อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 279

เรื่องของหยุนธิงธิงกับโม่เหว่ยเป็นอันเรียบร้อย หยุนหว่านหนิงก็เบาใจลงเหมือนกัน

ดีที่โม่เยว่ยอมยื่นมือช่วยเรื่องนี้

ทีแรกนางยังคิด ด้วยกำลังนางเพียงคนเดียว...ต่อให้เกลี้ยกล่อมหยุนธิงธิงได้ ก็กระดากปากจะเอ่ยกับโม่เหว่ย

แม้โม่เหว่ยจะเคยพูด ขอเพียงรักษาเขาให้หายดีได้ เขาจะยอมรับทุกเงื่อนไขก็ตาม

แต่ก็เหมือนกับที่โม่เยว่กล่าว นางกับหยุนธิงธิงล้วนเป็นผู้หญิง

เรื่องแบบนี้ ก็ต้องให้ฝ่ายชายเป็นคนเอ่ยปากก่อนสิ!

จะบากหน้าให้โม่เหว่ยแต่งกับหยุนธิงธิงไม่ได้กระมัง

หากเป็นเช่นนั้น ก็มิทำให้คนคิดว่าหยุนธิงธิงขายไม่ออก จำเป็นยัดเยียดมาจวนอ๋องโจวของผู้อื่นหรือ

หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ ก็ใกล้ถึงยามซวีแล้ว

โม่เยว่พาหยวนเป่าไปห้องหนังสือ ไม่รู้ว่าสองพ่อลูกกำลังทำอะไร

หยุนหว่านหนิงมีเวลา จึงไปรอมังกรตาเดียวอยู่ที่ประตูหลัง

ใครจะรู้ มังกรตาเดียวยังไม่ทันมา ที่มาก่อนกลับเป็น...จดหมายนกพิราบฉบับหนึ่ง ส่งมาจากเขาหยุนอู้ ลายมือบนจดหมายเป็นของซ่งจื่ออวี๋

บนกระดาษยังเปื้อนเลือดด้วย

“แย่ล่ะ! ซ่งจื่ออวี๋เกิดเรื่องแล้ว!”

หยุนหว่านหนิงอ่านเนื้อความบนกระดาษอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจรอมังกรตาเดียวอีก รีบไปยังเขาหยุนอู้ทันที

ก่อนจะไป นางเพียงสั่งให้หรูเยียนไปบอกโม่เยว่เท่านั้น

ราตรีมืดมิด นางห้อม้า ไม่นานก็ออกจากเหมืองหลวง

จิตใจหยุนหว่านหนิงหนักอึ้งตลอดทาง

ซ่งจื่ออวี๋มีความสามารถในการล่วงรู้โดยมิต้องทำนาย

ต่อให้มีคนคิดจะทำร้ายเขา เขาก็น่าจะรู้ตัวก่อนจึงจะถูก...แล้วทำไมถึงมีเลือดมากขนาดนั้น ทำไมถึงให้นางรีบไปที่เขาหยุนอู้ขนาดนั้นด้วย!

บนกระดาษเมื่อครู่ มีอักษรง่ายๆ เพียงไม่กี่ตัว ด่วน! เขาหยุนอู้!

หรือว่าเขาหยุนอู้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เป็นเสวียนซันเซียนเซิง หรือว่าซ่งจื่ออวี๋!

หยุนหว่านหนิงไม่อาจคิดอะไรมาก ห้อตะบึงตลอดทาง

ไม่ว่าใครจะเกิดเรื่อง นางก็ปวดใจทั้งนั้น!

อานม้าที่นั่งเสียดสีกับเนื้อที่ต้นขา ปวดแสบปวดร้อน

หยุนหว่านหนิงกัดฟัน ถึงเชิงเขาหยุนอู้ด้วยเวลาไม่ถึงสองชั่วยาม

พนาวัลย์ป่าทึบ บังฟ้าปิดตะวัน แสงจันทร์และดวงดาราดาษดื่นกลางศีรษะ ล้วนถูกกิ่งไม้หนาทึบบดบังจนสิ้น แทบไม่เห็นเส้นทางเดิน

เจ้าม้าแสนรู้ บรรทุกนางอย่างมั่นคง

ครั้นลงจากม้า หยุนหว่านหนิงก็ล้วงหินจุดไฟ จุดคบเพลิงอันหนึ่ง

เส้นทางต่อจากนี้ นางจำเป็นต้องขึ้นไปด้วยตนเอง

นางคิดว่าจะให้ม้ากลับไปเอง หรือว่าจะมัดอยู่ที่เชิงเขาดี แล้วจะเจอกับสัตว์ร้ายหรือไม่...

แต่พอนางเพิ่งลงจากม้าก็ได้กลิ่นคาวเลือดที่รางๆ สายหนึ่งทันที

หยุนหว่านหนิงทึ่ง ค้นหาไปตามทิศทางที่กลิ่นคาวเลือดโชยมาอย่างละเอียด

ดั่งคาด พบซ่งจื่ออวี๋หมดสติ เนื้อตัวโชกเลือดอยู่ในพุ่มหญ้าที่อยู่ไม่ไกล!

“จื่ออวี๋!”

หยุนหว่านหนิงตกใจร้องเสียงหนึ่ง รีบประคองเขาขึ้นมา

ซ่งจื่ออวี๋บาดเจ็บสาหัส อาภรณ์ขาวที่ไม่เคยแปดเปื้อนละอองธุลีในยามปกติ เวลานี้กลับเปื้อนเลือดแดงฉาน ไม่รู้ว่าบาดเจ็บตรงไหนกันแน่!

หยุนหว่านหนิงอังลมหายใจของเขา รวยรินอย่างยิ่ง!

คือใคร!

ถึงกับทำร้ายซ่งจื่ออวี๋จนเป็นแบบนี้ไปได้!

หยุนหว่านหนิงสั่นสะท้านเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าเสวียนซันเซียนเซิงรู้เรื่องนี้หรือไม่ ทำไมไม่ลงเขามาช่วยซ่งจื่ออวี๋ล่ะ...

เขาหยุนอู้อยู่สูงทะลุเมฆา อีกทั้งยามวิกาลยังมองทางไม่ชัด

ด้วยกำลังนางเพียงคนเดียว ยากจะพาซ่งจื่ออวี๋ขึ้นเขาไปได้

หลังจากพิจารณา หยุนหว่านหนิงก็วางแผนว่าจะรักษาซ่งจื่ออวี๋อยู่ที่นี่

พอตรวจสอบอาการของซ่งจื่ออวี๋เสร็จ ก็เอายาจินชวงและยาห้ามเลือดออกมาจากช่องว่าง บาดแผลบนตัวเขามีไม่มาก บาดเจ็บตรงท้องเพียงจุดเดียว

ปากแผลลึกมาก เลือดไหลนองเต็มพื้น

คล้ายจะเห็นกระดูกซี่โครงได้รางๆ...

ไม่รู้ว่าแผลนี้ใครเป็นคนทำ ทำไมซ่งจื่ออวี๋ถึงต่อสู้ไม่ได้เลย!

แต่พอเห็นปากแผลนั้นแล้ว หยุนหว่านหนิงก็รู้สึกว่ามีลักษณะแปลกอยู่บ้าง

จากอาการของซ่งจื่ออวี๋ น่าจะหมดสติไปได้ไม่นาน