อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 277

เสียงนี้น่าแปลกใจอยู่บ้าง

หยุนหว่านหนิงหันไปมอง เห็นโม่ฮั่นอี่ว์อ้าปากตาค้างยืนอยู่ที่ปากซอย ยืดคอมองมา “เจ้าทำอะไรอยู่ที่นี่”

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

เห็น‘ผีเสื้อหลากสี’ ที่ถูกซ้อมจนจมูกช้ำหน้าบวมอยู่แทบเท้าหยุนหว่านหนิง…

โม่ฮั่นอี่ว์เลิกคิ้ว “นี่เจ้ากำลังซ้อมคนหรือ”

“ในตาท่านมีถั่วหรืออย่างไร”

หยุนหว่านหนิงกลอกตาอย่างไม่สบอารมณ์

เห็นได้ชัดว่าโม่ฮั่นอี่ว์ออกมา ‘หากิน’

ตอนนี้ เขายังกอดกล่องขนม ผลไม้เคลือบน้ำตาล ไก่ย่างหนึ่งตัวและกล่องอาหารที่ห่อแน่นหนาดูไม่ออกว่าคืออะไรอยู่ในอก

แต่แค่อยู่ไกลๆ ก็ได้กลิ่นหอมชวนให้น้ำลายสอแล้ว

สมกับที่เป็นราชากระเพาะเหล็ก!

“ท่านเป็นถึงท่านอ๋อง ทำไมออกข้างนอกไม่พาบ่าวรับใช้มาด้วยล่ะ”

ถึงกับหอบของกินมากมายด้วยตนเอง

นี่จะติดดินไปแล้วกระมัง

หยุนหว่านหนิงเดาะลิ้น “รู้ว่าท่านกินเก่ง แต่ไม่คิดว่าจะกินเก่งขนาดนี้! สมควรลดความอ้วนได้แล้ว! ท่านดูท้องของท่านสิ ใหญ่กว่าคนท้องห้าเดือนตั้งเยอะ!”

แม้จะเผชิญกับความปากร้ายของนาง แต่โม่ฮั่นอี่ว์ก็ไม่ได้โกรธ

เขารู้ว่านิสัยของหยุนหว่านหนิงเป็นคนอย่างไร

โมโหกับนาง เอาชนะนางได้หรือ

นั่นมิต้องทำจนตัวเองโมโหตาย?

โม่ฮั่นอี่ว์ถือผลไม้เคลือบน้ำตาลไม้หนึ่ง กินอย่างออกรสออกชาติ พวงแก้มทั้งสองเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาล “ข้าไม่ให้พวกเขาตามมา!”

“หยิงหยิงก็ให้ข้าลดความอ้วนเหมือนกัน! แต่จะไม่ให้ข้ากินมันเป็นไปไม่ได้! ให้ข้าตายเสียดีกว่า!”

“ดังนั้นวันนี้ ท่านแอบออกมาจวนอ๋องมาหากินลับหลังพี่สะใภ้รอง?”

หยุนหว่านหนิงมองเขาอย่างขำขัน

วิธีนี้สมกับที่เป็น...โม่ฮั่นอี่ว์มาก

ในบรรดาอ๋อง น่ากลัวว่าจะมีแต่เขาที่ทำเรื่องอย่างนี้ออกมาได้

“ใช่!”

โม่ฮั่นอี่ว์ตอบแบบก็ต้องเป็นอย่างนั้นสิ ยื่นไก่ย่างที่ถืออยู่ในมือออกไป “เจ้าจะชิมไหม”

“ไก่ย่างของภัตตาคารที่เปิดใหม่ฝั่งตรงข้ามสุดยอดไปเลย! เมื่อวานข้าทำเสด็จพ่อกริ้ว กะจะเอาไก่ย่างไปขอรับพระอาญากับเสด็จพ่อ”

เขาเช็ดมือที่เปื้อนคราบน้ำตาลกับตัว...‘ผีเสื้อหลากสี’ ที่นอนอยู่กับพื้นอย่างไม่สนใจไยดี

“ไก่ย่างนี่อร่อยสุดยอดไปเลย! ไม่แน่ว่าเสด็จพ่อทรงเสวยคำหนึ่งแล้ว พระทัยมังกรจะเบิกบานยกโทษให้ข้า!”

หยุนหว่านหนิง “...ความคิดของท่านช่างล้ำจริงๆ!”

“ข้าแปลกใจนัก ท่านคิดออกมาได้อย่างไร”

ดังคาด รูปแบบการขอโทษของราชากระเพาะเหล็กต่างจากคนอื่นจริงๆ

นอกจากเรื่องกิน โม่ฮั่นอี่ว์ยังจะรู้อะไรอีก!

“แต่ท่านไม่กลัวว่าเสด็จพ่อเห็นท่านกินไก่ย่างแล้ว จะกริ้วจัดทำท่านให้เป็นไก่ย่างหรือ”

เมื่อได้ยินดังนั้น โม่ฮั่นอี่ว์ก็ชะงัก ผลไม้เคลือบน้ำตาลที่อยู่ในมือคล้ายจะไร้รสชาติในทันที “มะ ไม่กระมัง เสด็จพ่อมิทรงโหดเหี้ยมเช่นนั้นกระมัง”

เขามองหยุนหว่านหนิงด้วยความหวาดหวั่น

“ท่านก็ลองดูสิ”

หยุนหว่านหนิงยักไหล่ “ก็ท่านเป็นคนคิดเรื่องนี้ขึ้นมา อย่างไรก็ต้องลงมือทดสอบ”

“ต่อให้ถูกซ้อมยกหนึ่ง ก็คุ้มค่ามากนี่?”

“คุ้มค่าผายลม”

โม่ฮั่นอี่ว์ยัดของอร่อยในอกให้หยุนหว่านหนิงพลัน “มา ช่วยข้าถือ”

หยุนหว่านหนิงถูกบังคับให้ถือ

ขณะกำลังจะถามว่าเขาจะทำอะไร ก็เห็นเขาสวกหมัดอ้วนๆ ออกไปแล้ว ชกใบหน้า ‘ผีเสื้อหลากสี’ เต็มๆ “ข้าเห็นมันไม่ถูกชะตา ก็เลยชกก่อนหนึ่ง”

“ผู้ชายทั้งแท่ง แต่กลับใส่ชุดลายๆ ดอกๆ อะไรนี่ จะทำข้าตาบอดอยู่แล้ว!”

‘ผีเสื้อหลากสี’ ผู้น่าสงสาร ถูกเจ้าอ้วนชกอีกครั้ง

อย่าเห็นว่าโม่ฮั่นอี่ว์รู้แต่กินนะ หมัดนั้นลงไป ชกจน ‘ผีเสื้อหลากสี’ ร้องโอยๆ ไม่หยุด

หยุนหว่านหนิงเพิ่งซ้อมเขาระบายอารมณ์ ไม่ได้ดั่งใจ