อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 194
“ฝ่าบาท ฝ่าบาท...”
ซุนตายิ่งกัดริมฝีปากล่างแน่น คำพูดต่อจากนั้นคล้ายยากจะเอ่ย
ภายใต้สายตาหงุดหงิดมากขึ้นของฮองเฮาจ้าว นางจึงสะอื้นเอ่ยเสียงเบา “เหนียงเหนียง หม่อมฉันยังไม่เคยได้ถวายตัวเพคะ!”
“อะไรนะ!”
ฮองเฮาจ้าวตกตะลึง!
เนื่องจากตกตะลึงเกินไป ถ้วยน้ำชาในมือนางจึงตก...ตกบนศีรษะของซุนตายิ่งพอดี
นางร้องเจ็บเสียงหนึ่ง ถ้วยชาตกแตกละเอียดอยู่บนพื้น
น้ำชากระเซ็นทั่ว ชุ่มกระโปรงของซุนตายิ่ง
ดีที่น้ำชาอุ่น มิเช่นนั้นน่ากลัวว่าจะลวกใบหน้านาง!
แม้จะเป็นเช่นนั้น ซุนตายิ่งก็ยังร้องตกอกตกใจ กุมศีรษะเปียกลุกขึ้นยืน “เหนียงเหนียง...”
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ”
ฮองเฮาจ้าวจ้องนางด้วยสายตาอึมครึม
สมกับที่เป็นฮองเฮา ไม่นานก็ตั้งสติได้
“หม่อมฉันบอกว่า ว่า...”
เมื่อเห็นสีหน้าฮองเฮาจ้าวมืดมน ซุนตายิ่งก็กลัวจนสั่นเทา เอ่ยเสียงสั่นเครือ “หม่อมฉันเข้าวังนานเพียงนี้แล้ว หม่อมฉันยังไม่เคยได้ถวายตัวต่อฝ่าบาทเลยเพคะ!”
“เป็นไปได้อย่างไร!”
ฮองเฮาจ้าวกัดฟัน “ช่วงก่อน เจ้ามิใช่อยู่ที่ตำหนักฉินเจิ้งทุกวันหรือ!”
“แล้วฝ่าบาทก็บรรทมที่ตำหนักซีเยว่หลายต่อหลายครั้งนี่!”
เพราะเช่นนี้ ในวังจึงเล่าลือว่าซุนตายิ่งแทนที่เต๋อเฟยเหนียงเหนียงแล้ว กลายเป็นสนมที่ฮ่องเต้โปรดปรานที่สุด
แม้แต่ฮองเฮาจ้าวก็คิดเช่นนี้
แต่ตอนนี้ซุนตายิ่งกลับบอกนางว่ายังไม่เคยได้ถวายตัวให้ฮ่องเต้!
มิน่าล่ะ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ท้อง!
“ถ้าเจ้ายังไม่เคยถวายตัวให้ฝ่าบาท แล้วเจ้าเอาอะไรมาเบ่งบารมีอยู่ในวังหลัง! เวลาที่ฝ่าบาททรงประทับอยู่กับเจ้า ทรงทำอะไรเล่า!”
ถ้อยคำนี้ ฮองเฮาจ้าวยังคล้ายกับเค้นออกมาจากร่องฟัน
“ฝ่าบาท ทรง...”
ซุนตายิ่งหักใจ หลับตาร้องไห้ “ฝ่าบาททรงให้หม่อมฉันนอนพื้นเพคะ!”
ฮองเฮาจ้าว “...!!!”
จางหมัวมัวก็ทึ่งเหมือนกัน มองฮองเฮาจ้าวอย่างระมัดระวัง “เหนียงเหนียง นี่ฝ่าบาททรงหมายความว่าอะไรเพคะ”
“หรือว่า ยังคงมีพระทัยรักมั่นกับเต๋อเฟยเหนียงเหนียง”
ฮองเฮาจ้าวได้สติหลังจากตะลึง “ข้าจะรู้ได้อย่างไร”
“ข้าประมาทนังแพศยาเต๋อเฟยนั่นแล้ว! ต่อให้มีปากเสียงกับฝ่าบาท ทำสงครามเย็นขนาดนี้ แต่ฝ่าบาทกลับไม่ทรงยอมแตะต้องหญิงอื่น?!”
นางหัวเราะเย็น “เมื่อก่อนฝ่าบาททรงมีน้ำพระทัยเหลือหลาย สนมวังหลังต่างได้รับความโปรดปราน”
“ข้ากลับคิดไม่ถึงเลย ฝ่าบาททรงมีพระชนมายุแล้ว แต่กลับยังมีพระทัยมั่น”
เพื่อเต๋อเฟย ถึงกับไม่แตะผู้หญิงคนอื่นของเขา?!
หากไม่ใช่เพราะนางอายุมากรูปโฉมถดถอย ถูกโม่จงหรานแหนงหน่าย ทั้งยังเป็นประมุขหกตำหนัก...
นางก็อยากลองดูสิว่า โม่จงหรานจะไม่ยอมแตะผู้หญิงอื่นจริงหรือไม่!
แต่นางเป็นฮองเฮา นางจะทำเรื่องเสื่อมเสียเช่นนี้ไม่ได้
ซุนตายิ่งกลับเอาแต่ร้องไห้
“ร้องไห้มีประโยชน์อะไร”
ฮองเฮาจ้าวมองนางแบบแค้นที่ไม่เป็นดั่งหวัง “เทียบกับเอาแต่ร้องไห้ ไม่สู้คิดหาวิธี จะทำอย่างไรถึงจะถวายตัวกับฝ่าบาทได้ดีกว่า!”
“เจ้ายังสาว การรีบตั้งครรภ์สักคนต่างหากถึงจะเป็นเรื่องสำคัญ”
“ฝ่าบาททรงเลยวัยกลางคนไปแล้ว ถ้าเจ้าตั้งครรภ์ ก็ถือว่ามีบุตรยามแก่! ฝ่าบาทต้องโปรดปรานมากขึ้นแน่”
นางออกความคิดให้ซุนตายิ่ง
ทีแรกยังคิดว่า ซุนตายิ่งดีชั่วนับว่าเป็นไพ่เหนือชั้น
เพราะพอเข้าวังมาก็ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท เข้าแทนที่เต๋อเฟยในพระทัยฝ่าบาท...
ไหนเลยจะรู้ กลับเป็นขยะชั้นต่ำเสียได้!
จนถึงตอนนี้ ยังต้องนอนพื้น?!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์