อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 278

“ข้าได้ยินมาว่าสุดถนนเจิ้งหยางมีร้านขาหมูย่างเปิดใหม่ กลิ่นหอมเป็นพิเศษ...หอมชนิดว่าไกลสิบลี้เลยล่ะ”

หยุนหว่านหนิงสูดลมหายใจเข้าลึก ทำอย่างกับได้กลิ่นขาหมูย่าง

นางมองโม่ฮั่นอี่ว์ด้วยหางตา เห็นดวงตาทั้งสองของเขาเปล่งประกาย...

“จริงหรือ!”

น้ำลายเขาแทบหก “เจ้าไม่ได้หลอกข้านะ”

“ข้าจะหลอกท่านทำไม”

หยุนหว่านหนิงทำหน้าบริสุทธิ์ “เห็นว่าขาหมูย่างร้านนั้นอร่อยเหาะไปเลย! มีคนต่อแถวยาวเหยียดทุกวัน ถ้าไปช้า คงไม่ได้กินแล้วล่ะ!”

“ขอบใจที่บอก! ข้าไปก่อนล่ะ!”

ยามนี้เงาร่างอ้วนตุ๊ต๊ะของโม่ฮั่นอี่ว์ดูคล่องแคล่วเป็นพิเศษ

หายไปจากปากซอยราวกับสายลมวูบ

ได้ยินเสียงของเขาดังมาจากที่ไกลๆ “อย่าลืมเชิญข้ากินข้าววันพรุ่งนี้นะ!”

“กินๆๆ รู้จักแต่กิน!”

อย่างกับราชาสุกรแน่ะ!

โม่เยว่คือราชาสุนัข โม่ฮั่นอี่ว์คือราชาสุกร สองพี่น้องเข้ากันสุดๆ ไปเลย!

หยุนหว่านหนิงคิดอยู่ในใจอย่างร้ายๆ

ทว่า ‘ผีเสื้อหลากสี’ ยังอยู่ที่นี่ เพื่อไว้หน้าให้โม่เยว่กับโม่ฮั่นอี่ว์เล็กน้อย...นางจึงไม่ได้พูดคำว่า ‘ราชาสุนัข’ กับ ‘ราชาสุกร’ ออกมา

หลังจากโม่ฮั่นอี่ว์จากไป ‘ผีเสื้อหลากสี’ ก็นอนสั่นพั่บๆ อยู่กับพื้น

“ผี...”

หยุนหว่านหนิงยังไม่ทันพูดออกมา ก็ได้ยินเขาตอบอย่างหวาดกลัว “กูหน่ายนาย หลานชายชื่อเปาจึขอรับ”

“หา?”

หยุนหว่านหนิงอึ้ง

หลานชาย?

เจ้านี่หัวไวแฮะ!

นางกอดอก มองเขาจากที่สูง “เปาจึ(*ซาลาเปา) ข้าว่าเจ้าก็เหมือนจริงๆ นั่นแหละ! เจ้าเข้าพรรคเหยเฟิงตั้งแต่เมื่อไร กฎของพรรคว่าอย่างไร จำได้หรือไม่”

“ได้...”

เปาจึตอบเสียงอ่อย

“ไหนลองท่องให้ข้าฟังสิ”

ท่าทางของหยุนหว่านหนิงในเวลานี้ ราวกับคุณครูวิชาภาษาจีน ที่สุ่มตรวจสอบนักเรียนให้ท่องบทเรียนในเวลาเรียน

เปาจึหดศีรษะ “ห้ามรังแกคนแก่ผู้หญิงเด็ก ห้ามปล้นคนแก่ผู้หญิงเด็ก ห้าม...”

“ผายลม!”

หยุนหว่านหนิงโมโหจนพ่นคำหยาบ “เจ้าลูกเต่าตัวไหนสอนเจ้าฮะ”

เปาจึถูกบรรยากาศรอบตัวนางทำให้ตกใจ กลืนน้ำลายลงอึก “กูหน่ายนายละเว้นข้าด้วยเถิด! ข้า ข้าไม่เอาไหนแต่เด็ก แม้แต่แม่ข้าแซ่อะไรก็จำไม่ได้”

“ถึงอย่างไร ถึงอย่างไรที่ข้าจำได้ก็คือเนื้อหาประมาณนี้”

อาจเพราะกลัวว่าหยุนหว่านหนิงจะซ้อมเขา เขาจึงคลานไปข้างหลังเงียบๆ

หยุนหว่านหนิงสูดลมหายใจลึก “ก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจ รีบไปจากตรงหน้าข้า!”

“ไสหัวไป!”

เปาจึตะเกียกตะกายขึ้นมาจากพื้น ไสหัวไปด้วยความรวดเร็ว

“เดี๋ยว!”

เบื้องหลังมีเสียงของหยุนหว่านหนิงดังมาอีก เขาตกใจจนตัวแข็ง “ย่า กูหน่ายนายยังมีอะไรจะสั่งอีกหรือขอรับ”

“ให้มังกรตาเดียวมาพบข้าที่ประตูหลังจวนอ๋องยามซวี(*เวลา19.00-21.00น.)หนึ่งเค่อ(*15นาที) คืนนี้ ถ้าเขาช้าไปแค่เหมี่ยวเดียว ก็ถือหัวมาพบข้า!”

เปาจึสั่นหงึกหงัก รีบรับคำแล้วจากไป

เขาเพิ่งจะไป หยุนธิงธิงก็ตามมาแล้ว

นางมีเหงื่ออยู่เต็มหน้า เส้นผมเปียกแนบอยู่ที่หน้าผาก กระโปรงก็เปียกโชกเช่นกัน “พี่ใหญ่! ท่าน ท่านจะวิ่งเร็วเกินไปแล้วกระมัง!”

“แล้ว แล้วโจรวิ่งราวคนนั้นล่ะ”

“ไปแล้ว”

หยุนหว่านหนิงคืนถุงเงินให้นาง “แต่ถูกข้าซ้อมไปยกหนึ่ง”

เห็นรอยเลือดที่พื้น หยุนธิงธิงรับถุงเงินมาแล้วก็ยกนิ้วหัวแม่มือให้นาง “พี่ใหญ่ร้ายกาจจริงๆ!”

ในดวงตานางมีความเลื่อมใสเพิ่มขึ้นประมาณหนึ่ง

หยุนหว่านหนิงแค่นเสียงฮึเบาๆ “อยู่แล้ว!”

“ไปกันเถอะ”

นางล้วงผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมออกมา เช็ดเหงื่อให้หยุนธิงธิง “ตัวเจ้าชุ่มไปหมดแล้ว ระวังจะไม่สบาย! กลับไปเปลี่ยนชุดนี้ก่อนเถอะ”

“ไม่”

หยุนธิงธิงส่ายหน้าอย่างดื้อดึง “ซื้อของเล่นให้หยวนเป่าสุดที่รักก่อน”