวเสร็จแล้ว หลังจากแช่ตัวอยู่ในน้ำผสมกลีบดอกไม้ครึ่งชั่วยามเต็มๆ แช่จนผิวหนังทั้งตัวเหี่ยว ถึงจะลุกขึ้นอย่างพอใจ

เข้าห้องทรงพระอักษรด้วยเรือนร่างหอมกรุ่นและความคาดหวังเต็มเปี่ยม

แต่น่าเศร้า นางถูกโม่จงหรานโยนออกมาอย่างไม่ไว้ไมตรีแม้แต่น้อย

เหตุผลคือ กลิ่นบนตัวเจ้าฉุนจนคลื่นเหียน ข้าแพ้กลีบดอกไม้ รีบหายตัวไปจากตรงหน้าข้าเร็ว!

โม่จงหรานจามไม่หยุด ซุนตายิ่งจากไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

ไหนเลยจะรู้ พอออกจากห้องทรงพระอักษรก็พบกับหยุนหว่านหนิง

ถูกนางเย้ยหยันอีกยกใหญ่!

ซุนตายิ่งปิดหน้าวิ่งหนี...

“เหนียงเหนียง เรื่องนี้พระชายาหมิงจะกำเริบเสิบสานเกินไปแล้วนะเพคะ! หรือว่าเหนียงเหนียงจะปล่อยให้นางทำเช่นนี้ต่อ เห็นวังหลังเป็นถิ่นของตัวเอง!”

นางกำลังร้องไห้ฟ้องอยู่ตรงหน้าฮองเฮาจ้าว

สีหน้าฮองเฮาจ้าวย่ำแย่อย่างหนัก

หลายวันมานี้โม่หุยเฟิงเกิดเรื่อง ชื่อเสียงหยุนธิงหลานเหม็นโฉ่ ทำให้โม่หุยเฟิงพลอยลำบากอีกครั้ง...

จวนเฉิงเซี่ยงยากจะรักษาเอาตัวรอด โม่หุยเหยียนก็ช่วยอะไรไม่ได้

นางไม่เจอตัวโม่จงหราน ขอร้องแทนโม่หุยเฟิงไม่ได้ ได้แต่ดูโม่เยว่ได้รับความสำคัญจากฮ่องเต้มากขึ้นเรื่อยๆ

ฮองเฮาจ้าวร้อนใจดั่งไฟ!

แต่นางกลับไร้หนทาง!

ด้วยความจำเป็น นางจึงได้แต่วางแผนกับซุนตายิ่ง

นังแพศยาน้อยนี่ แม้จะโง่งมไปหน่อย แต่ก็มีจิตใจมุมานะในการ ‘ขึ้นสูง’

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่านางต้องการผู้หญิงที่โง่งมสักหน่อย

หนึ่ง นางจะได้ควบคุมง่าย

สอง เต๋อเฟยก็มิใช่คนโง่หรือ

ฝ่าบาทโปรดปรานแต่เต๋อเฟยหลายปีปานนั้น ตอนนี้ก็ถือว่าแหนงหน่ายแล้ว นางจึง ‘คัดลอก’ ‘เต๋อเฟย’ ที่สาวกว่าและโง่งมกว่าออกมาอีกคนอย่างสมบูรณ์แบบ!

และซุนตายิ่ง ก็คือตัวเลือกที่ดีที่สุดพอดี

ครั้นเห็นนางร้องไห้รื้นน้ำตา ฮองเฮาจ้าวรู้สึกเพียงปวดหัว

แต่ก็ยังฝืนตั้งสติ กดความหงุดหงิดในดวงตา “ซุนตายิ่ง เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เจ้าเล่าความกับข้ามาดีๆ”

“เหนียงเหนียง วันนี้ฝ่าบาทก็ยังไม่ยอมเสด็จมาตำหนักคุนหนิงเพคะ”

ซุนตายิ่งสะอึกสะอื้น ดวงตาทั้งแดงทั้งบวม “หม่อมฉันไม่ยอมแพ้ ก็เลยรออยู่ข้างนอกห้องทรงพระอักษร”

“ไหนเลยจะรู้ พระชายาหมิงมาพอดี เย้ยหยันหม่อมฉันยกใหญ่เพคะ!”

ครั้นนึกถึงเรื่องที่หยุนหว่านหนิงทำกับนางและพี่ชายในระยะนี้ ซุนตายิ่งก็แทบอยากจะฆ่านาง “เหนียงเหนียง! พระชายาหมิงจะบังอาจไปแล้วเพคะ!”

“ก็ไม่รู้ว่าทำไม ฝ่าบาทถึงทรงอนุญาตให้นางเข้าออกห้องทรงพระอักษรได้อิสระ”